Volg ons op facebook
|
< terug
Anti-Valentijn verhaal
Ik drentel over straat, geprikkeld, alles is rozerood, de etalages hangen vol harten, Valentijn staat voor de deur. Suikermuziek rolt uit de speakers. Iedereen glimlacht vertederd naar al die teddyberen, en ik, draai me om, ga naar huis, mokkend en misnoegd.
Drink koffie met een scheut, als revolte en denk smadelijke dingen over al die zoetgevooisde reclamestunts.
Ooit heb ik daar met graagte in meegegaan. Die kloteromantiek die enkel gepromoot wordt om de verkoopcijfers op te drijven. Heel ooit had ik ook iemand om die domme dingen die twee dagen later in een kast verdwenen voor te kopen. Ooit had zelfs ik iemand die ik graag zag.
Ik giet me nog een glas in, gedachten zweven weg naar die oude nostalgie.
Het was best leuk, die zeldzame momenten, na de verovering en voor de dood van de vlinders. De tijd voor mijn ogen zich openden voor een nijpende realiteit en ik ten volle besefte, mezelf hopeloos belachelijk te maken met mijn open liefde. Open, ja, want het had jaren geduurd voor ik mezelf weer kon openen en geven aan die speciale persoon die door de pantsers brak. Het creëerde hoop. En hoop vermag rare dingen te doen met mensen. Zeker als ze tot bezinning komen en bemerken dat die ene speciale persoon echt meer is dan enkel een vriendelijke flirt.
Het voelde zo goed mee te gaan in deze illusie. Voelt niet iedereen zich eens graag bemind? Het maakt een mens kwetsbaar. Nog kwetsbaarder besef ik nu. Nadien is het me nooit meer op dat niveau overkomen. Gewoon om de simpele reden dat ik het zover niet meer liet komen. Maar dat had ik toen, tien jaar tevoren ook gezegd.
Om de zoveel jaar is er dan toch klaarblijkelijk iemand, die net dat beetje meer heeft om alles de moeite waard te maken.
Ik neem je niets kwalijk, immers, ik stond er open voor, al was het met de ogen gesloten. Mooie dingen duren helaas niet lang.
De vlinders tierden nog welig toen de eerste domper al kwam aanzetten. Ik wou het niet zien, dit was een stille overdrijving van mijn ongeruste gedachten, dacht ik. Ik overdreef, was onnodig wantrouwig, mijn ideeën waren onrustig. Ik moest gewoon minder achterdochtig en toleranter zijn, sprak ik tegen mezelf in de hoop geloofwaardig te zijn.
Ik neem nog een slok en zet een melig muziekje op -de sfeer is toch al melancholisch- en proef onze liefde als ik je voor ogen haal. Na al die jaren blijkbaar nog steeds geen enkel probleem. Elke plooi van je wezen haal ik me op elk moment moeiteloos voor de geest. Je gezicht brand als een maniakale vlek op mijn netvlies. Tevergeefs tracht ik me te ontspannen, maar de rustplaats van verhoopte dromen vindt zelden een verklaring in oude pijnen. Ik hoor je sommige woorden echt nog woordelijk zeggen.
Ik geniet verder van de warme stem met sexy timbre. Het gaat eveneens moeiteloos, tot dit besef doordringt in mijn diepste zijn. Want telkens ik jou hoor sterf ik weer een beetje. Ik koesterde me met de illusie van eeuwig samenzijn ook al was daar geen aanleiding toe. Het voelde gewoon zo goed. Zo goed dat het verkeerd was, relativeerde ik later.
Ik neem nog een slok, vul mijn glas bij en voel alle hoop en humor uit me weg stromen.
Morgen zal ik weer alles in mijn macht aanwenden om een hartelijk op zichzelf levend persoon te wezen zoals iedereen mij kent. Met een traan in één oog trek ik weer een rode streep over een opgeflakkerde droom.
Ik voel mezelf aan als een pover brandend pitje. Voel me hulpeloos, eenzaam en walg tegelijkertijd van mezelf zo aan deze negatieve emoties toe te geven. Mijn gevoel schrijnt als een maanlandschap aan de donkere zijde. Met moeite zal ik me er toe pogen te brengen de nacht met mezelf door te brengen. Maar mijn wil is momenteel niets meer dan een triest aanvaarden van deze verdomde toestand, het lijkt wel recessie.
Heel ooit was ik onderhevig aan positieve romantische emoties. En meestal draag ik ze met verve, ook de mindere herinneringen. Maar die ene periode in het jaar, die eerste moeilijkheid na die verdomde feestdagen die van hetzelfde slag zijn voor hen die niets te vieren hebben. Die domme Valentijn.
Vroeger keek ik er maanden naar uit. Nu maak ik mezelf wijs dat het me verveeld maar eigenlijk nog meer irriteert. Omdat het mij doet denken aan ooit, aan ons, en wat kon, voor ogen zich openden.
Jouw liefde was mijn medicijn.
Ik vul mijn glas weer, de wijn is hoofdig, of zou het aan de hoeveelheid of de snelheid liggen waarmee ik het goedje binnenkwak. Mijn lichaam voelt als een onwezenlijk oord van verderf, compleet met een overspannen hoofd.
