|
< terug
*www.rdx.be* - 081. zat van zijn gif
- 'Goed, ik voelde me slecht toen ze naar huis was. Naar haar man, naar haar vijf dochters, naar haar leven. Ik voelde me gebruikt. Kun je dat geloven?'
Hij draait zich om en kijkt me recht in de ogen. Ik haal mijn schouders op. Geloven is niet genoeg. Ik wil wéten. Ik wil kennen. Alles, helemaal, tot diep onder de bodem, daar waar er geen grond meer is om op te staan..
- 'Ze had alsmaar haar mond vol over de kracht van de natuur, over die wolvin die in haar huishield tot ze gek werd van passie en begeerte. Dagen achtereen bestookte ze me mailtjes vol grote woorden. Het leek me allemaal zo gemaakt, zo overdone, weird, waanzinnig zelfs. Virtueel ook, verzonnen, niet écht… Ik antwoordde niet. Misschien was dat laf. Ik had haar beleefd maar kordaat moeten afwimpelen. Zoals een gentleman. Ik ben geen gentleman. Ik ben een bastaard, remember.'
De hele tijd zie ik zijn ogen zoeken naar een houvast in mijn blik. Ze spartelen als een kind dat in het water gevallen is. Wat een contrast met zijn zelfzekere houding! Het lukt me om nauwelijks te reageren. Voel ik de hand van mijn vader op mijn schouders rusten, daar op die plek waar hij zich gisteren in mij vast knauwde? Of is het de hand van God? Of de kop van een kille slang die zich rond mijn hart en mijn longen kronkelt? Ik ben een grote meid vandaag!
- 'Maandagavond stond ze onverwacht voor mijn deur, gepakt en gezakt. Ze wou bij mij intrekken, zei ze, en dat werd mij teveel…'
Koel is mijn bloed. Mijn oren registreren trillingen. Gij zult niets ontzien en het geknakte riet breken.
- 'Het was te laat om haar terug naar huis te sturen. Ik stond haar toe om te overnachten in mijn bed op voorwaarde dat ze de volgende ochtend de eerste trein naar huis zou nemen. Ooit een wolvin geweten die haar kroost achterlaat? Ik sliep in de zetel. Enfin, probeerde te slapen, zo goed en zo kwaad als het ging. 's Anderendaags bracht ik haar naar het station. Wat er daarna met haar gebeurd is, weet ik niet.'
- 'Cériel', hamer ik, 'moet ook nog zijn rol spelen in je mooie verhaaltje, of ben je vergeten dat hij in de nor zit?'
De stoere boom wankelt. Mijn onderaardse krachten ontwortelen hem. Ik voel de winnende hand in mijn borst. Het maakt me plots droef. Alle vogels vallen uit mijn lucht. Ik kijk naar buiten en zie hoe de zonnestralen strepen trekken tussen de hoge kale bomen. En ik haat het licht. Oh, wat haat ik het! Ik zie een helemaal in zichzelf gekeerde man met alleen maar een hemdje aan. Zijn edele onderdelen hangen er onbenullig bij. En ook dat verdraag ik niet. Ik wil niet winnen. Ik wil terug naar waar ik vandaan kom. Terug naar de heerlijke onderworpenheid. Ik kijk naar zijn handen en mijn hals reikt ernaar, wil vergaan in een fatale wurggreep. Ik wil de macht in zijn handen leggen en van hem zijn. Klein, weerloos en kwetsbaar. Veilig.
Gisteren was alles echt. Gisteren was alles onvoorwaardelijk en radicaal. Misschien is er geen weg terug. Misschien moet wat fysisch een feit is zich nu geestelijk voltrekken. Misschien is mijn wantrouwen niet meer dan een schijnbeweging, een trompe-l'oeil, in een ijdele poging afstand te veinzen die niet meer bestaat. Plots lijk ik bereid gelijk welke feiten te accepteren. Alsof ze er niet meer toe doen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik ben zat van zijn gif.
Terwijl hij bedaard koffie opgiet, bereikt het vervolg van het verhaal mijn hoofd. Maar het slaat niet meer aan. Ik luister zoals een verveeld kind in de saaie kleuterklas naar de zoveelste aflevering van Musti luistert. Zonder naar de plaatjes te kijken. Het kan me geen moer schelen wat dat stomme beest nu weer meemaakt. Het bestaat toch niet in het echt.
De brave boswachter zou Cériel in de late namiddag gevonden hebben vlak bij zijn paleis, in de sprookjesachtige sneeuwomstandigheden, hout sprokkelend om een vuurtje te maken. De boswachter zou niet het minste vermoeden hebben gehad dat de arme sukkel wou opwarmen wat nooit meer op te warmen was: een lijk. Hij zou Cériel minzaam thuis hebben gebracht en pas tegen de avond de tragische waarheid ontdekt hebben.
Hij zou onmiddellijk de politie opgebeld hebben. Natuurlijk heeft hij Cériel niet verdacht willen maken. Natuurlijk heeft hij gewoon verslag gedaan van wat hij had gezien. En dat hij met geen woord heeft gerept over zijn 'relatie' met het slachtoffer was toch niet meer dan normaal. Moest hij soms haar nabestaanden postuum op de hoogte brengen van haar controversiële grillen?
feedback van andere lezers- kronos
voorlaatste paragraaf: ik zou de laatste drie zinnetjes weglaten en daarvoor het woord 'saaie' schrappen.
tikfout bij kleuterklas
Vansion: Die saaie is al geschrapt in het msc.: amaai wat zie je scherp
je andere opmerking moet ik eens later bekijken. Ik ben nu aan afkicking toe...
kleuterklas verbeterd - Das
Ze hield en houdt het spannend, die Tanne.
Hoh!
'k Lees 't graag.
Vansion: Ik schreef het graag .... Is wel titatutis ... Kan ik ook nog eens wat lezen binnenkort! X - ivo
ik blijf het volgen ... en lees het graag ..
Vansion: fijn dat te horen. binnenkort ben ik weer op leespost! - dichtduvel
Eens je suiker geproefd hebt, kan je niet meer zonder ... Jef
Vansion: Suiker? Vezelrijk en eiwitrijk voedsel was het. Als je er niet van eet, ga je dood... - Oscar_Childe
De draad weer opgepikt , ik ga meteen naar het volgende !
oc - drebddronefish
Ik wou hier je rdx feedbacken, maar ik realiseer me nu dat ik bij de meeste afleveringen al feedback gegeven heb. Ik ga het dus anders doen, via mail
Vansion: ok tx
|
