Volg ons op facebook
|
< terug
Trouw
Vandaag is mijn zus getrouwd. Zalig! Een veel te korte ceremonie op het stadhuis om er op het einde zelfs buiten gekeken te worden. Maar toch, een huwelijk heeft wel iets. Dat is iets extra, de kers op de taart zeg maar van twee mensen die elkaar graag zien. Nu, het is waar, het is slechts een stukje papier, maar ook weer niet. Waarom, als je elkaar graag ziet, niet eens die kers op die taart van liefde plaatsen. Ja, ik moet zeggen, ooit zal ik ook mijn geliefde ten huwelijk vragen en met haar trouwen. Mij is dit het zeker waard!
Trouwens, het is ook de enige kans om rijst in je haar gegooid te krijgen. Een kwartier voor de trouw ging beginnen merkten we op dat we daar niet aan hadden gedacht. Dit was dus een groot probleem. We zijn dan maar snel de stad ingelopen op zoek naar een winkel waar we rijst konden kopen. We hadden geluk, puur toeval, maar we kwamen een speciaalzaak tegen in chinees kokkerellen. Helaas ging de winkel pas om 10u open dus moesten we nog 5 minuutjes geduld hebben. En wat voor rijst hadden we! Niet zomaar rijst, neen, de goedkoopste die er in dit winkeltje te vinden was, en ik moet zeggen, veel te duur om zomaar weg te gooien. Voor je zusje heb je dat er echter wel voor over, en de rijst nadien recupereren om deze van de straatstenen op te gaan vegen lijkt mij ook niet een al te best idee. Maar goed we hadden dus rijst om uit te gooien en een huwelijksceremonie af te sluiten zoals het hoort. Ja plezant was het wel!
Trouwen, het is iets speciaals, maar helaas door de vele ambtenaren, die wel erg hun best doen, is het inderdaad vaak herleid tot slechts een stukje papier ondertekenen. Dat vind ik inderdaad wel jammer. Maar goed, een broertje bij, een zusje armer...
Nadien hebben we dan nog wat gegeten. In een restaurant in het dorp. Ok ik beken, het is een schande maar tot voor kort had ik geen idee van de kwaliteit van dit restaurant. Dat wij in godsnaam in ons dorp een restaurant kunnen vinden dat die kwaliteit kan leveren, ik wist het in elk geval niet. Je zou zeggen ga naar de carmeliet of de comme chez soi, maar nu zou ik zeggen, kom bij ons in het dorp, het is daar zeker even goed! Of toch bijna... En dan nog een beetje nakaarten met de grootouders, ouders, broers en schoonfamilie. Het klassieke tafereel, maar alweer een goed excuus om nog eens met elkaar op stap te gaan. Dan vraag ik mij af of al deze tradities niet een beetje teveel verdwijnen uit onze cultuur. Dingen, gebeurtenissen die de mensen bij elkaar brengt om bij te praten. Om te praten over leuke dingen of minder leuke dingen, zo je hart eens te kunnen luchten of tips en steun te krijgen. Misschien worden wij wel een beetje te asociaal in onze huidige maatschappij. Wij werken en werken en werken en het familieleven gaat vaak sterk achteruit. Mensen die op een gegeven moment of tijdelijk niet meer mee kunnen met de huidige maatschappij vallen dan vaak in een zwart gat. Niemand om ze op te vangen, want iedereen is druk bezig. Ja, je hebt je gsm, msn en al die vormen van communicatie, maar dit zijn zo gevaarlijke instrumenten als je echt in de put zit. Al die geschreven vormen van communicatie, die eigenlijk vrij onpersoonlijk zijn, die kunnen zo makkelijk leiden tot misverstanden en tot conflicten die daaruit volgen. Als je praat met elkaar, dan kan je ten minste alles uitpraten.