Praten hoeft niet nu, gelukkig kan ik alles aan mijn blad toevertrouwen. Ook al gaat het momenteel dan schijnbaar iets minder foutloos. Het is allemaal knudde.
Weer overheers jij mijn gedachten. Instinctief voelde ik het afscheid naderen voor het einde, maar zag het niet. En als ik het al zag wilde ik het niet weten. Jouw gevoel door je daden weerlegd, werd door de teleurstelling bekrachtigd. Mij rest enkel navreugd van wat ik die laatste maand heerlijk geleefd had. Nu zoveel jaren later, nog steeds voortvluchtig in mijn eigen gevoel.
Deze berusting komt als een verzuchting.
Beseffend dat deze emotie de speelse heerser van mijn verstand is, althans voor even, daarna wordt het weer rauwe werkelijkheid. Maar even heb ik me toch weer levend gevoeld, die tijd met jou, geen seconde spijt van gehad, ondanks de pijn. Nu, hier, verloren in mezelf, omhels ik jouw zinnebeeld, als symbool van mijn gevoel. Als afscheid van wat even goed was, maar slechts een illusie leefde.
Hoe kon ik denken dat het die keer anders zou zijn.
In de war met mezelf en de hele wereld strompel ik naar buiten.
De koele nachtlucht doet me evenwel geen deugd. Slechts de verzoeking van een potje huilen en een doos tissues biedt even troost. De kilte brengt me weer tot deze realiteit. De kou bevangt me, ik ga in de wagen zitten.
Als ik deze flarden zo overlees lijkt het wel een ontstellende aanklacht aan de liefde en dat, is nu net wat ik niet wilde. Ik geloof in de liefde, echt, onvoorwaardelijk zelfs en nu nog. Dat moet ook, want anders verlies ik alle moed om verder te leven.
Woorden draaien kordaat hun rug naar de gevoelens van deze trieste mijmering, ik heb van je gehouden, dat is zeker.
Op het ritme van wat kon zijn, wrijf ik droef een kijkgat in het bewasemde raam en start de motor van mijn wagen. Hij biedt even een vlucht om een verstolen sigaret op te steken, ik ben immers al jaren gestopt, een aansteker is dus ver te zoeken. In de auto is er één, een laatste sigaret voor noodgevallen ook.
Ik steek ze aan en neem een immense haal. Braaknijgingen dienen zich aan. Die wijn is er te veel aan geweest. Ik duw de sigaret uit en sleep me weer naar binnen. Het lijken de laatste krachten van iemand die alle doelstellingen verloren heeft. Morgen zal ik er aan weerstaan. Nu wil ik me even zielig voelen, de dag is toch al om zeep.
Ik poets mijn tanden. De muntsmaak vloekt met de wijn, de mondspoeling blijft achterwege. Mijn bed wacht onuitnodigend leeg. Ik werp me erin en draai me diep in het dons, haal je gezicht weer voor de geest, zoals steeds zonder moeite, denk aan hoe het was geweest en hoop.
Nog steeds hoop ik ooit wakker te worden en dat dit slechts een dronken droom bleek, maar vrees dat dit weer een niet te pruimen werkelijkheid is. Soms is liefde alleen echt niet genoeg, ik ben er het levende bewijs van.
Dof verwerk ik dit zoveelste besef, leven is knudde, vooral alleen, tijdens de jaarlijkse liefdesperiode.
We zullen haar ook dit keer weer overleven, dat is zeker, maar niet vandaag, vandaag is het wel geweest.
Ik draai me om en om, in de hoop mijn draai te vinden. Mezelf hatend om deze walgelijke zelfmedelijdenbui. Maar heel stiekem vraag ik me af waar jij nu bent en hoop, dat jij, eveneens omhuld in nevelslierten, nu op dit moment, meedenkt aan het centrum van mijn gedachten.
Deze gedachte maakt mij niet echt blijmoediger. Toch hoop ik dat jij je ooit bedenkt en soms ook eens aan mij denkt.
Ondertussen heerst hier een geweldige luchtvochtigheid die mijn doos tissues amper de baas kan. Ik ben echt een zwakkeling. Vreemde vonken in mijn intiemste gedachten verzuchten, in de hoop dat de pijn ooit zal verdwijnen en tegelijk word ik hier frikkig van.
Ik knipper nog even tegen de werkelijkheid en doezel weg in droom vol waanbeelden.
Misschien volgend jaar
--
ik heb helemaal NIETS tegen valentijn hoor,
feedback van andere lezers- ivo
ik voel helemaal met je mee ... je verwoordt wat ik probeerde te vatten, misschien lukt het me nog
SabineLuypaert: heel dank je wel, (eigenlijk is het libo die mij over de schreef trok het toch te plaatsen) blij dat we niet alleen zijn (smile) - dichtduvel
Sabine, nu weetik waarom dajjer zo goe uitziet (grapje!)
