Volg ons op facebook
|
< terug
doodgewoon zij
De weg naar het ziekenhuis werd elke dag een stukje langer. Zeker als de wind zo doorheen het zijruitje woei. Het rubber was al door de tand des tijds verduurd, waardoor de wind vrijspel had gekregen en zich haast ongehinderd kon laten voelen in de auto. De weg was grotendeels donker en enkel de witte lijn die scheiding maakte tussen de rijrichtingen was de herkenningsbaken om vooruit te gaan. Het regende en de ruitenwissers schepte het water van links naar rechts zodat het naast de auto terecht kwam.
In de tijd dat de zon nog scheen en de wolken niet zo'n aanspraak maakten op de realiteit die ooit zou volgen, had ze een eigen leventje kunnen opbouwen. Niet dat het geld moest rollen of zo, maar ze had zich een comfortabel leventje bedacht waarin ze haar eigen persoonlijkheid en eigenaardigheden een niet te opvallend plaatsje kon gegeven.
Haar kennissenkring was niet heel groot, maar toch groot genoeg om over een sociaal leven te kunnen spreken. Meer zelfs, vanuit haar kennissen kon ze regelmatig iets betere vrienden puren, zonder dat dit als een zwaar beslag op haar leven moest rusten. Vrienden waren in haar optiek niet de mensen die als soul mates moesten functioneren. Zo iemand trek je niet aan als vriend, zo iemand, daar botst je tegenop en blijf je voor heel je leven aan vastkleven. Een soul mate kan je tientallen jaren niet gezien hebben en bij de eerst volgende ontmoeting het gesprek van de laatste ontmoeting feilloos verder zetten.
Haar vrienden trok ze aan door samen wat meer tijd door te brengen. Cinema, shoppen en zelfs samen gaan fitnessen of zo, waardoor de dingen die gemeenschappelijk en interessant waren, veel beter in het daglicht konden komen.
Zo had ze Tom ook leren kennen. Geen speciale man met een speciaal beroep, maar gewoon een grappige man die ook wat hersenen had en niet direct enkel aan zijn 21° speler van het spel dacht. Niet dat het spel niet gespeeld mocht worden door de 21° speler, maar hiervoor moest er wel meer zijn dan enkel dat gekriebel in de buik.
Tom was vertegenwoordiger voor een groot kredietkaartenbedrijf. Hierdoor beschikte hij over een budget en mogelijkheden die je als normale klant niet eens kon durven dromen. De handelaars gaven liever een korting procenten dan het nodeloos aanvaarden van een dure creditcard. Want de handelaar moest dan zoveel kosten betalen omdat de verkoop via die kaart was geweest, dat de directe korting voor hem een betere deal kon zijn.
En Tom kon dit genadeloos uitspelen. Hij kende de voorwaarden van de kaarten die hij verkocht zo goed, dat de handelaar wel heel dom moest zijn om niet op zijn aanbod in te gaan. Alleen als hij iets dat snel stuk kon gaan kocht, gebruikte hij doelbewust zijn creditcard. Want de aankoopgarantie en de naverkoopservice was door zijn kaart veel beter geregeld.
De wind was veel zwaarder gaan waaien en ook als was het winter en het nog steeds zomer leek.
Op de kruising van de Ring in Brussel, waar Tom richting Zuid reed, werd zijn wagen geramd door een vrachtwagen die de rukwind niet kon beheersen. Tom's auto werd van het viaduct gekatapulteerd en kwam terecht op een stuk autostrade dat niet gebruikt werd.
Elke dag reed zij nu naar hem toe, in plaats dat hij naar haar reed. Dezelfde weg, dezelfde kruispunten, dezelfde huizen. Ze kende het stuk waarop ze reed als haar handtas. Blindelings de sleutels nemen uit de handtas was voor haar geen enkel probleem.
