Volg ons op facebook
|
< terug
de spiegel, het meisje en de bode
Er was eens een klein meisje. Ze woonde bij haar ouders in een te klein huis. Toen kwam er een jongen naar het meisje toe. Hij liet haar de wereld zien.
- Dit is de wereld, zei hij. Als je het wil mag je hier wonen. Je mag alles bekijken. Je mag alles aanraken. Alles is voor jou.
- Wie ben je? vroeg het meisje verbaasd.
- Ik ben een bode.
- Wat moet ik doen om hier te mogen wonen?
- Dat moet je zelf te weten komen. Ik kan je enkel de wereld leren kennen. Wil je dat?
- Ja.
De jongen nam het meisje bij de hand en liet haar de wijde wereld zien.
- Hier wil ik wel wonen, zei ze na een tijdje.
- Pas goed op voor de mensen die in huizen wonen, waarschuwde de bode, zodat je niet vergeet dat je iets moet doen.
- Ik zal voor ze oppassen.
- Je zult wel altijd eenzaam zijn, als je hier wil wonen.
- Dat geeft niet. Daar zal ik wel aan wennen.
En zo ging het meisje in de wereld wonen en ging op zoek wat ze moest doen.
Ze ontmoette een man.
- Wie ben je? vroeg het meisje.
- Ik ben professor, zei de man.
- Woon je in een huis?
- Neen, de wereld is mijn huis.
- Wat moet jij hier doen?
- Ik moet de mensen leren lezen.
- Ik kan al lezen, bekende het meisje.
- Dat denk je maar, zei de professor. Je moet lezen wat er geschreven staat. Zal ik je dat leren?
- Mij best, zei het meisje.
En zo leerde de professor het meisje lezen wat er geschreven staat. Toen ging ze verder zoeken wat ze doen moest.
Ze ontmoette een kind.
- Wie ben je? vroeg het meisje.
- Ik ben een ongeboren kind.
- Woon je in een huis?
- Neen, ik woon in je buik.
- Wat moet jij hier doen?
- Ik moet de mensen leren loslaten.
- Loslaten is toch niet moeilijk, lachte het meisje.
- Dat denk je maar, zei het kind. Loslaten doet soms veel pijn. Maar als je het wil leren, zal ik geboren worden.
- Goed, leer het me maar.
En zo leerde het kind het meisje loslaten En ze werd moeder. Toen ging ze voort, nog steeds op zoek naar wat ze doen moest.
Een man wenkte haar.
- Wie ben je? vroeg het meisje.
- Ik ben gewoon een man.
- Woon je in een huis?
- Neen, ik ben op zoek naar een huis.
- Wat moet jij hier doen?
- Dat weet ik niet. Ik zoek een huis om in te wonen, zie je.
- Waarom? vroeg het meisje. Is de wereld dan niet je huis?
- Neen, in de wereld voel ik me niet thuis. In de wereld ben je zo alleen.
- Dat is waar, sprak het meisje ernstig. Zal ik je helpen zoeken?
- Ja, als je dat zou willen.
En zo ging het meisje op zoek naar een huis voor de eenzame man. En toen ze er één gevonden hadden, gingen ze er samen binnen.
- Hier wil ik wel wonen, zei de man. En als jij bij mij wil wonen, zijn we nooit meer alleen.
- Dat gaat niet, zei het meisje. Huizen zijn mij te klein. Mijn huis is nu de wereld.
- Wil jij dan zo graag alleen blijven? vroeg de man ongelovig.
- Dat hoort bij in de wereld wonen. Dat heeft de bode mij verteld.
- Kijk eens in de spiegel. Zie eens hoe mooi je bent geworden.
Het meisje keek vertwijfeld in de spiegel. Toen zag ze dat ze niet langer een meisje was. Ze was een mooie vrouw geworden.
- Ik ben een vrouw geworden, zei ze verwonderd. Hoe kan dat nu?
- Dat is omdat ik bij je ben, zei de man fier. Meisjes moeten vrouw worden en met een man wonen in een huis en gelukkig worden.
- Is dat dan wat ik moet doen? vroeg de vrouw ontgoocheld.
- Dat is wat jij moet doen.
Zo bleef de vrouw een tijdje wonen bij de man en zocht niet langer meer wat ze moest doen.
Op een dag ging de man bij haar weg. Toen ging ze voor de spiegel staan. Ze was plots oud geworden.
- Wat moet ik doen? vroeg ze aan de spiegel.
- Je moet niet naar jezelf kijken in mij, zei de spiegel. Je moet veel dieper kijken. Toen keek ze dieper en zag wat achter haar lag. Ze zag de man die haar de rug toekeerde. Ze zag het kind dat speelde. Ze zag de professor die ondertussen al gestorven was. Toen zag ze ook de bode. Bedroefd kwam deze naast haar staan.
