Volg ons op facebook
|
< terug
China girl
Mijn vrouw zegt wel eens dat haar eerste zwangerschap veruit de meest aangename was. Waarom zou ik haar tegenspreken?
Ik heb Wushi leren kennen op een woensdagavond. Zhang had me uitgenodigd voor zijn verjaardag. Het feestje vond plaats op het secretariaat van het departement waar hij en ik onze phd-blues beleefden. In zijn geleiachtige Engels legde Zhang me uit dat hij thuis onvoldoende plaats had. Ik telde hoogstens tien aanwezigen.
Hij stelde haar voor als een vriendin en collega van zijn vrouw. Bij Chinese vrouwen doe ik zelfs geen poging om de leeftijd te raden, ze zien er toch steeds uit als jonge meisjes. Ik vernam dat ze op een of ander project aangesteld waren in het departement Geneeskunde. Dus nam ik aan dat Wushi en de vrouw van Zhang westerse geneeskunde gestudeerd hadden. Maar de meisjes ontweken de vraag en verstopten zich achter een Babels gordijn.
Het klikte onmiddellijk met Wushi. Ik praatte, zij lachte, samen dronken we rijstwijn en verzeilden in een lichtjes aangeschoten toestand. We verdwaalden in de donkere gangen van het universiteitsgebouw. In het signaallicht van de nooduitgang vond ik het sleutelgat van mijn bureau. Ze liet me de letters zien die op haar rug getatoeëerd waren en fluisterden hun betekenis in mijn oor. Toen gebeurde wat gebeurd is.
Later bevestigde Zhang wat ik al vermoedde. Zijn vrouw was acupuncturist en Wushi laborante, maar voor professor X was iedere Chinees welkom. Ieder wetenschappelijk onderzoek heeft veldwerkers nodig om de experimenten uit te voeren. De meisjes deelden gedurende twee academiejaren een beurs die normaal het salaris was van één Vlaamse onderzoeker voor één jaar. Maar het kwart van onze loon was nog altijd meer dan wat de meisjes in hun land konden verdienen.
Het geweten van sommige professoren is snel gesust, en mits wat oefeningen toveren ze bij het uitleggen van de taakomschrijving een filantropische grijns tevoorschijn. Deze blijft zelfs op hun gezicht gebeiteld wanneer ze een brave buitenlander de sleutel van het labo geven om ook in het weekend de voortgang van het experiment te garanderen.
Een week later ontmoette ik haar toevallig op het gemeenteplein. Het was dinsdagmiddag en de marktverkopers kraamden op. De groenteman vulde enkele kartonnen dozen met platte tomaten, slappe wortels en verlepte sla. Als uit het niets dook een vijftal Chinese vrouwen op, ze leken wel uit het rioolputje te komen. Ze vulden hun tassen met de veredelde compost. De groenteman keek nauwelijks op, hij was het gewend. Ik herkende Wushi en zij herkende mij. Haar schaamte spiegelde zich in mijn ogen. Ik dacht terug aan de boodschap op haar rug. Het volgende moment was ze uit het zicht verdwenen.
Ik heb haar nog één keer gezien. Mijn schoonouders en ouders waren in de zevende hemel met de komst van hun eerste kleinkind. We reserveerden een rijsttafel voor zes in een gerenommeerd Chinees restaurant. Ze kwam maar enkele seconden in beeld, met een schort en een handdoek verliet ze eventjes de keuken, maar het was voldoende om elkaars blik te vangen. Ditmaal zag ik geen schaamte in haar ogen, eerder een oriëntaalse mengeling van vermoeidheid en trots.
Twee maanden later vertelde Zhang me het relaas van het weekendongelukje. Zijn vrouw en Wushi hadden een van de vorige zondagen dienst gehad in het labo van professor X. Een glazen buisje was stukgevallen en snel weer opgekuist. Een week later werden beide meisjes ziek. Zhang had zijn vrouw terug naar huis gestuurd. Daar stonden ze versteld van de hoge radioactieve waarden in haar bloed.
