|
< terug
supermarktverhaaltje (2)
Daarstraks zag ik een hummeltje aan de hand van zijn mama op de parking van de supermarkt lopen. Het peutertje had het best naar zijn zin. Ik merkte dat het van alles opmerkte en ronduit en hardop verwoordde wat zijn oogjes allemaal zagen. Zijn mama was zeer attent en pikte er ook voortdurend op in. Ze verbeterde sommige woordjes en probeerde zo goed ze kon de vragenzee te bevechten met antwoorden waarover ze blijkbaar al goed had nagedacht.
Het overviel me wel vaker dat men mij iets vroeg en ik het antwoord wel wist maar ik het niet goed verwoord kreeg. Ik voelde me dan als een stotteraar omdat ik in mijn gedachten wel allemaal op een rijtje kreeg, maar het niet doorheen mijn luchtpijp kreeg geperst, zodat mijn stembanden de juiste toon niet konden vinden en er enkel een hakkelen ontstond.
Daarom hielp het me soms om mijn gedachten eerst op papier te zetten. Hierdoor kon ik dan hetgeen ik wenste te zeggen in de juiste volgorde zetten. Een verhaal, zo had ik toch altijd geleerd, heeft een begin, een midden en een einde en daarin is er de plot, zodat de lezer of toehoorder, vanaf het begin mee wordt genomen in de stroom van de gegevens. En waar lachen of huilen of beven van angst de gevolgen waren van hetgeen er geschreven was . Als echter een geeuw het enige resultaat was, dan kon je maar best het verhaal naar de vuilbak hebben verwezen.
Het kindje liep met zijn mama het grootwarenhuis in. Ik kon het goed volgen want met mijn lege kar liep ik een tiental meter achter het drukdoende stelletje aan. Mama was bezig het kindje te onderwijzen, door de vragen die op haar werden afgevuurd ijverig te beantwoorden. Zij had duidelijk geen oog voor hetgeen zich allemaal voor haar afspeelde.
Een met paletten geladen grote heftruck reed sneller achteruit dan men dit op het eerste gezicht kon inschatten. De chauffeur van het grote onding was bezig met zijn papieren, terwijl hij de rem losliet en het gevaarte achteruit liet rijden. Dat ding piepte wel als vermoord, want in achteruit is er altijd een verschrikkelijk alarmsignaal dat de oren van de mensen die in de buurt zijn teistert.
Blijkbaar was dit signaal het stelletje niet opgevallen.(waarschijnlijk door de wet van de gewoonte - want op die plaats hoorde je constant dat gepiep) De levensbedreigende heftruck was blind achteruit en recht in het spoor waar zij beiden liepen aan het rijden.
Daar ik niet zo ver achter deze mensen aanliep, liet ik mijn kar toch maar eventjes voor wat ze was (al zat er 2 euro in en bestond de kans dat ik een andere kar zou moeten halen en terug een munstuk van 2 euro zou moeten deponeren in het rijteruggarantieblokje).
Ik liep naar het drukdoend stelletje en trok de mevrouw aan haar mouw. Deze schrok en keek boos naar mij, maar toen ze het onding op zich zag afkomen rukte ze aan haar kind zodat ze beiden al vallend terecht kwamen voorbij de rode verweerde lijn die er ooit getrokken was. Haar lege kar werd nog enkele meters meegesleurd voor de chauffeur die blijkbaar ook geschrokken op zijn rem duwde.
De boosheid was al snel verdwenen en er kwam een diepe glimlach van dankbaarheid. Het kindje dat haast begon te wenen, werd snel gesust. De inmiddels bleek uitgeslagen mama had zich snel gebukt en het kindje uitgelegd wat er gebeurd was. Het kindje keek geschrokken naar de heftruckmijnheer die ook al uit zijn onding was gestapt de kar teruggaf aan de moeder en zonder zich te verontschuldigen terug aan het werk ging. Nadien keek het kindje naar mij en ik zag dat zelfs de kleine peuter, die nog maar net kon praten, ook kon beseffen aan welk gevaar hij en zijn mama waren ontsnapt.
De ogen van het kindje fonkelden en de pruillip veranderde in een glimlach zoals je die enkel kunt tekenen. Vooral de ogen spraken en je zag hoe het kindje zich vlug in de armen van zijn mama nestelde. Verlegen keek het nog met één oog van achter mama's elleboog naar een mijnheer die aan de mouw van zijn mama's jas had getrokken.
Mijn kar was niet gecarjacked en ik denk dat niemand wat ik meemaakte had zien gebeuren. De chauffeur zeker niet, want die zat omgekeerd en aan de kassa's was men te druk bezig om hetgeen men gekocht had in de eigen draagtassen te stoppen.
Nadat ik mijn boodschappen had gedaan, (ik was snel klaar, want zoveel hoefde ik niet te kopen) ging ik terug richting kassa's. Toen ik uit de kassazone liep, naar de uitgang, zag ik het stelletje nog stilstaan aan een rek en ze keken beiden in mijn richting. Ik dacht dat ik in het gezicht van de mama een lichte blos van verlegenheid had opgemerkt en bij het kindje een blik van dankbaarheid,
Het was best mogelijk dat ik me dit verhaal helemaal had ingebeeld, want in mijn verbeelding herinnerde ik me enkel mijn versie van de feiten.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
overvviel;)
Driewerf hoera voor Ivo (smile) jee zeg, ik kippevelde weer:o straf.
Heel graag gelezen deze jouw versie van de feiten zenne, ingebeeld of niet
ivo: bedankt ... tja het is uitproberen om oude verhalen opgepoetst eens te toetsen aan specialisten .. - Theo_Roosen
Wat me vooral opviel in dit verhaal is het observatievermogen van de auteur.Wat hij al dan niet fictief observeert wordt minitieus weergegeven in een verhaal. Prachtig ivo !
ivo: bedankt - ERWEE
Een situatie op zulke manier schetsen kan ERWEE dan weer niet.
En op zich is het eigenlijk een soort alldaags voorval.
Knap!
ivo: bedankt - miepe
Ivo, bravo!
en zo
en zo
voort!
leuk!
ivo: dank u miepe ... - gono
Die chauffeur vraagt waar z'n centen blijven voor z'n medewerking
aan uw amoureuze verleidingstactieken?
ivo: bedankt Gono
|
