Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 075. schuldig aan bekoring
- 'Ik ben Tanne.'
Mijn eigen alt contrasteert met zijn diepe bas, die nog nazindert.
Het noodweer is afgedropen. Ik hoor zachte droppels tegen de ruiten tikken. Ik zie hoe een man van heel dichtbij mijn gezicht waarneemt. Aandachtig, met lust, verrukt zelfs, maar zonder oogcontact te zoeken. Communicatieloos gaan zijn zoekers heen en weer, zoals ik daarnet nog naar het hert keek.
En in zijn louter kijken word ik wie ik ben: niet meer dan een lichaam dat een naam draagt. Ik adem hoorbaar, knipper met mijn ogen, vermei mij in niets dan wachten, tot hij zijn warme handpalm achteraan in mijn hals onder mijn haren legt, zijn vingers spreidt en met zijn duim wijduit mijn rechterwang beroert. Nog en nog. Ik kijk hem verwonderd aan. Maar hij staart somber in de vlammen, fronsend, de lippen krampachtig op elkaar gedrukt, alsof hij pijn lijdt. Hij lijkt onbereikbaar te vertoeven in een andere realiteit waar hij door dwingende krachten wordt belaagd. Mijn ogen sluiten zich. Ik ruik hem. Ik voel hem, ingepalmd door niet meer dan één van zijn handen. Ik voel niets dan weldaad en genoegen door mijn lijfje stromen. Ik word minder dan weinig. Van was. Helemaal vloeibaar. Bereid in het moment op te gaan voor eeuwig en altijd. Het moment dat zou moeten mogen duren maar toch plots genadeloos stopt.
Wanneer ik mijzelf onwillig weer tegenwoordig spartel, is hij mijn natte hoopje textiel zorgvuldig aan het schikken op een keukenstoel. Zijn stille, vastberaden handelingen ontwapenen me. Ik voel mij een verstekeling in het ruim van een reusachtige boot, waarin alles volgens een minutieus uitgekiende orde verloopt. Ik kijk om me heen, tracht mijn beleving vast te pinnen op iets herkenbaars. Maar ik duikel dieper en dieper in de alomtegenwoordigheid van voorwerpen die niets méér betekenen dan hun functie: een buffet- en een boekenkast, zetels, gordijnen, een tafel, stoelen… en een bewoner die gedempt licht aanmaakt, kalm de tafel dekt, soep opschept en me wenkt. Mijn benen gehoorzamen al is er geen grond meer onder. Een onzichtbaar keurslijfje, waarvan ik het bestaan nooit vermoed heb, blijft achter bij mijn kleren op de stoel, spiedend, argwanend, verongelijkt, maar buiten werking gesteld, want ik ben eruit gebarsten. Mijn lichaam bevindt zich voor het eerst vrij en ongehinderd in de ruimte. Ga ik niet verbrokkelen? Wat is het dat mij hier loslaat? Wat is het dat mij altijd al strak en nijpend beklemde? Zoals een haarspeld waarvan je het effect slechts voelt wanneer je haar losmaakt. Mijn verleden? Trots? Angst? Plicht? Of de heilige pose van schijn en fatsoen?
Zijn grote handen lepelen ritmisch, bijna sierlijk. Hij kauwt het brood en de groenten met forse, grondige kaakbewegingen. Zelfs zijn jukbeenderen werken mee. Als hij slikt zie ik de indrukwekkende adamsappel op en neer gaan. Ik eet met een tegenwoordigheid van geest die mij volledig vreemd is. Niets van het hele arm-, hand-, neus- en mondgebeuren ontgaat me. Ik ruik en smaak tot achter mijn oren. Dat het lekker is kan hij vast wel merken. Van mijn lippen aflezen. Al etend klaart zijn irishemel op. Een lichte spot monkelt rond zijn mondhoeken, terwijl hij mij bekijkt, steeds zonder me echt aan te kijken. Zijn verwoede zwijgen vertelt meer dan alleen maar een verhaal. Ik luister benomen en dankbaar. En naarmate mijn maag zich vult en de warmte zich vrijpostig in al mijn kleine en grote holtes nestelt, maakt een lome inschikkelijkheid zich van mij meester. Het is niet deze man wiens hemd het enige is dat mij bekleedt, maar de perfecte verhaspeling van basaal genoegen en bevreemding die mij hypnotiseert, zo dat ik mij bereid weet. Niet dat ik aan iets als een vervolg denk. Daarvoor is het hier en nu te veeleisend. Maar wat te gebeuren staat, ongeacht wat het is, zal goed zijn en juist. Ik vertrouw, al weet ik niet waarop.