Dit fenomeen kan je ook terugvinden in het dating milieu. Mensen zoeken op het internet naar een vriend of vriendin. Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ook ik een periode deze weg ben opgegaan. Hopeloos ben je dan, zeggen de mensen. Neen, dat niet, maar wel iemand die graag de juiste wilt tegenkomen, en daarvoor probeer je alle bestaande kanalen. Nu, sommige sites laten je vragen beantwoorden, waardoor dat ze je psychologisch profiel opstellen. Vervolgens kunnen ze je tonen wie er allemaal bij jou zou passen. En dan begint het, je begint te chatten, en mailtjes te sturen en inderdaad dat klikt heel goed. Dat klopt, je zit vrij goed op dezelfde golflengte, en je kan goed praten, via het internet althans, in de geschreven vorm. Vervolgens, de grote stap, het eerste afspraakje. Ja, ik ben wel eens benieuwd... Je spreekt ergens af, waar beide zich goed kan voelen, ergens publiek en je bent zenuwachtig. Wie weet komt ze wel niet opdagen! Maar ze komt, en onmiddelijk weet je al, ai, neen dat wordt niks. Nu je geeft het wel wat tijd, want ja, het eerste afspraakje, daar is iedereen nerveus en niet echt zoals hij echt is, dat moet nog wat loslopen. Dus er volgt een tweede en derde afspraakje, want dan moeten die zenuwen wel al weg zijn, maar helaas, neen, het wordt niks. Weet u waarom? Je hebt namelijk al een beeld gevormd van hoe die persoon is, de stem, gedrag... De kleinste zaken die daar vervolgens niet mee stroken, die beginnen te wringen. Daarbij komt dat je je echt aangetrokken moet voelen tot iemand, en dit, tja dit kan je niet laten gebeuren. Dat is er of is er niet. Uitstraling is het woord dat ik vaak gebruik. De uitsraling van een persoon is een mix van het innerlijke en het uiterlijke. En dit bepaalt of je iemand ziet zitten of niet. Dit verschilt ook van persoon tot persoon. Stel, dat je een hele knappe vrouw ziet, de ideale maten, al is dit ook persoonlijk, en echt niks op aan te merken. Maar de vrouw is eigenlijk erg ongelukkig en voelt zich niet goed in haar vel. Deze vrouw zal een andere uitstraling hebben, en vaak minder aantrekkelijk, dan een vrouw die uiterlijk niet zo perfect is maar wel dolgelukkig is en zich de volle 100 procent goed voelt in haar vel. Bij deze ben ik ook overtuigd dat de enige manier om verliefd te worden op iemand en de juiste levenspartner tegen te komen, elkaar in het ware leven te ontmoeten! Wat niet uitsluit dat dit wel kan gebeuren naar aanleiding van een dergelijke site, maar ik geloof niet dat dit de beste manier is. In elk geval wat mij betreft heb ik gezien dat dit niet de manier is!
Tradities, dat hebben we weer wat meer nodig, dingen samen doen. Samen naar een trouw gaan en nieuwe mensen tegenkomen. Wat praten dansen en plezier maken... Waarom wordt er ook nog zo weinig gedanst? Vroeger had je de tradities, er werd veel gedanst, en dit in koppel. De ideale manier om elkaar te leren kennen, een trouw. Een feest waar ook vrienden en vriendinnen van het koppel komen die je niet kent. De sfeer is ontspannen en je praat over allerlei zaken, onbewust merk je de uitsraling op van alle mensen die aanwezig zijn. Vervolgens is de openingsdans gedaan, en kan het dansfeest beginnen. Je gaat dansen met de mensen die je het best kent, en als je danst met iemand die je niet kent... Dan ga je af op de uistraling en de babbel die je reeds met die persoon hebt gehad. Je danst, je zweet, en ook dit, dit zal onbewust een rol gaan spelen of je die persoon graag hebt of niet. En dat mijn beste mensen, dat is nog altijd de beste manier om iemand te leren kennen. Of via school, of vereniging, maar steeds weer komen diezelfde aspecten terug. Uitsraling, praten, samen dingen doen met eventueel (niet sexueel) fysisch contact. En dan vragen wij ons af hoe het komt dat er zoveel eenzame zielen zijn op deze wereld.
