Volg ons op facebook
|
< terug
Het verhaal van mij ouders
Het is misschien niet orgineel om te schrijven over mensen die je zeer aan het hart liggen. Maar ik wil toch een poging wagen om van uit mijn beleving, van uit het verleden een verhaal te genereren, al denk ik wel dat twintig procent fictie zal zijn. Ik hoop op corrigerende feedback om te leren waar mijn fouten zitten, om beter te leren schrijven/vertellen.
Hoofdstuk 1
Het verhaal van mij ouders,
Het begon in Santpoort daar stond haar geboortehuis. Haar vader was eigen tuinder verbouwde groenten, bloemen en plukte aardbeien van zijn tuinderij. Hij teelde alles waar vraag naar was in die tijd, en verkocht zijn groenten van uit een groentehal, en bij tijd en wijle bracht hij het naar de groetenveiling. Mijn moeder vertelden wel dat zij en haar zusjes bloemen moesten uitventen langs de deuren. Dan kregen ze een grote bloemenmand aan hun arm gehangen, met een vijfentwintig bossen bloemen daarop,met de mededeling pas terug komen als alle bossen verkocht waren. Mijn moeder was achtjaar, haar zus Els zevenjaar, en zus Koos negenjaar, de drie jongste dochters van een groot gezin. Siem hun kleine broertje was de allerjongste, totaal bestond het gezin uit elf kinderen. Moeder Wagner was een Friezin een zorgelijke vrouw, een gelovige vrouw volgens mijn moeder. Al was het wel zo, dat niet één van haar kinderen waren gedoopt. Volgens mijn moeder door de omstandigheden. Veelal door het gedrag van haar vader die niet geloofde, en dat hartgrondig beoefende door te vloeken en te schelden op alles wat godsdienstig was. Voor de moeder van mijn moeder een rede om het maar zo te laten, Willem Wagner was nu eenmaal zo. Als op een zondag de mogelijkheid zich voordeed dan ging haar moeder wel naar de Hervormde kerk. Er waren niet veel mogelijkheden met zo'n groot gezin. En zondags was een echte familie dag, dan hoefde men niet te werken, zes dagen van de week, van vroeg in de morgen, tot aan de late avond was een ieder hard aan het werk, op het land of bezig om de groenten en bloemen te verkopen. De zondag was speciaal, voor vader en moeder Wagner met de al hun getrouwden zonen en dochters, met hun vrouwen en mannen of hun verkering,dan kwam het kaartspel en de drank op tafel. Er werd altijd om geld gespeeld, met het mes op tafel. Het was niet zo maar een spelletje kaart, het was een serieuze aangelegenheid, op verzaken stond haast de doodstraf, zo intens waren zij bezig met het kaartspel. Het kaartspel begon meestal met klaverjassen, om vaak te eindigen in zwikken. Mijn vader die toen verkering had met mijn moeder, was graag op de zondagen bij de familie Wagner, hij vond het prachtig, al die broers, en zwagers die zo met elkaar aan het kaarten waren. Mijn vader had alleen maar een jonger zusje. Zijn vader en moeder waren lid van de communistische partij, die vergaderden vaak op de zondagen in het café, om belangrijke gesprekken te hebben en lekker te pimpelen. Op de zondagen moest mijn vader dan op zijn kleine zusje passen. Zijn vader en moeder wilde niet hebben, dat ze in het café kwamen. Mijn vader moest met zijn zusje gaan wandelen, uren lang in het park. De tijd kwam dat hij daar eindelijk van verlost werd, en mijn moeder leerde kennen, met haar familie de Wagner 's. De vrouwen deden meestal niet mee met kaarten, zij hadden er eigenlijk een hekel aan. Het kwam er hier op neer dat de vrouwen eigenlijk niets aan hun mannen hadden op die zondagen. Om half elf rond koffie tijd zochten ze elkaar op, dan was het nog wel gezellig, beetje bijpraten, familie wetenswaardigheden uitwisselen. Rond half twaalf liep ouwe Wagner naar de achterkamer en begon kaarten uit doosjes te halen, jeneverglaasjes en een fles jenever neer te zetten. En dan volgden meestel een grote vloek, of ze nog van plan waren om te gaan kaarten, en zo niet dan moesten ze opdonderen. Dat was het signaal voor de andere kaartspelers om naar achteren te gaan om hun plaatsen in te nemen. De kaarten werden geschud, en door middel van de kaarten kreeg ieder zijn