Met was ze nu eigenlijk bezig ? Die vraag had ze zich al zo vaak gesteld. Waarom moest ze nu zonodig met die Tom verder gaan? De jongen was niet schadevrij uit het ongeval gekomen en had een zware revalidatie voor de boeg. Stapje voor stapje was ze hem gevolgd en had ze hem aangemoedigd. De verzekeringsmaatschappij die nu de leverancier van de nodige fondsen was, had enkele moeilijke bakens opgeworpen. Zij wensten niet direct voor dit ongeval te betalen. Zij had het dossier mogen inzien, want Tom's ouders waren hele lieve maar ook heel eenvoudige mensen die de dure juridische termen niet direct begrepen. Met haar juridische kennis had ze de grote valkuilen gezien en had de ouders heel goed kunnen briefen, waardoor er voor de verzekeringsmaatschappij niets anders te doen was om te betalen. Zij was er zeker van dat door haar ingrijpen de schadebeheerder van dit dossier geen risico meer durfde te nemen. Omdat ze contact had opgenomen met de personeelsdienst van het bedrijf waar Tom werkte en met de personeelsdienst een gezamenlijk plan had opgemaakt, durfde de schadebeheerder niet veel meer te pingelen in dit dossier. Het bedrijf van Tom was een te grote klant van het bedrijf dat ook Tom moest verzekeren, dat ze geen conflicten wensten uit te lokken door zich van hun smalste kant te laten zien.
Het bedrijf van Tom, dat wereldwijd zeer bekend is, kon heel makkelijk het risico dat ze bij de verzekeringsmaatschappij hadden ondergebracht oversluizen naar een ander bedrijf, waardoor de werkzekerheid van enkele tientallen best in gevaar kon komen. De personeelschef had maar één telefoontje naar de directie van de verzekeringsmaatschappij moeten doen. Het dossier van Tom zat nu in een andere lade. En dat was iedereen die zich bezighield met het welzijn van Tom opgevallen.
Moest ze nu met Tom verder gaan of niet ? Want tja, een leuke man die gehandicapt uit een ongeval komt is wel geen ramp, maar ze zag dat de vrienden die Tom droegen bij bosjes wegbleven. Na enkele weken ziekenhuis merkte ze dat hun vriendschap maar een dun laagje vernis was geweest. Zij stelde zich de vraag wat haar sociaal leventje zou doen, moest zij ondersteboven uit haar auto gehaald worden. Buiten de broer en zus van Tom en de ouders was zij de enige die haast dagelijks even kwam kijken.
Hiervoor moest zij enkele uren per dag vrijmaken. Want zij werkte wel aan de andere kant van het land en vooral zij had ook nog haar vrienden of wie zij uitnodigde om wat meer vriendschappelijk om te gaan. Dit systeem was gestokt en eigenlijk helemaal stilgevallen. Haar sociaal wereldje wist wel wat er aan de hand was, maar de wereld draaide daar gewoon door en zij had er bijna geen voeling meer mee, waardoor het inpassen steeds moeilijker werd.
De tragedie van het verhaal werd sterker toen de reeds oude vader van Tom met een beroerte naar een ander ziekenhuis was gebracht. Hierdoor was Tom veel vaker alleen, want de familie moest zich nu in twee ziekenhuizen laten zien. Een opgave die de broer en de zus van Tom wel ondergingen, maar je zag aan de randen onder hun ogen dat deze inspanning ook hun lijf opat. Zij had voorgesteld om haar vrijblijvendheid van elke dag naar het ziekenhuis te komen omgezet in een zekerheid, waardoor er dan wel eens een dag kon zijn dat broer en zus niet naar Brussel moesten rijden om hun broer te zien. De dankbaarheid was groot.
Hierdoor had zij zichzelf wel een verbintenis met zichzelf aangegaan. Zij, die zich nooit had willen binden, werd plots een toegewijde vrouw die haar arme partner elke dag ging bezoeken. Terwijl er totaal niets concreet was en Tom wel haar vriend, maar zeker haar man nog niet was.
Het werd allemaal nog veel ingewikkelder toen zij op een dag de kamer binnen kwam. Tom lag nog steeds vast gekluisterd aan de machines die hem dag en nacht bewaakten. Zij kwam toen dicht bij hem zitten en had zijn hand genomen.
Tom fluisterde stil en zij moest moeite doen om hem te verstaan. Hij zei haar dat hij had gedroomd het niet te halen. Zij werd haast boos en zei dat hij er maar iets aan moest doen om het wel te halen. Hij snakte naar adem en het zweet stond op zijn bovenlip als vloeibare diamanten.
Tom keek weg toen ze zo boos sprak en toen ze uitgesproken was, forceerde hij zijn stem. "Je moet met me trouwen" zei hij, "kijk ik ben zo goed verzekerd dat je hierdoor heel veel geld kunt verdienen. Want als ik sterf dan heb ik een vierdubbele levensverzekering, en dat was allemaal voor de familie, maar er is een clausule dat moest ik gehuwd zijn, mijn echtgenote hetzelfde bedrag ook uitgekeerd krijgt". Zij werd terug boos en zei dat ze niet voor het geld wou trouwen. "Een gearrangeerd huwelijk, een schijnhuwelijk, alleen maar voor het geld, voor wie zie je mij", stelde ze zeer boos.
