Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 006. wolvin
Ik blokkeer mijn telefoon, steek een verboden sigaret op en maak mijn werktafel helemaal vrij. Ik verdiep me in de taal van de onthutsend mooie wereld der banaliteiten. Babybroekjes, kindvriendelijke hapjes, veilige autostoeltjes, hou-je-jong-tips, bedgeheimen, rouwverhalen, tienerliefjes, kersenpittenkussens, mutsenparades… één rijk amalgaam mensenlevenvulsel passeert de revue. Ik krijg spijt van mijn uitval deze ochtend. Ik hou van ons publiek en prijs mij zalig dat ik geen artikels moet zitten te lezen over exquise zalmmousses, exotische managerstranden, designkapsels, perfect gefotoshopte silhouetten, witleren cocooning-fauteuils, muesli-uitscheppende pantoffelhelden in nooit gebruikte keukens die zopas een alarminstallatie geïnstalleerd hebben en saaie beursberichten. Ik werk en zoek naarstig naar heldere woorden die iedereen gewoon begrijpen kan. In dit lekkere bad werklust ben ik gelukkig.
Voor ik het weet blijf ik als enige achter in de schatkamers van "Connie", het blad dat de voornaam draagt van lady Chatterley. Je moet een man zijn om zo'n vrouw te scheppen en te doen leven. Je moet een man zijn om het rijk der vrouw te ontginnen en te doen oplichten. Hier werken hoofdzakelijk vrouwen. Met toewijding … dat wel, maar niet met de liefde van Lawrence.
Ik trek mijn stapschoenen aan en schrijf traag de zin op waaraan de brief van die zogenaamde Joy (wat een lachwekkende naam) Vansion (wat klinkt dat elitair - is het misschien een pseudoniem waarachter een man schuilgaat? Vrouwen schrijven niet zo uitgebreid over seks) me deed denken.
"Bien sûr, tout cela n'est pas si important:
le monde peut fort bien se passer de la littérature.
Mais il peut se passer de l'homme encore mieux."
Ik schrijf het traag op, woord voor woord. Ik wil achterhalen wat mij deze ochtend deed wankelen. Ach ja, ik heb deze zin altijd zo'n beetje als mijn geheime blazoen beschouwd. Niet dat ik ooit citaten zou gebruiken om mijn denken of mijn levenswijze te verantwoorden of te vergoelijken, zo van "Kijk, dat zei die slimme meneer toch ook." Want Sartre was ontegensprekelijk een slimme meneer. Maar toegegeven, als ik voor de duizendste keer moet horen vragen hoe het komt dat ik 'nog' geen vriend heb en of ik wel gelukkig ben daar helemaal in mijn uppie in mijn miezerig studiootje zonder televisie tussen mijn boeken en mijn studiewerk, dan scandeer ik voor mezelf die veilige woorden. Ik ben niet minder mens dan een ander.
Maar wat deze vrouw (of man? - ik heb het curriculum - straks zal ik het weten) suggereert, gaat verder. Dat een boek je zicht kan veranderen staat buiten kijf. Dat een roman het werkelijke leven, zelfs de essentie van het menselijk bestaan kan spiegelen, dat geloofde de eerste romanschrijver ooit* ook al. Maar dat literatuur, beter gezegd schrijfsels, in staat zouden zijn een mens, in casu een gewone vrouw, tot de grond van haar wezen te voeren, ja wellicht zelfs een impact zouden kunnen hebben op haar beléving ervan, is dat niet enkel een mooie (natte) droom?
Isabelle wou per se weten wat er door me heen ging als ik die drie stukjes las. Ik zou eigenlijk wel eens willen weten wat er door haar heen ging. Ze leek onder de indruk. Goed, ik heb pertinent gelogen in mijn antwoord. Er ging wel degelijk iets door me heen, deze morgen omstreeks zes uur aan de ontbijttafel tussen de eerste slok koffie en de eerste sigaret. Ik was gefascineerd door de man die ten tonele werd gebracht (in de veronderstelling, waar toch 't één en 't ander op wijst, dat het in de drie stukjes om dezelfde man ging). Beter gesteld, ik was uitermate geboeid door dit personage (ja, ja, ik heb de boel als fictie gelezen, en wat dan nog!) en vroeg mij af wat de auteur er verder van zou bakken. Is dat misschien wat die schrijfster bij haar lezers wil bewerken? Brandend verlangen naar een stuk van de ziel van die man? Is dat misschien het begin van alle vrouwelijke passie? Begeerte om ogen te ontsluiten?
