Volg ons op facebook
|
< terug
Alleen de mensen...
Toen hij door de draaideur stapte en de immense hall van het hospitaal betrad, had hij het gevoel in een andere wereld te stappen - een hygiënischere ruimte waar de stilte alle hindernissen had opgeslorpt. Z'n hart ging plotseling veel rustiger slaan.
De verpleegster achter het loket keek hem vragend aan.
- Kan ik u helpen, m'neer ?
Haar stem kwam hem plotseling zo bekend voor ! Hij had haar ongetwijfeld nog nooit ontmoet want hij was in z'n hele leven slechts enkele keren in een hospitaal geweest, maar het kwam hem voor alsof hij de verpleegster reeds jaren kende.
- Ik weet het nummer van haar kamer niet …
Hij aarzelde. Bloosde hij thans ? Het moest wel vreemd klinken, haar een bezoek te brengen en niet eens het nummer van haar kamer te kennen.
- Wat is haar naam ?
Terwijl ze dit vroeg, gleden haar handen automatisch over het toetsenbord van haar PC. Hij bemerkte de slanke vingers. Ze droeg geen ring. Zou ze verloofd zijn ? Hij probeerde haar leeftijd te schatten. Ze was vermoedelijk niet ouder dan vijfentwintig.
- Hoe heet uw vrouw ?
- Eh--sorry, wat z- …
- De naam van uw vrouw …
Ze had dus voor zichzelf uitgemaakt dat hij zijn vrouw kwam bezoeken …
Toen hij nog zeer jong was, had z'n moeder hem eens meegenomen om zijn vader te bezoeken. Hij voelde zich plotseling opnieuw thuis, temidden van de atmosfeer van ether en ontsmettingsalcohol.
- Gaat u mee, m'neer ?
Hij had de andere verpleegster niet horen komen. Deze was ouder, vertoonde reeds de neutraliteit op haar gelaat die het jarenlang beoefenen van dit beroep achterliet. Hij volgde haar, doorheen de lange, verlaten gangen. Er werd geen woord gesproken. Aan het einde van de gang gingen ze linksaf. Voor een lichtgroen geschilderde deur hield de verpleegster halt. Hij keek naar het nummer : 116.
- Blijf niet te lang a.u.b. … de patiënt is nog moe… Niet langer dan tien minuten …
Ze maakte dus geen onderscheid in geslacht. Voor haar waren het allemaal patiënten.
De luiken waren half neergelaten en hulden de kamer in een rustige duisternis. Even bleef hij staan, om z'n ogen te laten gewennen. Hij zag slechts een gestalte in het bed en kon het hoofd, dat compleet omzwachteld was, niet onderscheiden. Hij voelde tranen in zich opwellen, toen hij haar daar als een hulpeloze pop zag liggen.
Was dit zijn vrouw ?
Hij kon die vraag niet onderdrukken. Was dit de vrouw op wie hij, lang geleden, smoorverliefd was geworden ? Had de verpleegster zich niet vergist ? Zijn ogen keken ongelovig op het bed neer. Hij had zin om zich op het bed te werpen, de zwachtels van haar hoofd te trekken en zijn hoofd naast het hare te leggen.
- Ik ben het… ik ben hier - vlak naast je…
Zijn lippen vormden de woorden, maar hij kon ze niet uit spreken. Zijn mond ging open maar de stilte werd niet verbroken…
Toen de verpleegster hem kwam meedelen dat het tijd was om haar alleen te laten, waren haar ogen nog steeds gesloten.
- U begrijpt wel, m'neer, dat de patiënt nog veel moet rusten...
Het was dezelfde vrouw die hem was komen halen. Ze glimlachte en hij glimlachte terug...
Toen hij weer buiten stond en om zich hen keek, duurde het even voor hij zich realiseerde dat hij zich in een omgeving bevond waar hij in jaren niet was geweest. Hij keek op zijn horloge... en plotseling nam hij een besluit. Hij wilde niet direct naar huis gaan. Hij wilde nog even hier blijven. Rondwandelen in een omgeving, die eens de zijne was...
Het oude café, om de hoek van het hospitaal, was er nog steeds... Hij ging zitten en bestelde een koffie. En plotseling was het, als werd de klok teruggedraaid. Hij herinnerde het zich nog, alsof het gisteren gebeurd was. De ijzige kou en de hemel vol sterren, terwijl het hele dorp op weg was naar de kerk... Het armetierige stalletje aan de ingang, met slechts drie figuren - in feite twee, want het kindje werd er pas na middernacht in gelegd - een schrijnend voorbeeld van hoe armoe zich kon weerspiegelen in de sporadisch her en der verspreide balen stro...
