|
< terug
het blootleggen van een inborst
(niks gevolgd uit het Niksenparadijs, volgt u toch maar... u begrijpt vast)
Die morgen breekt en kraakt de dag. De specht timmert in mijn hoofd. De maraboe laat zijn honger voelen. De veterpop fladdert als vlinder rond mijn voet.
Ik ga zitten aan de waterkant op de plaats die je me toen gaf. Mijn voeten kriebelen. Er zitten dikke korsten op de wonden. Ze lopen in bogen en in verschillende kleuren.
De rode draad zit nog steeds rond mijn enkel, strak maar zonder kracht. Ik verlang tot je trekt. Ik gooi me neer. De grassprieten prikken. Ik lach.
"Heb jij tranen?"
Ik draai me om. "Oh, daar ben jij weer!" zeg ik gewoon en ik probeer hiermee mijn blijdschap voor je te verbergen.
"waarom verberg je jouw plezier?" ga je verder. Ik voel schaamrood mijn wangen kleuren. Je blust die met een kus. Ik reageer in dubbelrood. "Schaam je niet om verlegenheid."
Snel vlucht ik in het antwoord op je eerste vraag. "Of ik tranen heb? Hoe kan ik dat nou weten, slimmie, ik heb nog nooit geweend! Mijn grote geluk is, dat ik die nooit heb moeten gebruiken!" En ik voel trots.
"Ont-trots maar! Als je echt geluk hebt gehad, dan had je om elke dag een traan mogen laten. Ieder mens wordt geboren in tranen: jij, de moeder, de vader. Ben jij dan slechts op de wereld gekomen. Ben jij dan nooit geboren?"
Ik voel me wankelen. Waarom breng je me toch zo uit evenwicht? Waar wil je eigenlijk heen?
Je neemt opnieuw mijn enkels beet en legt die op je schoot. Je kneedt mijn voeten en drukt met je duim rond de wonde die je kraste.
"Elke stap die je zet moet je voelen." Met je vingernagel ontkorst je de voetzool. Je zucht zo diep dat mijn haren opwaaien. "Nog geen bloed!"
Je legt mijn voeten terug in het gras en neemt mijn pols. Je zoekt de slagader. "En toch klopt hij, gelukkig…" fluister je.
Een tweede knoopje ontdraadt. Je wil het beetnemen, maar ik gooi er mijn handen voor. "Nee, ik ben niet klaar!" roep ik.
Maar je lacht. "St! Het is niet je borst die ik blootleg, wel je inborst." Langzaam laat ik mijn handen zakken. Je begaat. Alweer voel ik die prikkeling.
De aantrekkingskracht rond mijn enkel trekt aan mijn voet.
Ik begrijp dat ik alle stappen in de schaduw van schaamte zal moeten voelen en zetten.
feedback van andere lezers- Vansion
akelig (zag de titel en voelde al leesweerstand ...)
miepe: is iets anders dan "dissectie van het konijntje" uit onze lessen biologie van het middelbaar.
(of ging jij onmiddellijk naar de universiteit... zou me niks verwonderen!) - ivo
dit is prachtig weet je .... ik probeer de dubbele bodem te lezen, maar je hebt het goed ingebed in je verhaal ..
miepe: het komt er .... misschien eens uit
ik weet niet of ik het durf - Theo_Roosen
Theo
miepe: hilde - Ghislaine
Best eng.
miepe: best niet hoor
of ben ik te streng? - feniks
Wanneer ik dit zo 'out of the blue' lees, merk ik wel een zeker spanning, maar begrijp ik niet echt waar het over gaat.
Misschien moet ik dat Niksenparadijs wel eens lezen...
miepe: jij moet van mij echt niks, maar jij mag van mij erg graag!
mooi? - RolandBergeys
ja, gevoelig, eng, maar mooi.
miepe: bedankt! - fenk
Ik herken een beetje de sfeer van "mijn maanmeisje", maar het heeft ook een zeker Peter Verhelst-gehalte.
Ja, ik lees dit heel graag.
(en nee, reken niet op mijn roddels, je moet maar zelf komen op 1 april; er rijden treinen naar antwerpen)
miepe: ben jij ook de treinconducteur?
dan steek ik ook nog wat extra papieren zakdoekjes in mijn sjakos
|