- Luister naar de spiegel, zei hij, je moet nog dieper kijken.
De vrouw keek nog dieper in de spiegel. En toen zag ze een venster. En door dat venster kon ze de wereld zien.
- Mijn huis! juichte ze. Ik zie mijn huis!
De bode knikte.
- Je bent een vrouw geworden. Met alles wat je ziet moet je nu rekenen, zei hij. Zal ik het je leren?
- Ja, zei ze vol vertrouwen, zal ik dan weten wat ik moet doen?
- Dan zul je weten wat je moet doen.
En zo leerde de bode de vrouw rekenen met alles wat ze zag, met alles wat er geschreven stond, met alles wat ze losgelaten had. En zo leerde ze ten slotte wat ze moest doen om te mogen wonen in de wereld.
- Wat moet jij eigenlijk doen? vroeg ze.
- Ik moet de mensen die in de wereld willen wonen de weg wijzen. En jij?
- Ik moet ze laten zien dat het hier bewoonbaar is.
- Dan heb je nog veel werk te doen.
- Ja, knikte ze vlijtig. Ik ben nog maar net begonnen. En hoe staat het met jou?
- Ik heb ook nog veel te doen. Je hebt veel tijd van mij gevraagd. Je hebt de eerste keer niet goed geluisterd.
- Het spijt me. Ik vergeet het nu niet meer. Misschien kan ik wel tijd voor je vinden. Dat hoort eigenlijk bij mijn werk.
- Misschien. Dat zullen we wel zien. Laten we afwachten. Tenslotte kunnen we beiden lezen wat er geschreven staat. Ken je er een woord voor?
- Waarvoor?
- Voor wat geschreven staat en je nog niet kunt zien.
- Natuurlijk ken ik er een woord voor. Het is één van de mooiste woorden die ik ken. Je kent het woord zelf ook. We hoeven het niet uit te spreken. Stel dat ze ons horen en het woord verkeerd begrijpen.
- Dan leg ik het ze uit. Dat hoort ook bij mijn werk.
- Dag bode. Wanneer kom je terug?
- Ik kom altijd als mijn tijd gekomen is. Dat weet je toch.
- Dat geloof ik.
- Tot ziens.
feedback van andere lezers- dannycant
Dit verhaal spreekt mij heel erg aan.....ik haal er uiteenlopende zaken uit....
groeten van danny
Vansion: Is zo'n beetje de ziel van mijn manuscript 'Clandestien' ... achteraf gezien. Maar misschien wel van vele romans ...(?) . Maar ik hou de ziel er meestal liever buiten. Anders dan jij he? Maakt het boeiend. - sinneskyn
Dit las ik al eens op de site. Mooi verhaal. Ik was wel in de veronderstelling dat het om een innerlijke bode ging...maar dat is dan door mijn bril bekeken:)....sinneskyn hil
Vansion: Komt niet alles van buitenaf? - geertje
mooi verhaal, enkel jammer dat je met het kind niet méér gedaan hebt, of het kind niet meer hebt làten doen....
het kind wordt wat verwaarloosd naar mijn gevoel
(of maak ik er me te druk om, zou kunnen, vanuit mijn eigen ervaring als kind)
(jezus mina, ingewikkeld hoor geertje )
Vansion
mooi !
geertje m.
Vansion: Dit is een uittreksel uit het manuscript 'Clandestien' waarvan het eerste hoofdstuk ook op deze site staat. Daar krijgt dat verhaal een andere klank. Het kind moet je hier niet zien als een kind van vlees en bloed. - drebddronefish
Schitterende metaforische parabel van het noodlot van het willen weten of moeten weten als je wilt...groetjes - lodius
heel mooi,
graag gelezen
het spreekt een beetje tot mijn verbeelding
lodius
Vansion: hoop dat je verbeelding op volle toeren draait ... - erinneke
het is best wel goed geschreven, maar nogal cliché... dit doet me denken aan een heleboel andere sprookjes in dit genre die ik al gelezen heb. Ik vind ze vaak wel leuk geschreven, maar de hele grotere gedachte erachter vind ik persoonlijk maar niets. Het is zo moraliserend en wereldverbeterend. En niet bijster origineel... sorry
Vansion: geen sorry hoor
aan zo'n feedback heb ik iets
dit stukje maakt deel uit van mijn eerste roman 'Clandestien', die ik zelf absoluut ook niet goed genoeg vond en vind
moraliserend of wereldverbeterend? dat zie ik niet zo goed in ... want daaraan heb ik zelf de pest; dacht niet dat ik daaraan deed ... maar misschien lijkt dat zo buiten de context ...(?)
|