Na afloop bleef iedereen dan enkele ogenblikken op het minuscule pleintje aan de kerkdeur staan en werden er wensen van voorspoed en geluk uitgewisseld... Eén voor één sloften ze uiteindelijk weer naar huis.
Een glimlach verscheen op z'n mondhoeken toen hij naar buiten keek en het uitstalraam aan de overkant bemerkte, dat volgestouwd was met de nieuwste modellen DVD-recorders en Plasma-Tv's... Hij moest onwillekeurig terugdenken aan de tijd, toen er nog geen tv-toestel in de woonkamer stond en hij de wekelijkse afleveringen van "Father knows Best" en "Schipper naast Mathilde" ging bekijken in het uitstalraam van het grootwarenhuis in de buurt. De afleveringen duurden nauwelijks 30 minuten en hij deed er haast evenveel over om terug naar huis te lopen, maar het leek allemaal zo vanzelfsprekend... Het deed er niet toe, of het nu regende of sneeuwde - of je met doorweekte broekspijpen thuiskwam. Slechts dat ene gevoel was belangrijk : gelukkig zijn...
Alles leek toen veel rustiger, kwam het hem voor. Toegegeven, de beeldbuis had z'n intrede gedaan en het was niet langer noodzakelijk om Zijn geboorte in de kerk te gaan bijwonen, want haast alle tv-zenders boden een rechtstreekse middernachtsmis aan... maar van het met sneeuw bedekte kerktorentje in een of ander dorpje in de Alpen ging een tevreden rust uit... Je voelde als het ware de sneeuwvlokken op je wangen dwarrelen en onwillekeurig wreef je over je neus, die koud en rozerood glom.
Later, nadat hij gehuwd was, veranderde de traditie. Kerstdag bij de schoonouders - Nieuwjaarsdag bij de ouders... En toen ook z'n vader overleed, beperkte het samenzijn op Nieuwjaarsdag zich enkel nog tot een middagmaal in het Norge restaurant, waar de inmiddels op de wereld gekomen kinderen zich te goed deden aan de diverse visschotels en de traditionele taart met Noorse krieken.
Dan kwam de laatste week... Eigenlijk begon het al vroeger, maar in die laatste week - die ultieme aanloop naar het nieuwe jaar - kwamen ze met hopen. De ene kaart al mooier dan de andere - de ene wens meer gemeend dan de andere... Je noteerde angstvallig het adres van de nieuwkomers want de traditie wilde dat iedereen ook een kaartje terug kreeg.
Het waren gouden dagen voor de Post...
Hij wenkte het dienstertje en rekende af.
Toen hij weer op straat stond, temidden zijn omgeving, zochten z'n ogen het vertrouwde beeld van het krantenwinkeltje dat zich een honderdtal meters verderop moest bevinden en hij was helemaal niet verbaasd het te vinden. Hij stapte binnen en kocht een tv-blad. Later die avond, toen hij het inkeek, verscheen er een glimlach op z'n lippen. Op kerstdag kon je kiezen tussen een waaier van films... Waaronder "White Christmas"... En op nieuwjaarsdag was er weer "My fair Lady"...
Er was dus in feite niks veranderd.
Alleen de mensen...
© eric
feedback van andere lezers- drebddronefish
Vlot geschreven, goeie sfeeropbouw
groetjes
eric: Dankjewel, Manuel! - ivo
mooi geschreven, taaladviezen kan ik je echter niet geven, ben het zelf nog aan het leren.
Als je zin hebt lees dan eens mee moet herinneringen.
Bedankt alvast
eric: Die heb ik ondertussen gevonden - ik laat je beslist iets weten... - jbrouns
Ja, verzorgde zinsbouw, (al zou ik hetvolgende: 'hij deed er haast evenveel over ...', veranderen in 'hij deed er haast even lang over ...'), met vanaf ongeveer het midden een mooie nostalgische sfeer. Inhoudelijk vind ik het ietwat onduidelijk. Wat wil je ons precies vertellen? Eerst gaat het over de vrouw die daar ligt (nu weten we nog niet wat er gebeurd is met haar), vervolgens komt de nostalgie. Groetjes
eric: Nostalgie is de rode draad van deze herinnering. Dank voor je reactie! - Henny
Een mooi sfeerbeeld zet je hier neer. Heel goed geschreven, zoals ik van jou gewent ben.
eric: Hey Henny!
Dank voor het mooie compliment!
Groetjes! - thijl
Een wandeling in het historie-laantje. Graag gelezen.
eric: Dankjewel!
|