De dag is al verloren aan 't gaan in de avond en ik lig al naakt, weerloos, klein en een beetje onwennig op een matras die hij voor de haard heeft neergelegd, als ik besef dat ik voor mezelf al de hele tijd aan het ontkennen ben, wat ik al wist nog voor het onweer uitbrak. Deze man neemt mij in bij gratie van mijn eigen tover. Ik ben hem al de hele tijd aan het bekoren.
Als hij eenvoudig, alsof het niets te betekenen heeft, één voor één zijn kleren uittrekt en ik zijn brede schouders, zijn tengere lendenen, zijn fiere, rijzige, albasten gestalte voor mij uitgestald zie, gloei ik van triomf vermengd met de zalige angst van een vrijwillig slachtoffer. Schuldig. Met voorbedachten rade.
feedback van andere lezers- kronos
of hoe Tanne stilaan kan plaatsen wat er in haar omgaat,
onder welke omstandigheden zij zich overgeeft aan haar hunker,
haar keurslijf waarvan ze afstand doet en ze wordt niet beloerd, en toch nog die wroeging...
Vansion: JA JA JA
(al bekijk ik het niet zo psychologisch - eerder mythologisch maar dat is een ander verhaal en doet er niet toe)
kleine opmerking: Het stukje AARDING hoort ook nog bij de roman - niet genummerd omdat het op zichzelf staat en toegankelijk is voor occasionele lezertjes. - RolandBergeys
Heel knap verwoord, sfeervol, boeiend geschreven.
-zou wanneer je je haar losmaakt niet beter zijn dan wanneer je haar losmaakt?
Vansion: Er moet inderdaad iets aan die zin veranderen. Ze klopt wel, die "haar" is namelijk de speld. Maar bij eerste lectuur riskeer je erover te vallen. Ik bekijk het vast en zeker. - feniks
Je voelt de warmte, je ruikt de soep, de spanning hangt merkbaar in de lucht ... dit moet Vansion zijn!
En in al dat schoon geweld een slordigheidje (zelfs Vansion kan dat overkomen :))) ): 'En in zijn louter kijken word wie ik ben'... Ontbreekt er een 'ik, of een 'T' ?
Vansion: Jaaaaaaaaaa een ikje tekort.
Hé, ik verslap. Ben echt moe. Leeggeperst. Titietatuutis. Dat is het ook bijna.
Danke voor 't lezen. Ik sta achter, zelfs bij jou ... - Ghislaine
De reflectie van je eigenheid is zo duidelijk aanwezig alsof je zelf door dat watertje bent gezwommen Vansion. Dit kan en mag alleen steengoede fictie zijn.
Vansion: Scherp gesteld. Doet me veel deugd. Vooral omdat je niet met het afgrijselijke woord "geloofwaardigheid" komt aandraven. Alsof een schrijver "geloof" zou moeten "verdienen".
Het is wat ik met man (...) en macht betracht: een spiegel maken waarin je de werkelijkheid kunt zien/ruiken/horen/voelen ... "Reflectie" zonder sluiertje en zonder schaamlapjes...Dat probeerde ook de eerste romanschrijver ooit. Niet dat het altijd lukt ...
Maar momenteel ben ik al zo lang bezig dat ik graag word herinnerd aan mijn uitgangspunt. 't Geeft moed.
. - Theo_Roosen
Alhoewel U een heel andere stijl hanteert dan Erwee, vallen me enkele gelijkenissen op. Ik zou haast durven zeggen dat het literaire niveau iets hoger ligt wat de rijkdom aan taalgebruik betreft, wat echter geen afbreuk doet aan het geweldig te appreciëren werk van Erwee. Erwee is iets leesbaarder. Bij jou schrijfsel wordt enige intelectuele inspanning gevraagd. Beiden genres hebben hun charmes. Beiden ontleedt je de dertails van het gebeuren, maar ieder op met eigen stijl en taalgebruik.
Beiden vind ik juliie uitstekende auteurs en lees ik juliie graag.
Vansion: Heb ik u iets misdaan dat u mij niet meer met 'jij' aanspreekt?
Dankjewel Thro. Ik lees Erwee ook en graag. Anders heb ik het het liefst. Jij schrijft nog anderser.