"Niet boos worden" zei Tom. "Als ik het overleef, dan wil ik ook heel graag met je verder, maar als ik het niet haal, dan zou het jammer zijn, dat het voordeel dat je zou gehad hebben, niet zou opgaan, gewoon omdat we niet getrouwd waren. We kunnen nu voor de wet trouwen en later nog een sjiek feest geven, ook voor de kerk en zo.
Laten we dit gewoon als een administratief gegeven zien, en het zou mij ook veel meer rust geven"
De machine achter Tom zijn rug begon plots te piepen. Zij probeerde hem tot rust te brengen en zei dat ze het zou overwegen, maar hij moest nu nog niet hardop dromen. De verpleegster kwam toegelopen en spoot nog wat medicatie bij in de baxter die boven zijn bed bengelde.
Zij belde met de moeder van Tom en vroeg haar wat zij er allemaal van dacht. Moeder zei dat Tom het haar ook al had gezegd en zij vond het prima. Zelfs als ze niet zou trouwen, dan nog had de inzet die ze toonde voor Tom voldoende geweest om haar als een lid van de familie te blijven zien. En zij hadden al afgesproken om het geld, moest Tom er niet meer zijn, wat heel reëel was, verdeeld zou worden met haar.
Ze bloosde van al deze woorden. Na wat overleg met haar eigen ouders en familie, besloot ze om administratief met Tom te trouwen. Misschien was dat ook een motivatie voor hem om de strijd niet op te geven en deze moeilijke maand door te komen.
De regen sloeg met vlagen op de voorruit en de ruitenwissers moesten in volle snelheid het water zien weg te vegen. De lichten van de tegenliggers stonden als sterretjes in haar voorruit en soms was er een oen die zijn grootlichten aan had, waardoor ze met moeite nog de ultieme witte lijn aan haar linkerkant kon onderscheiden in de grote waterzee die op de weg lag.
Zij kwam net op tijd aan, ondanks dat ze veel vroeger was vertrokken.
Zelfs de burgermeester was aanwezig in het ziekenhuis. Veel van haar vrienden waren niet gekomen. enkel een vriendin waarmee ze geregeld mee ging shoppen stond zenuwachtig te trappelen aan de inkom.
Vlug moest ze haar haar nog wat doen en wisselen van outfit.
Op de kamer waren de broer en zus van Tom en de ouders. Vader was nog niet helemaal opgeknapt maar mocht van de dokter, mits hij zich erg rustig hield, erbij zijn.
Toen ze binnenkwam werd het wel heel stil. Zij zette zich op het rand van het bed en de burgermeester samen met de personeelsdirecteur van het bedrijf waar Tom werkte, hij was als getuige gevraagd, zodat moest de verzekeringsmaatschappij het huwelijk aanvechten, zij ook tegen het management van de Belgische zetel vechten kon. Maar ook de Europese manager en de General Director, die toevallig in Europa was, stonden te kijken naar het ceremonieel dat zich voltrok. Tom had heel hard 'ja' geroepen, waarbij iedereen hard moest lachen.
Drie weken later stond ze als jonge rijke weduwe op het kerkhof. Tom had het niet gehaald. Zij stond arm in arm met de ouders van Tom en haar broer en zus voor de grafput waarin de kist was neergelaten. Met de laatste bloemen van hun huwelijksfeest werd de kist toegedekt.
Zij was nu weduwe, met heel veel geld, zoveel dat ze direct een eigen huis kon laten bouwen. Maar ze zag dit feitelijk niet goed zitten. Ze was met Tom gehuwd, niet zozeer voor het geld, maar om de verbondenheid met het leed waarmee ze was geconfronteerd te laten zien. Zij was ook niet blij met het geld, ze was er vies van.
Zij had een schoolvriend gehad die naar het arme Zuiden was getrokken. De man had in Peru een kindertehuis geopend en zij vond het niet beter om heel de som die ze kreeg daaraan te schenken. Dit was veel meer dan een dikke druppel op een hete plaat.
