naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Overdosis

door eric

Toen de ambulance met gierende banden voor de ingang van het hospitaal stopte, hield het loeien van de sirene op. De automatische deuren openden en twee verpleegsters kwamen naar buiten gerend, een brancard met zich meesleurend. De deur achteraan de ambulance werd open gesmeten en de co-chauffeur, die ondertussen was uitgestapt, sprong naar binnen en kwam even later achteruit weer tevoorschijn. Een nauwelijks te onderscheiden figuur werd op de brancard gelegd. De twee verpleegsters spoedden zich in de richting van het hospitaal.
Het hele tafereel had nauwelijks vijftien seconden geduurd.
Binnen wachtte de dienstdoende dokter. Hij wierp één enkele blik op de figuur op de brancard en knikte. Wat hem betrof, was de diagnose duidelijk.
-"Naar boven... Onmiddellijk..."
De twee verpleegsters begrepen. Boven - dat betekende de hoogste verdieping. Daar werden de zelfmoordpogingen ondergebracht. Wanhopige zielen die het niet meer zagen zitten.

Kitty was een van de twee verpleegsters die zich met de brancard in de richting van de lift begaven. Ze was negentien en pas enkele maanden geleden begonnen in dit immens grote hospitaal, dat haar onwillekeurig aan de wolkenkrabbers van New York deed denken. Linda, haar collega, was de veertig reeds voorbij.
In de lift wierp Kitty nogmaals een blik op het verschrompelde wezen, dat op de brancard lag. Ze zag de asgrijze wangen en kon het niet helpen dat ze moest slikken. Linda bemerkte de blik in haar ogen.
-"De derde keer al deze maand..." fluisterde ze.
-"Derde keer ?... "
-"Zijn naam is Paul," ging ze verder. "Paul Geerts of Gerits of iets in die zin. "Een hopeloos verslaafde. Het is al de derde keer dat hij deze maand wordt binnengebracht."
Kitty staarde opnieuw naar de gestalte. Ze bekeek de huid van zijn polsen.
-"Ik zie niks," zei ze. Linda glimlachte.
-"Niet alle zelfmoordenaars snijden zich de polsen over, liefje... Eerlijk gezegd, van deze heb ik niet het flauwste benul hoe hij het doet. Geen sporen van verminkingen, geen intoxicatie - ik hoorde de dokters de vorige keer hun ongeloof uiten. Niemand begrijpt er iets van. En toch doet hij steeds opnieuw..."

Ze hadden de bovenste verdieping bereikt. De lift stopte en de deuren gingen open. Vóór hen bevond zich het kleine, glazen hokje waar ze zich moesten aanmelden. Het blonde meisje duwde het schuifraam open. Haar blik gleed in de richting van de brancard en haast onmiddellijk begon ze te glimlachen.
-"Daar is-ie weer ... Kamer 1512."

In de loop van de namiddag werd hij gewekt door het zonlicht dat door de gordijnen op z'n voorhoofd scheen. Aanvankelijk poogde hij z'n ogen gesloten te houden, als wilde hij nog even blijven dromen in die cocon van eenzame geborgenheid, maar op een bepaald moment voelde hij instinctief dat er iemand, in de kamer aanwezig was.
Hij opende z'n ogen.
Rechts naast hem zaten de dokter en een verpleegster. De blik van de arts ging verborgen achter het zwarte, zware montuur van z'n bril. Hij deed geen poging om te glimlachen.
-"Jij zult me wellicht niet meer herkennen, maar ik jou wel..." begon hij. "Ik vergeet zelden een gezicht... zeker niet wanneer het met de regelmaat van een klok terug opduikt."
Hij wachtte even, ging dan verder.
-"Kijk - het is jouw leven en dus jouw beslissing, maar tenzij je niet de moed kunt opbrengen er mee te stoppen, kan ik je niet garanderen dat er nog een volgende keer komt... Het moment van nu of nooit is nù aangebroken... Begrijp je dat ?"
Even was het stil. Toen bewogen zich de lippen en de dokter hoorde een diepe zucht.
-"Echt waar, dokter... ik wil er mee ophouden... Echt waar... Alleen... "
-"Er is geen alleen, m'n beste ! Kijk naar je handen ! Grauw, verrimpelde, kromgebogen vingers van een tachtigjarige - en je bent niet eens dertig ! Bekijk jezelf in de spiegel ! Je ogen missen elke vitaliteit !... Geloof me, het volstaat niet langer te zeggen dat je zult stoppen, hier buiten te wandelen en morgen opnieuw te beginnen ! Je maakt alleen jezelf op die manier iets wijs..."
Hij stond recht en gebaarde de verpleegster. Deze knikte en stond eveneens recht. Toen ze samen de deur bereikt hadden, draaide de dokter zich nog een keer om.
-"Ik kom vanavond nog 's langs. Misschien dat je dan de tijd hebt kunnen vinden om tot een besluit te komen..."

