Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 076. paren in Eden
Hij kijkt bedenkelijk, een weinig verongelijkt, naar zijn fallus, die zich geen ballen aantrekt van ons, en fier zichzelf staat te zijn.
- 'Ik ga mij even opfrissen', zegt hij.
Ik zie hem soepel en bedaard verdwijnen. Grote smalle voeten, slanke lange enkels, lenige benen en oh wat een goddelijke stel billen, wat een kranige ruggengraat! Ik verzuip, kopje onder geduwd door een schoonheid die ik volstrekt niet kan begrijpen, zelfs niet accepteren. Hé, Tanne, wat is daar nu zo schoon aan? Hein? Trouwens… wie is hier eigenlijk wie aan 't verleiden? Ben je hem niet gehoorzaam helemaal naar hier gevolgd? Heeft hij jou niet zover gekregen dat je…? Heeft hij doelbewust... :'Dit mieke lijkt wat overstuur… Zullen we haar eens lekker binnendoen?'?
Maar mijn hoofd is niet bij machte de tocht lam te leggen die door mijn hartkleppen waait. Roes rent over mijn armen en borst van mijn ene naar mijn andere pols en ik lig te smachten naar het deurgat.
Stralend, pas gewassen, diepblauwe koorts rond zijn wijde pupillen, knielt hij naast me neer. Mijn stoorzender wordt weg gesponsd, mijn fezelende kwezelstemmetje uitgeblazen, mijn geweten als proviand in een knapzak geknoopt. Hij geurt naar zeep en belofte.
- 'Weet je wel zeker dat je dit wil, meisje?'
Ik graai naar zijn borst, wil mij oprichten; een vloed lava stuwt me naar hem toe. Hij weert me af, dwingt me te liggen en klemt mijn polsen. Dan gaat hij schrijlings over me heen zitten -zijn stijve lid installeert zich parmantig onder mijn navel- en bekijkt me. En ik kijk naar zijn kijken en constateer: verrukking, verwondering, bewondering, ontzag. Voor wat? Voor mijn lichaam? Voor mijn vormen? Mijn voetzolen zinderen.
- 'Beautyful!' zucht hij en schudt zachtjes zijn hoofd heen en weer zodat zijn lokken dansen over zijn schouders. Hij bidt.
En ik, verstrikt in een kluwen van verbazing die naar ontzetting neigt, ik zie gewoon dat het wáár is. Ik voel dat ik mooi ben en goed. Ontdaan van schijn en vuiligheid, ontdaan van wie ik meen te zijn, verlost van wie ik zou moeten of zou willen zijn. Is het dat wat de oude Grieken kalokagathia noemen? Mooiheid die niet meer is dan puurheid? Goedheid die niet meer is dan echtheid? Juistheid? Okeeheid? Los van elke vorm van ethiek of esthetiek?
Langzaam en in zichzelf gekeerd verkent hij mijn lijfje met zijn grote doorleefde handen. Oh neen, hij bekommert zich niet om wat ik voel of wil. Hij volgt blindelings de weg die hij gaan moet. Vroom, eerbiedig, vrij van wil en doel. En als hij eindelijk mijn polsen loslaat, ontsteekt God eigenhandig het Heilig Vuur. Onze handen, leden en lippen geven zich in de vervoering van huidcontact. Nu eens vertederd en schroomvol, dan weer laaiend en grillig. Geen vezel, geen veen, geen porie blijft zichzelf in deze oase.
Nauwlettend, bijna plechtig komt hij bij mij binnen. En dan, pas dan, vindt zijn blik de mijne en worden we aangeraakt door het bovennatuurlijke zien. Er is geen elkaar meer. Er zijn twee uitverkoren koningskinderen. Ze paren van het vaderland weg. De boom van goed en kwaad heeft nooit bestaan. Alle zeeën bruisen. Alle knoppen barsten open van weelde. Hoe hij in haar welt!
Het onderscheid tussen lichaam en geest krast op. Er is de openbaring: als een gedurig Ja, een jubelend Ja, niets dan Muziek en Liturgie. Tranen, kreten, krassen, adem en zweet. Pijn ook. Daar heel diep in haar binnen. De pijn van de allerlaatste weerstand. De pijn van het ultieme verzet.
