|
< terug
Benepen!
Ik wist dat ik het zou bekopen, maar heb het dan ook zelf gezocht. Er was amper speling en waarom was ik dan zo overmoedig om het toch te wagen. Ik heb er een klein fortuin aan gespendeerd! Zoals het er nu naar uitziet, zal het weggegooid geld zijn.
Ik kan mijzelf wel verrot schoppen, hoewel! Het zou nogal gevoelig liggen. Er is namelijk een nijpend probleem en het schoppen kan dit enkel maar erger maken.
Toch hadden ze mij ervoor gewaarschuwd! Alles was nog nieuw en in die aanloopperiode deed ik het best wat rustiger aan. 'Niet te hard van stapel lopen,' was de meegekregen raad!
Overmoedig als ik ben, lap ik deze natuurlijk aan mijn laars. Alles voelde immers perfect aan, tot zowat een uurtje geleden.
En nu, nu is er geen weg terug. Doorgaan is de boodschap want ik kan mij echt geen gezichtsverlies veroorloven. Toch al zeker niet hier en nu.
Elke verdere stap zal het alleen maar pijnlijker maken. Dat realiseer ik mij ten volle. Iets zegt mij dat ik beter zou stoppen. Echt waar, het zou een ware verademing zijn. Maar ja, koppigheid is mijn tweede naam en opgeven doe ik niet zo vlug.
Trouwens, het is ook niet evident. Er nu uitstappen zou heel wat nare gevolgen hebben en niet in de eerste plaats voor mijzelf. Nog de tijd, nog de plaats lenen er zich toe om zo een gewaagd plan uit te voeren. Er zou teveel gepraat worden! Beschamend gewoon.
Toch zou het de ultieme oplossing zijn! Ineens die hele handel weggooien, vergeten en op zoek naar beter. Het is gewoon te stom voor woorden hoe ik mij heb laten overhalen. Goed, ik moest snel beslissen en zag het ook wel zitten. Maar achteraf bezien heb ik een flater begaan. Hoe kon ik zo naïef zijn. De straf van mijn overmoed, zeker.
De druk is nu echt aan het toenemen en ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud. Ik besef dat het tijd is om knopen door te hakken. Er uitstappen, of niet? Diep vanbinnen weet ik het al, er is geen ontkomen aan. Het nog wat rekken zou des te pijnlijker worden.
Was alles maar bij het oude gebleven!
Te laat is het nog niet, ik kan nog steeds terugvallen op die van voorheen. In al mijn overmoed heb ik ze toch maar achter de hand gehouden. Net of ik wist dat het niks ging worden.
Ik ben al vaak in benarde situaties terechtgekomen, maar nu zit ik er echt tot over mijn enkels in. Ik sta op het punt om op te geven, er uit te stappen. Het is enkel nog een kwestie van de juiste locatie te vinden.
Had ik maar naar de wijze raad van mijn moeder geluisterd. Die zei me ooit. Als je schoenen koopt, liever een maatje groter dan te klein! Je tenen zullen je dankbaar zijn.
En of ze gelijk heeft zal ik zo meteen weten.
feedback van andere lezers- ivo
wie het schoentje past, die trekt het zich aan ... heel mooie en verrassende wending in je verhaal. Ook grappig geschreven
dannycant: Dank daarvoor en groeten - Vansion
Denk dat ik dit al vroeger eens las... Het blijft goed ... lollig ... met een knipoog naar 't echte leven ...
Zolang je er niet naast loopt, ...;)
dannycant: Je moet er vooral in blijven.... :-) Zeker weten...
Bedankt en groetjes
|