De vader van haar schoolvriend die in België wat fondsen probeerde te vergaren zat met zijn handen voor zijn hoofd te wenen toen hij het geld voor zich zag liggen. Toen zijn vrouw was overleden had hij zijn huis ook al verkocht, want het had geen zin om zijn huis hier te laten verkommeren en te houden voor zijn zoon, die het toch zou verkocht hebben om het geld mee te nemen. De vader leefde nu in een serviceflat en was diep onder de indruk.
Vorige maand heb ik haar mee begraven. Een knobbeltje in haar linkerborst was veel erger dan wat de meeste onder ons hadden vermoed. Het is allemaal zo snel gegaan, in de vouwen van het leven, was zij slechts een schaduw geweest. Zij heeft de tijd niet gehad om haar stempel op het gebeuren te drukken, ze is een zij gebleven.
En daarvoor had ze ook niet willen leven. Ze wou gewoon een leventje zoals iedereen.
Op haar begrafenis waren maar enkele mensen. De moeder van Tom, haar ouders en de oude vader van haar schoolvriend. Ook de broer en zus van Tom waren er samen met hun aanhang. De vader van de schoolvriend heeft volgens mij de moeder van Tom heel goed leren kennen, want ze zijn vorige week samen naar Spanje vertrokken.
Ik heb haar tot haar laatste dag bezocht in het ziekenhuis. Met mijn oude autotje en mijn verwaaide jas. De laatste woorden de ze me sprak waren ook zo simpel mooi : ik ben maar een eenvoudig mens, ik hoef die aandacht echt niet. Daarom postuum dit verhaal dat over haar die een elk van ons misschien had kunnen zijn ?
feedback van andere lezers- gono
Knap!
ivo: bedankt Gono - Theo_Roosen
Heel mooi verhaal ivo. Vraag me alleen af of die verzekeringsmy. de voorziene huwelijksclausule niet kan betwisten omdat de verzekerde op het ogenblik van het aangegane huwelijk in levensgevaar verkeerde ? Het is maat een vraagje, hé Ivo.
ivo: Bij het ongeval had de overlijdensverzekeraar nog geen schadeclaim lopen. Bedankt voor je FB touwens - ERWEE
De tijd dat de zon nog scheen => In de tijd toe de zon ...
Meer zelfs,
soul mates
en de naverkoopservice, was door zijn kaart veel beter geregeld. => geen komma naar mijn gevoel
De wind was veel zwaarder gaan waaien en ook als was het winter en de zomer nog steeds aanwezig was. => beetje onduidelijke zin
en kwam op een stuk autostrade dat niet gebruikt werd terecht. =>
en kwam terecht op een stuk autostrade dat niet gebruikt werd
Waarom ... met die Tom verder gaan?
en had de ouders heel goed kunnen brieven = briefen
aan hun smalste kant te laten zien. => van hun smalste ...
oversluizen
Na enkele weken ziekenhuis merkt merkte
was zij de enige
vrijblijvendheid van elke dag te komen om te zetten => vrijblijvendheid van elke dag te komen omzetten
Hierdoor had zij zichzelf wel in een verbintenis gezet. => Hierdoor had zij wel een verbintenis met zichzelf aangegaan.
die boven aan zijn bed bengelde. => die boven zijn bed bengelde.
administratie => administratief
De burgermeester was zelf naar het ziekenhuis gekomen. => Zelfs de burgemeester was naar het ziekenhuis gekomen
OF
De burgermeester was zelfs aanwezig in het ziekenhui.
getuigen => getuige
tegen het management van de Belgische zetel vechten kon
De man had in Peru een kindertehuis geopend en zij vond het niet beter om heel de som die ze kreeg te schenken. => De man had in Peru een kindertehuis geopend en zij vond het niet beter dan heel de som die ze kreeg daaraan te schenken.
En toch is het een erg mooi stuk.
ivo: bedankt voor deze FB - SabineLuypaert
Geen speciale man met een speciaal beroep, maar gewoon een grappige man die ook wat hersenen had en niet direct enkel aan zijn 21¢X speler van het spel dacht >-- Heerlijk stukje
zijn 21¢X speler van het spel dacht „² hele leuke anekdote (smile)
En ja, hele gewone lieve tom, dat zijn de besten.
vriendschap maar een dun laagje vernis „² waaw
Geldt nog meer voor deze „³ in de vouwen van het leven, was zij slechts een schaduw geweest.
ivo: bedankt ..
|