Nee, serieus, nie opgeve, nie pleuje en chapeau voor de courage, xxx Jef
SabineLuypaert: ik geef niet op zenne;) maar ken zoek nie meer nag(smile) en dan ben ik veeeeeeeel gelukkiger (echt? ziek er nie goed uit? grinnikt hahaha, heeeel dank je wel voor de leuke reactie (smile) (zet nu hoed op die courage;)) - RolandBergeys
Ja, je komt de ware ooit wel tegen, alleen gebeurt dat niet op een vingerknip, en waarschijnlijk op een moment dat je het helemààl niet verwacht. Op onze zeventien jaar waren Leentje en ik een koppeltje. We waren mekaars eerste liefje. Om puberale redenen (ik droeg nog een korte broek bij wijze van spreken), "werkte" een en ander niet. Vijfentwintig jaar later onmoetten we mekaar per toeval op een beurs. Allebei een leven achter de rug. We werden (terug) verliefd, en zijn nu al meer dan tien jaar een heel gelukkig getrouwd koppel. Het kan iedereen gebeuren, maar je kan dingen niet voorspellen, dat wil ik maar zeggen. Ik duim voor jou.
SabineLuypaert: oodat is een echt valentijnverhaal dat je daar vertelt (smile) heerlijk (en ik geef de moed niet op zenne, ik heb me gewoon bij de dingen neergelegd en geniet van vandaag en hoe het komt. wat moet dat komt toch ;) heel dankjewel (smile) ook voor het duimen - miepe
glimlacht vertederd?
ik vind dit ontzettend knap geschreven! Ik hou ook heel erg van de manier waarop je in jezelf denkt. Schitterend hoor!
SabineLuypaert: heel dank je wel, is eentje die al lang op mijn maag lag te borrelen zeg maar (smile) blij dat hij overkomt, het had wat voeten in de aarde. bedankt voor de vertederd, dat klinkt inderdaad beter - stormvonk
Doet me denken aan mijn gedicht van vandaag, droefenis alom
SabineLuypaert: inderdaad, enkel hier geen oude klare;) heel dank je wel - Theo_Roosen
Daar word ik even stil van. Je stond bij mij al heel hoog aangeschreven als schrijfster, maar ook als mens. En je zo droevig te zien, je zo te zien lijden, maakt me verdrietig, echt waar. Ik hoop voor jou dat Valentijn vlug voorbij mag zijn. Een nieuwe dageraad wenkt en hopelijk ook de ware liefde. Groetjes, Theo.
SabineLuypaert: ik ben niet ongelukkig hoor (smile), iok heb daarstraks zelfs en koekjes en een heerlijk boekje gekregen van een lieve vriendin. Want valentijn is niet enkel voor geliefden he, ook de menskes die je erg graag hebt mogen eens in de bloemekes of de boekskes gezet worden (smile) en daar heb ik vandaag van genoten. Ik had zelf zelfs niet genoeg valentijnboekjes ;). Je hoeft niet verdrietig te zijn hoor, Sabinekes hebben sterke pootjes en mijn dekseltje loopt heus ergens naar mij te zoeken;) knuffel voor jou en ilonka - Mistaker
Wat mooi Sabine! Keep the faith meid!
Kus,
Greta
SabineLuypaert: mijn faith en mijne smile gaan er niet onder lijden hoor (smile) heel dank je wel, ook voor de moedgever (zoen) - kapiteinsebbos
elk jaar een Valentijn alleen!
maar steeds zegt iemand me, je vindt wel iemand! maar eigenlijk zou het dan beter zijn?
dikke knuffel,
je soortgenootje
-x-
SabineLuypaert: een mens houdt zo graag vast aan een illusie he;) zelfs dat is beter dan niks, maar inderdaad, als het niet beter is dan hoeft het niet he
goeie denker geef je me hier soortgenootjes (zoen) dank je wel (smile) - aquaangel
een kusje voor jou
x
SabineLuypaert: en eentje terug met knuffel (smile) - ERWEE
Ach, weet je, ooit waait er een wind om de rotonde ...
En voorts is dit bijzonder knap geschreven.
En neem deze hint eens mee, die een beetje aansluit bij wat de kapitein schrijft: Veroordeeld (II)
SabineLuypaert: ik hoop dat mijn rotonde haar ogen dan open heeft he ;), heel dank je wel (en dan ging ik zoeken naar een gedicht van de kapitein dat veroordeeld noemde natuurlijk) ja een blonde hersencel he, ge moet het maar hebben zenne, - Ghislaine
Super de luxe.
SabineLuypaert: dat verdient een supersmak:-d dank je wel - Mark_Vandis
Ik deel het gevoel met je op die dag, relatie stuk gegaan op deze dag....ik hou nog steeds van haar, inmiddels 9 jaar geleden
Sterkte Sabine :-)
Groetjes Mark
SabineLuypaert: heel dank je wel mark, spijt me voor je, geeft sterkteknuffel - draakje
'There is always hope,' Gandalf said.
(Lord of the Rings)
Knuffel enneuh...mooi, diepgaand verhaal, fiction or not.
SabineLuypaert: heel dank je wel (knuffel) en groot bedankt voor het diepgaand
|