Ik schud deze belachelijke gedachten (speculaties?) van mij af en denk aan de klank van mijn hakken in de gang: Ik bel ze niet, deze vrouw. Ondertussen betrap ik er mezelf op dat ik er niet langer aan twijfel dat ze wel degelijk een vrouw is en … dat wat ik gelezen heb geen porno was. Geen 'ontuchtige literatuur', zoals de Vandaele anno 1989 vermeldt, en nog minder 'prikkellectuur'.
Ik lees diagonaal het curriculum dat Isabelle mij gaf. Haar voornaam Joy blijkt authentiek te zijn. Maar haar familienaam is even Vlaams als de mijne: Vandepoel. Eénenveertig jaar oud, twintig jaar getrouwd, moeder van drie kinderen, doctor in de scheikunde, thuiswerkend (zal wel zijn) sinds zeven jaar na een indrukwekkende carrière in de commerciële medische wereld. Niet echt wat ik had verwacht…
Het is koud buiten. Ik stap langs de Dijle naar huis. Er fladdert wat in de lucht. Het is te donker om te zien wat. Late vogels? De uil van Minerva? De duisternis van deze herfstavond omspant al het buiten waarbinnen ik stap. Ik adem. Het is verbazend stil. De ballast van lawaai, opgekloptheid en stof valt van me af. Frisheid dringt door mijn neusgaten naar binnen. De impressies van de dag zoeken hun plaats in mijn hoofd, zonder dat ik er erg in heb. Het ritme van mijn stap maait onbenulligheden weg. Klein, alleen en niets ontziend stap ik het weekend in.
De realiteit liegt er nooit om. Roger ligt sinds een paar dagen in een kist onder de grond en het water van de Dijle stroomt onverstoord voort. Geen woord of gebaar dat daar iets aan veranderen kan.
Plots begint het te sneeuwen. Eerst vertwijfeld … een paar vlokjes maar. Dan heviger. Ik stap dapper voort. Het wit glinstert in het zachte maanlicht. De sneeuw smelt op mijn aangezicht. Aldra ben ik bedekt met een pak sneeuw en ik bedenk dat ik wellicht zelf oplicht in het duister. De eenvoudige schoonheid van dat beeld van mezelf ontroert me plots. Er komt, verdomd nog aan toe, water uit mijn ooghoeken. Warm water. Mijn ijs begint te smelten. De wind schikt en herschikt mijn halflange lokken. Ik schrei. Er is geen man te bespeuren die naar me kijkt, me aanraakt, me uitnodigt in zijn huis, in zijn bed. Maar gesteld dat hij plots zou komen opdagen en met de vlakke hand mijn gezicht zou drogen van boven naar onder… en nog… en nog….
Nee, Joy Vansion, of hoe je ook moge heten, nee ik zou niet schreeuwen en tieren en kreten slaken. Ik zou mijn hoofd op zijn schouder laten rusten en wachten. Ja, ik ben een wolvin. Ik huil in de nacht. En geen kat die het hoort.
* John Barclay, de auteur van Argenis, 1621.
feedback van andere lezers- sinneskyn
weer graag gelezen An, groetjes van een trouwe lezeres... - geertje
Vansion,
ik ontdek, tot mijn grote schande, NU jouw verhalen.
Je beschrijft een gevecht dat je voert binnenin.
mooi geschreven. (weet je, ik heb net, na 17 jaar alleen te zijn geweest, een partner, het is eveneens een gevecht, hij zit al 14 maanden in een (v) echtscheiding....ik wordt er ongevraagd in meegesleurd, vecht mee...soms tegen...)
moet ontgustend niet "onthutsend" zijn (ik ben een taalfreak en foutloos schrijven is mijn stokpaardje, vergeef me ?)
prachtig verhaal
geertje
Vansion: ik bedoelde onthutsend, was idd fout gespeld. dankje. ik ben ook een taalfreak. daar is niets mis mee. - maridava
Mooi verhaal, maar toch ietwat moeilijk om lezen. Het taalgebruik is goed, maar ik vind dat er een beetje teveel tussenwerpsels zijn.
Veel succes.
