Volg ons op facebook
|
< terug
hechtingsgestoord
Plots, precies op de eerste dag van de lente, werd alles haar te veel: de dag, het licht, het voortdurende lawaai, de bergen vuile was, de rotte tarweschoven op de zolder. Vooral het tekort werd haar teveel. Het leven stroomde geweldig en woest door haar leden, holde haar dieper en dieper uit. Een rivier zonder bedding was zij.
Bodemloosheid is niet te genezen, had de zielenknijper gezegd. Je voorste hersenkwab is grondig geschonden. Zoiets valt niet te herstellen. Je moet ermee leren leven. Veertien was ze toen en een lichtgewicht, een paar kilootjes onschuld in een uitgerafeld wit jurkje van katoen.
Ze leerde het, kranig als ze was. Ze leerde leven met haar verplichte gezel. Manco was zijn naam, de man zonder handen, de man met de holle oogkassen en de wenkende stem. De man die het kind van de rekening achtervolgt tot het einde der tijden. De schaduw van jaren verwaarlozing.
Op die eerste dag van de lente was ze meerderjarig geworden. Ze stond voor de spiegel en zag een jonge vrouw die gemerkt was. Ze woog voor en tegen af en ze beschikte.
Ze rende de dampende wereld in die ze zelf herschapen had in een brij toverpap. Ze was een kol in het diepst van haar gedachten en zolang geleden al vogelvrij verklaard. Ze brak uit als een nest jonge giftige slangen met gespleten tong en bereid vel na vel af te leggen. Gevaarlijk was zij, erger nog: zich van geen kwaad bewust.
Op de open plek in het bos hield ze halt. Manco, tierde ze, Manco, ik kan niet meer, ik wil niet meer. De echo bleef uit. Ze was alleen. Alleen met het mes dat flonkerde in de zon. En toen gebeurde het wonder. Hij riep haar: Kom, meisje, kom!
Hoewel hij altijd al afwezig was geweest, klonk zijn stem nu zo echt: Kom, meisje, kom!
Ze luisterde heel lang en stil, groeide, bloeide en brak.
Haar moeë hoofd legde ze te ruste op zijn borst en ze wist dat ze daar altijd al had willen zijn. Zo. Gewoon zo. Zo gewoon ook.
Het werd avond en nacht. De aarde lag verscholen in het donkere buiten, zoals zij in zijn zachte macht. Niets kon haar nog deren nu. Nooit meer.
feedback van andere lezers- figment
Ola, dit is prachtig. Kheb het meerdere malen herlezen, gewoon omdat het zo'n plezier is om te lezen.
Vansion: ai ai ai
je doet me pijn, figment ...
dit fragment herinnert me aan wat ik later nog wil uitwerken en nu moet laten liggen ...
a propos van jouw schuilnaam hou ik - drebddronefish
Is dit een soort halve reflectie? Allez, ik bedoel, ik zou mij dat ook wel eens afvragen. Natuurlijk het is fictie, dat weet ik wel, de al of niet geforceerde manco's opgevuld met verlangens en wenselijkheden. Maar ik vraag mij soms ook af, ben ik autistisch enzomeer, je weet wel...
Vansion: Post-)reflectie worden verhalen geboren ... denk ik zo...
Hoe meer je met zogenaamde gestoordheid omgaat, hoe meer je er van jezelf in herkent. Als je het mij vraagt gelijken we allemaal beduidend meer op elkaar dan dat we van elkaar verschillen. Dat vind ik zo boeiend! - fenk
Dit is zo breekbaar, zo mooi...
(Ik zie in Manco de eeuwig gemiste vader, die op het einde evolueert naar een God-figuur. Het zou het verhaal van een zotte non kunnen zijn.)
Prachtig woordgebruik... ik weet niet welke complimenten ik je nog moet geven om oprecht te lijken.
Vansion: Ssssst!
Ben zelf ook wel tevreden van die naam: Manco (Godot). Een zotte non was zowat het hoofdpersonage in "Clandestien".
Eigenlijk zou ik willen een kolderboek schrijven: de raarheid van de normaliteit gezien door de ogen van een "hechtingsgestoorde"... Maar jij koldert veel beter dan ik. Van schaamteloos schaamhaar neer retig erger! - kronos
geborgenheid, veiligheid, vertrouwen...belangrijke uitvalbasis!
Vansion: Waar mensen samen zijn, is er ook falen. De tijd kan niet teruggedraaid worden. Ook waar ... - Draakje
Indiep mooi.
Moeë past helemaal in dit stuk, al moesten mijn hersenen even moeite doen om het woord te plaatsen.
Sterk.
Vansion: Oei, je hersenen niet te veel forceren. Da's ongezond. Grapje. bedankt Draakje. - SabineLuypaert
intrigerend stukje, dat is het minste wat hier van gezegd kan worden (smile)
Vansion: rare kronkels in de buik en tussen de oren ... wellicht... groet van Intrig antje. - Ghislaine
Aangezien dit een psychologisch schrijfsel is en ik jammer genoeg Vansion een bloedhekel heb aan die dure zwetsers snap ik weer eens niet het hoe en wat van dit verhaal. Ik strijd voor een psychologisch ondersteuningteam voor mijn colleg's en zelf kan ik over die ijle verkopers kotsen. Ben iemand met ballen aan het lijf en ben eens door zo'n ijle verkoper als verbitterd en hard bestempeld. Nou, wie is hier zot?