In een hevige ongecontroleerde reeks krampen spuw ik hem keer op keer uit. Ik ben klein; ik ben nauw; ik ben maagd; ik ben bang. Maar telkens keert hij weer en lijft mij in. En opnieuw en opnieuw laat ik zijn cadans tot me toe. Kan een mens zo naar zijn dood zwemmen? Even treffend als getroffen, zich hoogbewust van de juistheid van wat gaat gelijk het moet gaan?
Zijn deinen wordt sterker; hij snuift, gromt als een roofdier, kust mij wild en weert mij weer af. Ik bijt mij in hem vast, omknel hem wanhopig, schreeuw, spuw ontzetting en speeksel. Stevig omhelst hij mij even om dan weer door te gaan met zijn baldadige opdracht. Dodelijk treffen mij zijn zwaard en de vuurpijlen uit zijn strak gespannen wenkbrauwbogen.
Tot ik niet anders meer kan dan mij overgeven en sidderend openga tot in mijn ziel. Geveld en overmand door zijn machtige roede. Gelukzaliger dan Boeddha. Roerloos.
Op het moment dat hij zijn zaad spuit, behoor ik hem onvoorwaardelijk toe. Overwonnen. Berooid en beroofd van mijn intimiteit. Maar rijk, overlopend, oeverloos en vol van genade. Open, oh zo open, de kosmos in mijn schoot.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Zou een man hier in kunnen komen? Ik wou verdorie dat het over mij ging!!
Schitterend gewoon!
Vansion: Alleluja, ze zijn nog niet uitgestorven!
Bij deze ga ik de klokken op het Vaticaan luiden! Beroffel jij maar de djembe... God zelf zorgt voor rooksignalen voor hij zijn pijp aan Maarten geeft. - aquaangel
ik denk bij zijn eerstvolgende ejaculatie ik dit naar boven haal:
Op het moment dat hij zijn zaad spuit, behoor ik hem ONVOORWAARDELIJK toe. Overwonnen. Berooid en beroofd van mijn intimiteit. Maar rijk, overlopend, oeverloos en vol van genade. Open, oh zo open, de kosmos in mijn schoot.
mooi hoor xx
Vansion: Zouden een man daarin kunnen komen? Enfin, ze reageren hier toch met uitstekingen.... - kronos
toch nog steeds die tweestrijd in haar, prachtig beschreven!
het doet je als lezer een houding, standpunt innemen, de vrijscene wordt daardoor haast interactief!
Vansion: oei worden we nu virtueel intiem?
voor alle duidelijkheid ... hoop dat er geen standpunt van de kant van de auteur wordt opgedrongen - de auteur tracht standpuntvrij te schrijven - is wel belangrijk voor mij: als mijn eigen gedacht doorschemert, ben ik niet goed bezig, vind ik... - RolandBergeys
Mooi, sfeervol, erotisch, sensueel, boeiend geschreven.
Vansion: Wel, Roland, ik twijfel hard bij dit fragmentje... Ik vraag mij af of er niet teveel reflectie in zit... Welbedankt. - Das
Heb lang en diep nagedacht over m'n feedback.
"Hoe lang en hoe diep", vraag je je waarschijnlijk af.
Awel zo lang als diep het wil he!
Hier komt ie: "Uitstekend!"
Vansion: Hij komt, hij komt, die lieve goeie heilige, uitstekend instekend ... - Theo_Roosen
Ammai. Ik sta hier echt versteld. Ik heb nog nooit een vrijscene ( hoe mopet ik hey anders noemen ) zo mooi en puur weten beschrijven als in uw verhaal. Op momenten aandoenlijk. Niet grof, niet plat maar heerlijk mooi.
Vansion: Deze passage gaf mij wel het gevoel dat ik een soort heiligschennis aan het plegen was ...
Maar ik ben gelukkig met je woorden. Mijn schrijverij is toch wel een protest tegen al die dikkenekken die in seks niets anders kunnen zien dan wederkerig ego-beffen en -pijpen. - dichtduvel
Hoe paren openbaren wordt. Heel sereen en erotisch tegelijk. Jef
Vansion: zeldzaam maar mogelijk, Jef. (en hij knikte?) - backie
Heel mooi, An. Mooie beelden. Volgens je antwoord op de feedback van Thro ben ik dan toch een dikkenek.:)
Groetjes. backie
Vansion: Jij weet wel beter. Dikkenekken kunnen mij nooit zo aan het lachen maken! - rinka
zucht
wie wie? goeie vraag. elkaar zeker?
het gebeurt gewoon en als het gebeurt
is het eigenlijk onbeschrijfelijk
maar jij beschrijft het wel zoals het is
zin na zin
oerheerlijk
onnozelheid van de dag: ik zou 'beautiful' schrijven
Vansion: Ik voel het Engels te weinig aan. Vertrouw je hier dus blindelings. (Ben het korte fragmentje dat in mijn profiel staat aan het vertalen ... al een week bezig ... en het lukt niet... De Nederlandse versie die ik hier liggen heb, is slecht.)