Maridava
Vansion: dankje - probeer het vlot leesbaar te houden - mobar
Meer dan uitstekend, onmiskenbaar talent,
wonderbaarlijke seksuels bevrijding en emancipatie
op een gelaagde humoristische manier,
vergeef mij de herkenning en de raakvlakken die ik voel
met mijn eigen auteurschap, we hebben een totaal andere stijl,
maar ik voel zeker "filosofische" overeenkomsten, dit is tof,
dit is heel graag gelezen, en gaat door mij herlezen worden,
dit is een echte veer van mij voor jou.
groetjes Mobar
Vansion: Ik word verlegen. Tof dat je ziet wat je ziet. Herken ook wel allerlei bij jou... maar zwijg daarover. Ik lees en herlees je he. - drebddronefish
Je hebt blijkbaar je weg gevonden naar meer luchtigheid, ik moet zeggen dat die natte dromen toch wel bestaan en die vrouwelijke passie Hmm ben ik nu een halve vrouw of zit dat anders...
Vansion: zal dat eens komen controleren - harmandi
Ik vind het heel knap hoe je gevoelens beschrijft, alsof het geen fictie is, maar werkelijkheid. Zo voelt het in elk geval bij het lezen.
O, en tenzij ik echt storende zaken tegenkom, zal ik verder geen redactioneel commentaar meer leveren. Mocht je dat wel graag willen, dan wil ik best een keer het hele verhaal in Word voor je doorlopen. Laat maar weten!
Vansion: Het is nog te vroeg voor eindredactie. Eerst moet de structuur goed zitten. Al schrijvend moet ik nu en dan op mijn stappen terugkeren. Bovendien heb ik al een boel correcties aangebracht in het manuscript zelf. Die kun je hier niet zien.
Ja, wat stoort mag je zeker aanvinken. Hou je niet in. Merci. - feniks
An, ben er weer.
Hoe meer ik van je verhaal lees, hoe meer ik af en toe naar lucht moet happen. Het is véél ! Het zit vol ! Té veel ? Té vol ? Ik weet het echt niet. Ik wil wel de vragen stellen, de antwoorden zal je van een ander moeten krijgen.
Ik heb wel zo mijn mening, ook over de waaroms...
Maar daar heb ik het wel eens over langs een ander medium.
liefs,
R
Vansion: dankje. een lezer om u tegen te zeggen of beter nog: jij. - Leona
An, heerlijk om lezen hoor, heb niets aan te merken, alleen één ding dan, omdat je zo aandringt :)) ... soms staan er veel opsommingen, of ga je uitwijden, ik merk dat ik er dan overheen begin te dwalen op zoek naar de essentie, maar dat komt waarschijnlijk mede doordat ik het op de pc moet lezen, en ik vind de achtergrond te wit om op te lezen, alles begint na een tijdje te dansen .. Is het een uitgegeven werk? Dan kan ik het kopen en in een rustig hoekje lezen.
Vansion: Neen gij ... aan uitgeven ben ik bijlange nog niet toe. Daarvoor moet ik nog wat zelfzekerder worden. Bovendien zit ik nog maar ongeveer in de helft. Ik schrijf vreselijk traag. Het ding staat wel als manuscript op de site. Gratis. Ik mail aan de bestellers het eerste al wat opgepoetste hoofdstuk door en om de tien bladzijden het vervolg.
Het verloop van het boek is grotendeels gedomineerd door de associaties in het hoofd van het hoofdpersonage. Soms vraag ik me af of de lezer dat kan blijven volgen. Als je je pedalen kwijtraakt, moet ik het herzien. Later. Als ik van dat ei afben. Bedankt. - Das
Kei goed, toch wel! Als lezer word je verwend maar dan direct erop weer in de steek gelaten. Mooie aanzetten, keer op keer, opnieuw en opnieuw, en dan huppe, als bij wijze van censuur bijna, weeral naar een ander, alweer, mooi(e) woord/zin/fragment. Ik heb steeds het gevoel van "YES hebbes!" en dan "Qué, waar is het naartoe?" Platgewalst en in de steek gelaten door z'n opvolger. "Plots begint het te sneeuwen", waarom toch? Je bent een supertallent, maar je moet getemperd worden. Probeer eens een kort stukje zonder digressie. Eén thema zonder breien, keihard er tegen aan. We gaan allemaal nog paffer staan dan dat we nu al staan.
Vansion: Das, dat ik moet ingetoomd worden, klopt.