Toen ze in de gang liepen, legde het verpleegstertje een hand op de arm van de arts.
-"Is het zó erg ?... Wat heeft-ie eigenlijk ?"
De arts haalde de schouders op.
-"Niemand die hier iets van snapt. Hij blijft maar herhalen dat hij niets anders doet dan verhalen schrijven, die hij dan naar een of andere site stuurt..."

© Eric

feedback van andere lezers

• ivo
  tja ik weet niet wat voor een spiegel je in huis hebt, maar ik vond deze inkijk wel leuk. Freud zou hierover heel wat kunnen vertellen. Die twee verpleegstertjes verraden dat je een man bent en de verpleegster aan de hand van de dokter zou je moeder kunnen zijn.
  
  Een hele analyse om enkel te zeggen, ik vond het goed.
  eric: Maar ik heb je "hele analyse" graag gelezen ! ( smile )
  Dank je, ivo!
• verf
  Velkom op de hoogste etage bralel brabel tuuuu tuuuut
  eric: Hoogste etage? Bedoel je "incentive care"?
  Dank om te komen lezen, verf!
• zwartkopje
  Hoi Eric,
  
  Hihi... wat een einde! Nooit verwacht dat het zo zou eindigen. Heb wel enkele opmerkingen ivm zinsbouw., vb.
  => toen bewogen (zich) de lippen => zich weglaten!
  
  =>Hij stond recht en gebaarde de verpleegster. Deze knikte en stond eveneens recht. => Ze knikte.
  
  => Ze hadden de bovenste verdieping bereikt. De lift stopte en de deuren gingen open. => De lift stopte op de bovenverdieping.
  
  Ik heb de indruk dat je 'teveel' wilt uitleggen aan de lezer door teveel details te willen bijvoegen, vb. =>In de lift wierp Kitty nogmaals een blik op het verschrompelde wezen, (dat op de brancard lag) =in de vorige zin staat al dat hij op een brancard ligt.
  
  Maar voor de rest leest het wel vlot en is het einde onvoorspelbaar.
  
  groetjes,
  
  zwartkopje
  eric: Hm- ik ga graag 's nadenken over je tips...
  Dank je wel, Zwartkopje!
• Henri_Cylma
  tof einde, ik ben het eens met zwartkopje.
  eric: Dank voor het "tof einde", Henri!
• SabineLuypaert
  jeetje:o ge had me ook liggen hahahaa, leuk, zo heb ik het graag (smile)
  eric: Sabine "liggen hebben" is een compliment om U tegen te zeggen... waarvoor dank, dank, dank ! (knuffel)
• Theo_Roosen
  Geweldig grappig slot.
  eric: Dank, Theo. Humor is een medicijn die ik graag slik...
• Vansion
  koddig pointeus medicamenteus
  vlot en goed gepend
  groet van een bij wijlen even verschrompeld wezen
  eric: Ben nog niet dikwijls in kontakt geweest met een verschrompeld wezen, maar je commentaar bracht een glimlach op mijn lippen... Dabnk je wel An!
• thijl
  IJzersterk einde!
  eric: Ijzersterk? Nou ja, ik denk dat ik je begrijp!
  Dank voor een graag gelezen reactie!