Volg ons op facebook
|
< terug
Zijn kleine oorlog (WO II - 1)
Onderstaand het eerste verhaal uit de herinneringen van een zesjarig jongetje dat tijdens Wereldoorlog II in Dordt woonde, aan de Oranjelaan. Het relaas van een jochie dat in die zo merkwaardige tijd in alsook in de omgeving van zijn huis allerhande avonturen beleefde. Soms heuglijk of vermakelijk, menigmaal ook onplezierig of zelfs hachelijk.
Maar let wel:
In het episodisch geheugen liggen gebeurtenissen vast. Deze bestaan uit onderling verbonden elementen die bewaard blijven zonder dat het tafereel is herhaald. Dit geheugen lijkt moeiteloos te functioneren, maar het is allerminst volmaakt. Dat blijkt uit tegenstrijdige getuigenverklaringen bij ongevallen en uit ruzies over wat bij een bepaalde gelegenheid is voorgevallen. Mensen onthouden verschillende onderdelen van dezelfde gebeurtenissen en vullen, na verloop van tijd, zonder dat te beseffen, gaten in het geheugen met verzinsels op.
Uit: Prof. P. Vroon: Psychologie in het dagelijks leven. Uitg. Sesam, 8e druk okt 1993
Zijn kleine oorlog.
Kleding en schoeisel waren die winter wel zeer schaars geworden. En tenslotte, nota bene op een zondag, diende een pijnlijk moment zich aan. Het moment waarop zijn door en door versleten laatste schoenenpaar de enkele reis vergetelheid zou aanvaarden. Bitter koud was het. Maar gelukkig had zijn moeder nog een laatste, overigens door hem met argusogen bekeken, redmiddel bedacht. Een uit betere tijden stammend sigarenkistje leverde het materiaal voor twee dunne plankjes. Met enkele restjes papiertouw eenvoudig er onderdoor gehaald werden die aan zijn voeten geknoopt. Aanvankelijk met tegenzin en wat timide begaf hij zich met zijn aldus uitgedoste voeten onder zijn speelkameraadjes. Maar het viel mee. Uitgezonderd een korte en vruchteloze poging van zijn bovenbuurmeisje, werd hij door geen enkel vriendje gehoond. Onbekommerd kon er dus worden gespeeld.
Maar helaas, de vreugde bleek van korte duur. Immers papiertouw - evenals echt touw trouwens - is niet berekend op de wrijving die door wilde stappen en sprongen wordt veroorzaakt. Weldra liep hij dan ook met een wat schuldig gevoel van bevrijding, voor het eerst van zijn nog korte leven met geheel blote voeten op straat. Nota bene op zondag en in een barre winter. Voeten die wat minnetjes uitstaken onder zijn te lange en te wijde jas die van een oudere buurjongen was geweest. Een buurjongen die thuis, als jongste kind, geen opvolger meer had voor dit kledingstuk. Hijzelf daarentegen was enig kind. Hij beschikte thuis dan ook niet over een leverancier van nog redelijk bruikbare kleding. Kleding waar in de loop der jaren één of zelfs meer voorgangers waren uitgegroeid. Dankbaar had zijn moeder de jas aanvaard. Want gezien de kwaliteit, maar vooral ook de lengte ervan, kon die nog wel enkele jaren mee. Vreemd dat je met zo weinig te eten toch groeide!
Dit alles overdacht hebbende ontmoetten zijn ogen plots de medelijdende blik van mevrouw Koel. Een lieve oudere dame van twee deuren verderop, bij wie hij af en toe op de piano mocht "spelen". Haar hand van ontzetting voor haar mond geslagen bewoog zij haar hoofd enkele ogenblikken in een nee-beweging. Een beweging die hem deed denken aan het kalme ritme van de slinger van een kostbare Comtoiseklok. Het uurwerk dat bij hem thuis in de achterkamer hing alvorens te worden verborgen in de kelder. Nu in gezelschap van vaders nog fonkelnieuwe rijwiel evenals enkele door zijn vader clandestien in de Biesbosch geschoten eenden. Die dag mocht hij van mevrouw Koel, na een kopje verwarmende "thee" zonder koekje, blootsvoets plaatsnemen op de kruk voor haar piano.
feedback van andere lezers- Vansion
ha... dat kan meneer Stater dus ook...
graag meegelezen!
(zou je die prof er niet buiten laten? schrijf gewoon zonder je te verantwoorden... dat doe je goed)
stater: met uw welnemen..! ;-) dank voor je waardering, an.. en wat die prof betreft.. misschien heb je wel gelijk.. ik ga daar over denken.. had er indertijd een bedoeling mee.. - aquaangel
Mooi stukje stater.
Kus aqua
2x wel in eerste stuk zou ik de eerste -wel- weglaten denk ik
(Kleding en schoeisel waren die winter zeer schaars geworden. En tenslotte, nog wel op een zondag, diende een pijnlijk moment zich aan)
stater: dank je wel, aqua.. voor je waardering.. enne.. een kus voor je waardevolle suggestie.. ik ga deze aanstonds verwerkelijken.. zij het dat ik iets doe aan de tweede 'wel'.. de eerste 'wel' legt op natuurlijke wijze het accent op 'zeer' en draagt daardoor eraan bij dat op organische wijze wordt aangegeven dat de schaarste al langer bestond.. lieve groet.. - ivo
zeer mooi
stater: blij ben ik met je compliment, ivo.. dank je zeer.. - commissarisV
Het heeft wat, zoals wanneer men naar een oude film kijkt, met van die pastelkleuren die binnen tien jaar niet meer bestaan...ontroerend ook!
stater: blij ben ik, William.. met jouw zo fraai verwoorde waardering voor dit oorlogsverhaal.. hartelijk dank..! - fenk
Heel goed geschreven, niet te tranerig, met veel anekdotische tederheid.
(behalve dan de zin "Dit alles overdacht hebbende ontmoetten zijn ogen plots de medelijdende blik van mevrouw Koel."; die vond ik niet zo mooi)
stater: dank voor je beschouweing en waardering, fenk.. tja.. jammer van die ene zin.. er zal er eens naar kijken.. - Ghislaine
Genoten van de oude door. Sla die prof met zijn eigen schrijfsel eens duchtig rond de oren. Mensen met een geographisch perfect geheugen protesteren.
stater: de wetenschap staat nooit stil, Ghislaine.. overigens gaat het hier over het episodisch geheugen.. veel dank voor je mooie waardering.. groetjes, Stater - lin
En zo is je liefde voor de pianomuziek begonnen?
Prachtig nostalgisch stuk, dat ons een vleugje mee laat proeven van die moeilijke oorlogstijd.
stater: hier ontdekte ik m'n muzikale aanleg, lin.. ca twee jaar later begon m'n opleiding.. inderdaad was die tijd niet zo eenvoudig, maar ik wist niet beter.. dank je zeer voor je waardering.. - RolandBergeys
knap, gevoelig geschreven
stater: dank je zeer, Roland..! - Henny
Ik dacht dat je alleen gedichten schreef. Verhalen schrijven gaat je ook heel goed af. Ik zag het menneke zitten op blote voeten aan de piano.
stater: dank voor je lof, Henny.. en je voorstellingsvermogen.. en ja.. gedichten schrijven heeft (nog?) m'n voorkeur..
|
