|
< terug
Vragen? (4)
Lees aub eerst vorige delen, want de context van dit verhaal zit mede in het vorige vervat.
--------------------------------------------------------------------------------------
Die nacht droomde de prins over de onderdrukking van de mens Hij begreep dat de doden veel beter af waren dan sommigen in de ellende van hun bestaan. Mensen die zo hard werden aangepakt en waarvoor niemand opstond om hen te helpen. Het onrecht dat zo diep sneed dat zelfs wie er zich niet mee wou bemoeien, dit niet onverschillig kon laten voorbij gaan. Alleen zij die nog niet geboren waren, en van dit onrecht nog geen weet hadden, zouden het nooit kunnen vertellen, want zelfs de doden die de gruwel moesten doorstaan, spraken nog over deze pijn.
De prins begreep toen dat al de ellende, die deze mensen trof, zijn oorzaak vond in de afgunst en hoogmoed van de mens. De ene mens die de andere niet in zijn waarde liet, waardoor de mens geslachtofferd werd voor een ijdelheid die niet te bevredigen was. Een 'hand met rust', dat de egoïst niet vond, waardoor hij vele anderen deed lijden en de zweep oplegde. Het najagen van zoveel wind met zoveel leed.
Een zure wortel van hebzucht waardoor genoeg niet eens voldoende was.
Ook de mens, die zijn familie verloren had, en als eenling door het leven moest, en bleef zwoegen, zonder doel. Hij vergaarde, maar hij zijn rijkdom niet achterlaten aan hen die hij had verwekt. Hij was vergiftigd door dit verdriet.
Het trof de prins in zijn droom dat de pijn van de mens die geen warmte vond in zijn bed en dreigde te verbitteren tot een karikatuur van wat hij ooit was geweest, een verschrikkelijke ervaring was. De vreugde van het delen, met een ander, maakte dat het bed warm bleef en men door de liefde als een touw werd. Een drievoudig gevlochten koord. Bocht per bocht zo in elkaar gestrengeld, door het samen delen en leven, dat zelfs de zwaarste storm het niet breken kan. De garantie om in de moeilijkste tijden blindelings op elkaar terug te kunnen vallen.
De prins besefte dat het soms veel beter was om geen verantwoordelijkheid te dragen, want eenmaal je in die positie zat moest je goed opletten dat de hoogmoed je niet bijten kon. Zoals de dwaas, die verblind door zijn positie en naam, de raad van de jonge kracht in de wind sloeg. De ijdelheid had hem gebeten en gek genoeg hadden velen hem hierin geprezen. Ze liepen achter hem aan als een pan vol met blinde vinken. Klaar om gestoofd te worden in het ongeluk dat over hen hing. Overal waar je kwam spraken ze vol lof over de dwaas. Je kon nergens komen of ze prezen hem. Maar, toen de realiteit eindelijk kon spreken, bleek dat iedereen hem snel was vergeten, buiten zij die hem haatten omwille van het verlies dat hij had veroorzaakt.
De prins begreep dat als je stond voor normen en waarden of beweerde dat je gelovig was, dat je er dan ook consequent in moest leven. Omwille van dat predicaat kon je je geen ander gedrag veroorloven dan het gedrag waarvoor je stond. Anders maakte je jezelf en je overtuiging onnoemelijk belachelijk. Als gelovige kon je beter heel nederig je geloof dragen, want geen mens is in staat om zonder falen zijn leven te beëindigen Door dat falen maakte je ook je geloof te schande en beledigde je zelf wat je heel hoog achtte.
morgen misschien het vervolg
feedback van andere lezers- aquaangel
aardige inhoud, graag gelezen, niet iets wat ik zou schrijven maar daaróm schrijf jij het ook :)) xx
ivo: bedankt ... - koyaanisqatsi
Sluit me aan bij aquaangel. Blijf het graag lezen.
ivo: bedankt .. - Theo_Roosen
Mijmeringen van het hoogste gehalte. Ik vind het heel interessante bedenkingen die je maakt en denk met je mee. Fijn om lezen ook ! Throke.
ivo: bedankt
|