Vansion: Ghislaine, de titel is misleidend en al mijn onnozele commentaar op feedback irrelevant (nochtans wel oprecht). Dit schrijfsel is a-psychologisch van inslag. En dat is een bewuste keuze. Alles is van naaldje tot draadje verzonnen. In het echt spreken psychologen nooit zoals het spook in mijn tekstje, zeker niet tegen veertienjarigen.
Wat hier geschreven staat, is duchtig bij het haar gegrepen. Er zit geen boodschap achter. Hoogstens wordt de psychologie zelf in vraag gesteld.
Wie is hier zot? is een heel goeie vraag trouwens. Ik altijd als ik een pen vast heb.
Over de rest van je feedback wil ik gerust mailen. - CaptainNorth
moeë is mooi... gestoord officieel wil niets zeggen. Niets wil officieel iets zeggen. Toch niet over gestoord. Het is wat het is. Gestoord zijn. Moeë hoofd is machtig mooi. Waar ik bij stil stond. Het getergde meisje dat haar weg in de wereld vindt is het verhaal. Het is geschreven. Ik heb het gelezen en... nu sleur ik m'n moeë hoofd terug de waaiende, wenende wereld in... want dat moet. Was ik maar écht gestoord, ik zou er lak aan hebben nu nog te doen wat ik 'moet' doen. x
Vansion: Bij deze verklaar ik, an Nozel, u zeer officieus gestoord tot achter uw oren, wat u carte blanche geeft voor de rest van uw leven en al uw rooie kaarten voorgoed vernietigt, waarbij u er niet bij hoeft stil te staan dat auteurs altijd ontoerekeningsvatbaar zijn maar desalniettemin alle rekeningen met de glimlach en in natura betalen. Amen. - littlefairytale
Doorvoeld geschreven. Gewogen woorden en scherp herkenbaar.
Blij met dat aanhalen dat met elk anders zijn ook een weg kan gevonden worden.
Om veel redenen erg gesmaakt. tine
Vansion: Doorvoeld gelezen, meen ik te lezen. Er zijn wegen zat en karrenvrachten zand in de ogen. Misschien. - dichtduvel
Typisch aan een hechtingsstoornis is dat wie geen liefde gekregen heeft er ook geen kan geven en personen die hem genegen zijn manipuleert. Dit belet niet dat die persoon dat als tekortschieten kan ervaren. Hoevelen zeggen niet : dit gaan mijn kinderen nooit moeten meemaken en lap! 't is weer van dat. Jef
Vansion: Misschien moeten we het zo zien dat zij "anders" liefhebben. Na derien jaar ... (ik ga hier geen privédingen op Tinternet zetten) durf ik dat wel zeggen. - ivo
zeer mooi, over hechtingsgestoordheid bestaat heel veel literatuur en de eerste prille jaren van de mens zijn hier zo cursiaal.
Ooit gelezen op de site van de RUG, hoe kinderen die in een te volle crèche jaren 70 achteraf problematische echtscheidingen meemaken (meer dan twee keer gescheiden). Enkel en alleen omdat de hechting nooit goed kon verlopen.
Vansion: Ja Ivo, dat heb ik allemaal gelezen. Alleszins weet ik uit lange ervaring dat je met "andersheid" kunt leren omgaan en dat dat wel eens voor een wonder of twee kan zorgen. De term bodemloosheid is terecht afgeschaft, trouwens. Ze lijken bodemloos omdat de klassieke opvoeding een averechts effect op hen heeft. Maar het zijn geen hopeloze gevallen. Ik ken er eentje die een fantastische jongeman aan het worden is. Maar daarover wens ik niet in het publiek te praten. - aquaangel
de laatste zin rijmt zelfs, macht nacht
het woord moeë blijft een vreemd ding, vermoeide hoofd zou ik eerder voor kiezen haha
of het gestoord is of verstoord........ de een plakt nu eenmaal beter dan de ander ;) xx
Vansion: Ja, dat moeë dat had je al eens gezegd, geloof ik. Is een eigenzinnigheidje ... het klinkt zo mooi vind ik...
-gestoord is de officiële benaming ... al wil dat niks zeggen natuurlijk... - commissarisV
een paar kilootjes onschuld in een uitgerafeld jurkje, prachtig gewoon...ik heb deze zin gelezen tot m'n ogen begonnen te rafelen...
Vansion: waar is de tijd dat jij nog een kort broekje droeg ... en zo ...van onschuld blijft altijd iets hangen ... - verf
x x
Vansion: die lippen! - RolandBergeys
-werd alles haar te veel, neen? Een teveel is een te grote
hoeveelheid van iets, uitsluitend te gebruiken als substantief,
denk ik toch. Het tegenovergestelde van het tekort;
-mij kwam moeë eerst vreemd over, maar eigenlijk is het toch wel
mooi, vind ik.
Een heel mooi, teder geschreven stukje.
Vansion: juist
dank
|
