|
< terug
Het loslaten
Augstus1998 loslaten
Een mooie bewolkte dag met wind:
"Neem mijn wensen mee, o jij wind en breng ze weer, vervuld van dromen".
Ik was op weg en ben terug gekomen, laat los en neem afstand, de tijd zal het wel zeggen.
Maar ik heb zo weinig tijd, ik leef toch hier en nu.
Waarom zijn gevoelens zo zwaar beladen, ik verlang naar je, ik wil je strelen,
ik wil van je houden, ik wil met je delen.
Heb ik nu mijn hart weer open gezet zeker,
zelfs voor een hond en mijn vogeltje in zijn kooitje.
Het zou veel gelukkiger zijn in een groot hok,
zijn vleugeltjes zijn verstrikt… eng.
Vandaag is het zo ver, ik breng hem weg, naar waar het vrij kan rondvliegen.
Het loslaten doet pijn. Van iemand of van iets houden is bangelijk.
Moet ik leven met een gesloten hart. Neen dat doe ik niet.
Vlieg kleine vogel… wees vrij.
Vlieg…
Kleine vogel,
hoog...
Boven toren en berg,
over velden en bossen.
Neem mij op je zilveren vleugels.
In wolken van wit en blauw.
Laat me zweven,
in de nevel…
de morgendauw.
een stukje uit mijn dagboek 1998
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
even afstand nemen om dichter te komen (smile)
denk dat dit misschien beter in de gedichtenrubriek past
libo: fijn voor het lezen, ik weet niet goed waar meeblijven
dichter groetjes livina - RolandBergeys
Mooie beelden, gevoelig geschreven.
libo: dank je roland het doet me goed
liefs livina - freke
iets of iemand lifhebben is soms de pijn kunnen verdragen ook.
Prachtig verwoord.
Groetjes, Freke.
libo: dank je freke
groetjes livina
|