Ik besef dat mijn taaltje (ex-Mowgli) niet altijd vlotjes leest. Ik heb hard gewerkt naar beheersing toe. Nu ben ik op een punt gekomen dat ik geen toegevingen meer wil doen om de lezer te behagen. Dit komt nog echt van en uit mij. De bijlages bij RDX die in het verhaal 'van een andere hand' komen hanteren een ander taaltje. Maar dat geeft mij niet dezelfde voldoening.
Weet niet of andere schrijvers ook zo'n grens ervaren ...(?) - dichtduvel
Ik vermei mij in het onontkoombare vervolg! Jef
Vansion: Ik ook. Al héél lang. Ik kan al niet meer wachten van toen ik begon met schrijven. En dat is meer dan een jaar geleden. Dat zal stuiven! - aquaangel
ik vind je verhaal boeiend, je schrijfstijl bijzonder, de feedback en de antwoorden daarop lees ik ook aandachtig, fijn dat je dit weer tot openbaar plein hebt gebracht.
Wat thro schrijft over de inspanning die hij heeft bij het lezen van je stukken moet ik toegeven dat ook wel te hebben, ik lees voorzichtig en probeer te begrijpen wat ik lees en dan nog lees ik het soms nog eens en bedoel jij het misschien weer heel anders.
Een vrijwillig slachtoffer............... Hier had ik het ff moeilijk hoor. In mijn incestverleden terugduikend ben ik daar met een psychologe eens op gestuit..........de 1e keer,...........toen ik het min of meer toeliet, vrijwillig slachtoffer.............??? Moeilijk te begrijpen en toch ook weer niet.........misschien doordat ik er middenin zat.
Bedankt An
Vansion: Bij dat soort associaties had ik niet echt stilgestaan. Eigenlijk probeer ik hier op tafel te gooien wat bij zovele vrouwen van onze generatie om één of andere reden naar boven komt in een gelijkaardige situatie.
Als je de context bekijkt zie je dat Tanne geen enkele aanwijsbare reden heeft, noch om zichzelf slachtoffer, noch om zichzelf schuldig te voelen. En wat "vrijwilligheid" is, is zeer de vraag. Waar begint het en waar eindigt het? Zelf kan ik dat echt vaak niet uitmaken. Valse kronkels in de hersenen.
En er volgen er nog!
Dit is een belangrijke passage voor mij. Ik wil graag waanideeën ontkrachten of minstens in vraag stellen.
Jouw opmerking is des te belangrijker. Hoop dat je dit stukje als een hart onder de riem kunt lezen. Ook vrouwen zonder verleden als het jouwe hebben dergelijke gedachten in het achterhoofd. Volgens mij volkomen onterecht... Al heb ik het hier misschien te straf uitgedrukt... - SabineLuypaert
ik ruik en smaak tot achter mijn oren -> jee dat moet ik absoluut eens meegemaakt hebben dat lijkt me eheerlijk
met voorbedachte rade vrijwillig slachtoffer begot ;)
ben benieuwd zenne
Vansion: Ongelofelijk boeiend ... jouw reactie met die van Angélique vergelijkend. Een vrouw is toch een bizar beestje hé... En wat zit er al niet tussen onze oortjes... En hoe komt het dat dat bij de één wel en bij de andere niet tot gerem of tot geforceer leidt?
Tot achter de oren zinnelijk kunnen zijn ... is ... machtig ... - Das
Nóg!
Vansion: Ja baasje! - drebddronefish
Het vrijwillige slachtoffer, lekker lekker, heu, ik heb zo mijn theorie daarover, haha, ik ga het niet verklappen, het is handig iets achter de hand te hebben, toch?
Vansion: dat valt nog te bezien :D - rinka
helemaal super, maar de tweede paragraaf (dacht bijna strofe te schrijven) het superst
mmmm, en goed, en waar, en ja
meer kan ik niet zeggen
tenzij zo'n onnozelheid dat dichtbij volgens mij beter aan elkaar staat
verder geen onnozelheden
Vansion: juist: dichtbij moet hier aanéén (is iets anders als dicht bij hé)
ik las gisteren de hele boel eens over ... en ... ik was ontgoocheld ... enfin ... ik maak dit wél af ... en dan ga ik met vakantie: lekker rommelschrijven in mijn privéboekje ...
en ga ik je helemaal platlezen, misschien ...
|