plaats toegewezen, en zijn maat. Stilzwijgend ging men akkoord met de verdeling en toewijzing. Meestal waren er wel acht spelers, zodat er gespeeld kon worden met twee groepen. De punten telling werd van te voren goed geregeld, dat regelen bestond hier uit, hoeveel geld er tegenover een punt stond, en hoeveel geld te verdienen was met een mars. Alle geldzaken werden goed geregeld, en dat was meer dan nodig, want er waren er bij die niet zo goed tegen hun verlies konden, en met al die borrels die gedronken werden, kon het al snel flink uit de hand lopen. Dat was dan ook de reden dat de vrouwen er zo'n hekel aan hadden aan dat kaarten. De meeste keren ging het wel goed, maar er waren zondagen dat het huis te klein was, veel geschreeuw en gevloek. Vooral door de verliezers, die steeds de verkeerde kaarten kregen, of dat hun maat met de verkeerde kaart op kwam. Het ging om veel geld, het waren allemaal gokkers, een week salaris was in die tijd rond de dertig gulden. En het gebeurde zomaar dat je een week salaris vergokten. Mijn vader snapte het kaartspel uitstekend, hij kon goed opserveren, en liet zich niet in de kaart kijken. Hij vertelde mij wel dat hij meestal met winst naar huis ging, en dat hij van de winst de huishuur heel vaak heeft kunnen betalen. Mijn vader en moeder waren getrouwd in de mobilisatie 1939-1940, vlak voor de oorlog. Het leek hun beter om in het huwelijk vastigheid te hebben aan elkaar. Een beroerde tijd, van Oorlogs dreiging, een verziekte samenleving " De Nationaal Socialistische Beweging" groeiden enorm in die tijd. Mijn vader was timmerman in de bouw, dat verdiende meestel wel. Maar hij werd in de mobilisatie opgeroepen voor de militairendienst, en dat was ook een rede geweest om te trouwen. Het leger betaalde niet het meeste, in ieder geval niet genoeg om de huur te kunnen betalen. Als mijn vader dan met verlof thuis kwam dan ging hij Zondags op de fiets van Haarlem, van uit Rozenprieel waar mijn vader en moeder woonde, toch even naar Santpoort, naar de familie Wagner, om de huur bij elkaar te kaarten. Mijn vader kon daar met trots over praten.
feedback van andere lezers- ivo
een familiekroniek geeft uiteraard heel veel informatie en bouwt een levendig verhaal. Het is vlot geschreven en het vertelt veel, maar voor mij is dit niet echt een verhaal, maar eerder een famieverhaal, waarbij enkel de famieleden de emoties kunnen ervaren.
rinus: ja dat is waar, hier ga ik over nadenken of het niet beter is om er een verhaallijn in aan te brengen, door te werken aan een persoon? Moeilik hoor! ivo bedankt ik had er niet aangedacht, maar je hebt gelijk. rinus - Ghislaine
Heel mooie herinneringen haal je op rinus. Koester ze. Je vroeg om een kritische kijk op de zaak, wel bij deze de poging.
Haar vader was lan - en tuinbouwer. Hij verbouwde groenten, fruit en bloemen. Als kleine zelfstandige verkocht hij zijn goederen ook aan huis, in een grote groentenhal. Soms bracht hij de opbrengsten naar de fruitveiling. Mijn moeder vertelde me, dat zij en haar zusjes de bloemen moesten verkopen huis - aan huis.
U kan hierop verder bouwen, maar het moet niet. Ik ben zelf ook wel een kemel wat tijd en ruimte betreft. Toch ook enkele schrijffoutjes corrigeren zoals, acht jaar. Waarschijnlijk even in de passie van het schrijven de space vergeten in te drukken.
Dit vooral verder blijven schrijven hoor, ik ben benieuwd naar het vervolg.
rinus: bedankt voor het lezen en je opmerkingen, het geeft mij toch weer een beetje moed om het weer terhand te nemen, rinus - cehadebe
Ik houd van verhalen van vroeger, al is dit meer een gezellig 'verslag' Het zou een verhaal kunnen worden als je na de inleiding één persoon had 'uitgediept,' Nu heb je de complete situatie neergezet. Maar dat deed je goed. Ga dus maar lekker door
rinus: Dit vind ik nu eens aardig, want ik twijfelde verschrikkelijk aan me zelf. Het was zeker de bedoeling, om naar een persoon te gaan als middelpunt. Ik voel me sterker om het weer optepakken, heel hartelijk bedankt voor uw feedback, groeten rinus
|