"Ach, ik heb daar toch geen tijd voor.", of "Ik heb dat niet nodig, ik ben perfect gelukkig zonder.". Inderdaad, dat klopt, een mens mag zich niet laten bepalen door de maatschappij wat hij nodig heeft om gelukkig te zijn (huisje, tuintje, kindje). Echter ben ik er wel van overtuigd indien de mensen zich wat minder op hun werk zouden storten, en wat socialer zouden zijn, dit aantal wel gestaag zou minderen.
Volgens mij, ja ik geloof dat echt, zouden wij allemaal beter wat meer vasthouden aan sommige "sociale tradities". Uiteraard niet terug gaan naar de beklemmende tradities, maar wel het sociale aspect ervan. Vroeger waren de tradities uiteraard te beklemmend. Zoals niet mogen huwen met iemand die een andere achtergrond heeft op cultureel of godsdienstig gebied is dan ook sterk achterhaald en niet meer van deze tijd. Denk maar terug aan de standenkwestie van vroeger. Neen, wat ik het over heb dat is de eerder de afgezwakte versie zonder deze volledig te laten verdwijnen.
Laat ons weer dansen, samen dingen doen, feestjes organiseren en voor wat leven in de buurt zorgen! Praat met elkaar, en maak plezier, zet die stress toch even aan de kant! Vergeet dat je er geen behoefte aan hebt of geen tijd. Je zal merken, het is nog leuker dan je dacht!
En heb je zin om te gaan dansen, dan bel je maar...
feedback van andere lezers- ivo
een filosofische overdenking waar psychologie ook in gekruid is. Het gooien van rijst is bij ons op heel veel plaatsen verboden. Het trekt ongedierte aan zoals duiven en ratten. Als ze daar nog met rijst gooien dan is het nog in de verpakking. De zakken van vijf kilo zijn het meest in trek, daar heb je nog een dubbel effect mee.
Ikzelf kan niet dansen en heb ooit wel eens getwist, maar dat was dan wel in een danstent met spiegeltjes. Nadat die dans gedaan was stond er geen tafel meer recht. Tijdens de dans ging het er hard aan toe. De vuisten op tafel en recht op hun doel ..
Dat is lang geleden, heel lang, zo lang zelfs dat het was voor de meesten die ik nu nog ken geboren waren.
Het verhaal heeft me geplezierd, ik vond het 'goed'.
DeKo: Dankje voor je uitgebreide feedback!
Groetjes, DeKo - dichtduvel
Uitstekend voor positivisme. Jef
DeKo: Dankje Jef!
Groetjes, DeKo - SabineLuypaert
hier is rijst ook al jaren verboden (we smijten nu met mais hahah) neen hoor, sniet waar, zonder gekte...ik heb je verhaal wel graag gelezen, mijne stress stond in elk geval even aan de kant (smile) dank daarvoor, nu hem nog tegenomen ;)
DeKo: Leuk dat ik bij deze je stress even aan de kant heb kunnen zetten. Dan heeft het zeker en vast zijn doel bereikt!
Groetjes, DeKo - Henri_Cylma
is dit als verhaal of als blog bedoeld?
Waarom, als je elkaar graag ziet,(komma) niet eens die kers op die taart van liefde plaatsen.(regel 4)
regel 5: ja, ik moet zeggen.
grrro probleem (7de regel)
regel 9: kokkerellen (2k's)
OM zomaar weg te gooien (regel 12)
regel 12: twee maal 'voor' over.
regel 27: asociaal ipv associaal
er staan nog fouten in, mr ik vermoed dat je die ook wel vindt.
DeKo: Dit tekstje valt onder de noemer `Dagboek`. Het zijn tekstjes die ik neerschrijf met bedenkingen die ik mij maak naar aanleiding van zaken die ik beleef. Dus, ja een blog ligt hier niet zo ver van maar toch is het zeker en vast geen blog. Een blog is neerpennen wat je allemaal doet, ik probeer verder te gaan, de diepere betekenis, bedenkingen of soms gewoon, mensen amuseren...
Bedankt in elk geval voor de uitgebreide feedback! Ik waardeer het!
Groetjes,
DeKo
|