Verzekering?
Vergeet het maar. Professor X trok zijn paraplu open, ze droegen de voorgeschreven veiligheidskledij niet. Daarbij, officieel was hun contract allang afgelopen.
En Wushi?
Zhang schudde het hoofd, niets meer gehoord van haar. Professor X was heel boos op haar geweest omdat ze hem niet gemeld had dat ze zwanger was.
Zwanger? Wushi?
Toen sloot Zhang het gespreksonderwerp. Mijn raad om de sociale dienst te contacteren werd weggewuifd. De man wilde geen moeilijkheden, hij wilde op deze universiteit nog een doctoraat behalen. Chinezen verliezen geen tijd met uitzichtloze gevechten tegen autoriteiten.
Ikzelf heb wel nog tijd verloren met de sociale dienst te overtuigen om Professor X op zijn verantwoordelijkheid te wijzen. Het is bij dat ene telefoontje gebleven. Deze man kon vlak voor zijn emeritaat een blaam missen als reetschimmels. Hadden wij enig besef hoeveel geld de abortus hem gekost had? En daarna had hij dat meisje twee weken op krachten laten komen in zijn appartement te Heist. Allemaal op zijn kosten.
Ik vraag me nog altijd af, zou Professor X het lastige bewijsstuk van dat zondagaccidentje eigenhandig verwijderd hebben?
Enkele maanden later was ik de trotse vader van een gezonde dochter. Ik dacht aan een Chinese wijsheid die ik ergens gelezen had: "Geluk is niet te koop."
feedback van andere lezers- lucky
kreeg even het kafka gevoel ...
groetjes
fenk: bedankt
(ik heb juist toevallig Kafka nog eens tenvolle geproefd in Praag) - figment
Leuk thema en het soort taal waar voor mij een boek vol mag van staan.
fenk: Bedankt. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik de idee van een verhaal tot een boek uitwerk, maar het is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar ik hou het zeker in het achterhoofd. - dichtduvel
Na het stranden van mijn huwelijk met een Chinese dame heb ik dit met een wrange nasmaak gelezen. Mocht je op dergelijke thema's willen doorgaan, wil ik je wel wat materiaal en feiten verschaffen. De situatie hier beschreven komt alleszins heel geloofwaardig over, grtz & respect, Jef
fenk: Shit Jef, sorry voor de negatieve associaties. Het verhaal van Wushi is letterlijk gebeurd, de enig fictie is mijn rol hierin (Zhang ken ik, maar Wushi heb ik nooit persoonlijk ontmoet). Ergens broeit de idee om een boek te schrijven over de Chinezen in Wilrijk en de UA. In dat geval zal ik je zeker contacteren. - cehadebe
Knap geschreven, ook droevig natuurlijk, een beetje een houding van; Ik heb mijn best gedaan, wat kon ik méér doen? Die we allemaal wel eens hebben (tot onze schande)
fenk: Dan heb je goed gelezen, want dit was een van de aspecten die ik graag wou overbrengen: niemand is onschuldig! - littlefairytale
Duidelijk het metier aan het uitdiepen, knappe verweven lijnen.
Net genoeg suggestie om de lezer niet in de makkelijkste leeszetel te laten vegeteren. Meer van dat, graag.
groetje, tine
fenk: Hey tine, ik ben heel blij dat je nog eens langskomt. Bedankt voor het lezen. - aquaangel
heel mooi
en idd leeftijd is niet te schatten, ze lijken altijd zo jong
alhoewel als ze pas 50 zijn zien ze er soms weer veel ouder uit,
xx
fenk: Bedankt aqua. - ivan_grud
platte tomaten??
erg graag gelezen , vr.gr Ivan
fenk: Bedankt Ivan - pieter
'Geleiachtige Engels'. Een mooie en ook rake omschrijving van een bepaalde manier van spreken.
Groet,
Pieter.
fenk: Bedankt Pieter.
|