Anderzijds is dit wel een klein fragment van een manuscript in wording. Er zijn heel wat verwijzingen die slechts in de context oplichten.
wil je een kort eenvoudig op zichzelf staand stukje: zie 'Vasten' - DensPowells
Wat ik zei over die spanning.. Dat is inderdaad niet nodig. Maar als het zo gefragmenteerd is, lijkt het zonder spanning doelloos lezen zijn. Daarom begrijp ik ook dat dit boek moet worden uitgegeven. (Doe je dat, naast deze site?)
Ik twijfel er niet aan dat alles z'n nut heeft, maar ik vind het nogal vrijblijvend.
Misschien koop ik je manuscript wel eens.
Vansion: Uitgeven? Pfff daar ben ik (nog) niet mee bezig.
Wat bedoel je met 'vrijblijvend'? - mariagarquez
Goeiemorgen,
Wie te lang nadenkt of schrijft wordt uitgelogged. Tweede keer dus dat ik dit moet schrijven...
-Net na "muesliuitscheppende" pantoffelheld zou ik ophouden met mijn opsomming. Van wat nog volgt heb ik de indruk dat het er over is. De karikatuur dreigt te karikaturaal te worden. Zoiets...Ook wordt het woord in één stuk geschreven (mijn computer zij me dat.).
-Wat Sartre betreft had ik graag na zijn citaat en de eloges over hem een relativering over zijn persoon gelezen. De opsomming van een minder kantje. Het zou je toelaten een vlotte overgang te maken naar de situatie van het hoofdpersonage zonder haar te moeten laten zeggen " niet dat ik ooit...". Mij lijkt dat een wanhoopszin te zijn die je zelf niet graag schreef. Van Sartre is bijvoorbeeld geweten dat hij jaloers was op camus omwille van zijn jovialiteit en zijn groter succes bij de vrouwen.
Ideetje: de uitwisseling van feedback zou vlotter verlopen mochten er af en toe lijnen genummerd zijn? Bijvoorbeeld alle 5 of 10 lijnen. Dat zou kunnen vermijden dat de lezer veel woorden of zinnen moet overschrijven alvorens zijn opmerking kenbaar te maken.
vb)
L5: tralalalalalalala.
L7: .....................
L11:......................
T'is maar een gedacht...
Vansion: 1. Ik hou van opsommingen. Maar dan moeten ze wel ritmisch perfect en klankrijk zijn (zoals litanieën). Ik heb aan al mijn dergelijke serietjes nog werk; wat niet op punt geraakt, vliegt er onverbiddelijk uit. Inhoudelijk moet het sober (opsmukloos)blijven. Op dat gebied heb je wellicht een punt. Ik zal dat zeker nog bekijken. Alles moet nog geherevalueerd. Nu ontbreekt het mij aan afstand. Bedankt dus.
2. Het gaat hier niet over Sartre; enkel over die ene zin. De persoon achter de woorden interesseert Tanne niet. Ik heb weet van al die persoonlijke vetetjes onder filosofen. Ik zou dat alles liever niet weten. Sartre heeft één iets voor: hij heeft een aanvechtbaar maatschappelijk standpunt ingenomen en is ervoor gegaan. M.a.w. zijn ketel stond op het vuur. De potten mogen ketels verwijten, zo ze niet zelf aan wal staan. Maar dat doet hier geenszins terzake. Persoonlijk zou ik in dit geval de naam Sartre niet eens vermelden. Waarom zou ik? Maar ja, zo hoort het nu eenmaal. Mijn opvatting ivm plagiaat: Zie "Soms doet liefde scheiden". Dat (deels achterhaalde) stukje had ik onzichtbaar gemaakt voor de lezers... op aanraden van J. Willems... Nu zal het niet meer opvallen tussen de rest.
3. Ach ... de regels nummeren. Ik krijg maar zelden gerichte feedback hoor... Maar ... je mag gerust zelfs ziften zonder de paragraaf of de regel aan te geven hoor. Ik ken mijn tekst zo goed als uit het hoofd. - kronos
je vult de emmer tot aan de boord Vansion !
ik raak nog niet gewend aan je stijl maar ik heb nog wat te gaan, dus...
Vansion: Mowgli-taaltje... ik weet het... Raak er niet vanaf. Schrijf zoals ik leef misschien ... tot achter mijn oren...
|