Groot deel van de uitdaging voor dit boek lag erin het "paren" weer te geven zoals het is (of kan zijn). En te bewijzen dat de beheerste taal van meeste hedendaagse romanciers die ik een beetje heb trachten te persifleren in de schrijfsels van Joy Vansion, daartoe ontoereikend is. Freaky hein. Pest is dat ik veel teveel woorden heb moeten verspillen aan opbouw en proces. En eigenlijk is het tweede deel nog veel te dens. Weet niet of dat te vermijden is. Misschien ben ik een structuurmaniak. En moet ik meer losse pols leren toelaten. Ik weet het niet. - feniks
Jajaaaaaaaaa! Het mannetjesbeest heeft uiteindelijk toegeslagen! Je hebt hem nog even af kunnen houden, maar het hing 5 hoofdstukken geleden al in de lucht. Méér nog, het was alomtegenwoordig.
Maar je beschrijft dat mooi. Al is enige verheerlijking je niet vreemd.
Maar dat was de bedoeling zeker, hé?
Vansion: verhéérlijking. vind je dat? ik vind dat ik niet verder raak dan understatements. en dat frustreert me mateloos. ik was beter dichter geweest.
een bedoelinh heb ik niet. wel een gedrevenheid. die komt van ikweetnietwaar op weg naar Quovadis... - CaptainNorth
Ik... vind dat gevecht altijd zo vreemd. Het is iets wat ik herken maar ik vind het vreemd... zo te vechten tegen schoonheid. IK vind het vreemd. Omdat ik, ik ben. Daarom is het voor mij niet woord voor woord zoals het is. Ook niet uit het standpunt van de vrouw. In zoverre ik me daarin verplaatsen kan. Mij verplaatsen in de vrouw vanuit mij op en in haar. Mààr, het is wel heel schoon en strak geschreven. Mmmmm... ik ben het hier gewoonweg omgekeerd aan het schrijven en ik word zenuwachtig van al dat geklik... zend je mij eens gans de reutemeteut door... in één stuk? Of neen, laat maar... ik doe het wel even verder hier. Leven beter dan lezen? Lezen is leven. Schrijven is vliegen. Schrijven is ergens anders zijn. Lezen en ergens anders zijn is zo moeilijk... want er is altijd die onbereikbare plaats die enkel in het oeverloze moment van creatie te bereiken is. Vandaar. Mijn lange stiltes. U know me. En... ik begreep de paragraaf in 'Life'. Uiteraard. Dit is wél de moeite éh... tuurlijk wel!
x
Vansion: oef. zucht. an-ders zijn we. gelukkig. ik stuur je alles direct door. wil je ajb het spul ook bestellen via de site? dan is meteen geregistreerd wat wanneer en wie. ik ben zo'n sloddervos. maar anders raak ik er niet aan uit. en daar wordt dat netjes voor mij bijgehouden. merci. is natuurlijk gratis hé ... - SabineLuypaert
ewel, ik zit ook nadenkend te staren, jee waar is dien douche. Ik voel me haast een peeping tom hier, verslaafd aan het weten,; het voelen en het is andermans intimitiet. Intregerend beschreven, zodaniog dat ik nu aan nen douche toe ben. Moet je kunnen, alles zeggen zonder iets te evrzwijgen en niet te vervallen in stationsromanntjesgedinges,
ge begrijpt wel wat ik bedoel hoop ik,
Vansion: Ja, ik begrijp wat je bedoelt. Wat je zegt was een deel van de uitdaging. De drie bijlages (helemaal aan het begin) waren een illustratie van wat ik wou vermijden.
Toch lukt het nooit helemaal hé. In het echt is pas echt echt. En dat wens ik jou en iedereen. Af en toe. Kostbaar en zeldzaam.
|
