Volg ons op facebook
|
< terug
De perfecte dag….. Kankerpatiënt versus ter dood veroordeelde
(controversieel tweeluik met heel wat opzienbarende gelijkenissen. Weinig opbeurende lectuur!)
De perfecte dag…..Een kankerpatiënt
Dit gaat de perfecte dag worden, ik voel het gewoon. Er is geen pijn en niets in mij weet zich zulk moment nog te herinneren. Meestal zorgt de hevigheid ervan dat ik in een roes rondwaar. Dat de omgeving aan mij verloren gaat en ik enkel overleef.
Mijn toekomst is teniet gedaan, op de dag dat ik het woord 'terminaal' op mijn visitekaartje kon bijschrijven. Een woord dat niet eens erg klinkt maar wel het dromen beknot. Je langetermijnvisie gaat verloren en enkel de huidige momenten zijn van tel. Plannen maken is er niet meer bij, behalve één, en daar was ik een hele poos zoet mee.
Toch is het gelukt, ondanks de tegenkantingen. Zowat alles kreeg ik over mij. Verwijten, smeekbedes! Zelfs mijn schuldgevoel is maandenlang op de proef gesteld door een omgeving die zich maar moeizaam in mijn gedachtewereld kon verplaatsen.
Uiteindelijk berust je. Na de opstandige periode van het 'waarom', komt het aanvaarden als een verlossing. Je koestert het leven dat leefbaar was en lonkt naar een pijnvrij alternatief.
Je weet dat het moet voor alles ondraaglijk wordt, want de hulp die je krijgt is eerder schaars. Het wordt als vluchten aanzien, zelden als een verlossing. Die verlossing is er dan ook alleen voor mij. Niet voor hen die verweesd achterblijven. En daar wringt het schoentje.
Je dient hen te overtuigen van je gelijk, ook al weten ze het wel! Je moet het gezicht dat ze ervoor afwenden zachtjes terugdraaien en hopen dat ze in je ogen zien dat iedereen er beter van wordt. Ook ik!
Pas dan kun je verder. Het punt bepalen dat eruitstappen de dag van je bevrijding wordt. Stap voor stap, heel omzichtig neem je afscheid van dierbaren. In laatste instantie ook van jezelf, maar dit is het minst moeilijke. Het verlangen naar die dag, neemt in de mate van het aftakelen, stelselmatig toe. De wens die te halen in een toestand waar jezelf alle touwtjes in handen hebt, is de enige doelstelling die je nog voor ogen hebt. Het moet de perfecte dag worden. Hoe hard dit ook klinkt. Zonder verdriet, in mijn reiken naar draaglijkheid, en werelden die er misschien niet zijn. Maar ook zonder een verwijt, naar ik hoop, dat ik lang een last voor mijn omgeving was of hen in een onvergeeflijk verdriet sleur.
Zo een dag gaat dit worden. Onomkeerbaar naar bevrijding en hoopvol naar mezelf. De datum staat al een tijd en zo ook mijn vastberadenheid. Vandaag wil ik leven als nooit voorheen. Morgen zal ik geleefd hebben, als nooit voorheen. Dus geniet ik nu van mijn moment zonder pijn. Blij dat dit gevoel mij even de herinnering brengt aan zoveel betere tijden.
Ik zeg wel betere, geen mooiere! Mijn mooiste dag wordt immers vandaag. Nog eenmaal kijk ik uit naar een overheerlijke maaltijd. Naar een samenzijn met vrienden want afscheid nemen doen wij niet.
Verdriet laat ik niet toe op mijn perfecte dag. Ik aanvaard dan ook geen tranen, een knuffel des te meer. Vanavond stuur ik iedereen naar huis, lachend, met een laatste kus. Want niemand hoeft erbij te zijn. Zo is het al weken geregeld! Eén druk op een knopje en de rest gaat vanzelf.
Dit moment kies ik zelf, niemand zal het weten. Ik wil het dan ook nu, vandaag, voor het morgen niet meer kan. Dan kunnen jullie mij herinneren als die vastberaden, overgelukkig persoon met zijn perfecte leven. Niets wil ik daaraan veranderen, ook niet….Die laatste dag!
De perfecte dag…..Een ter dood veroordeelde.
Dit gaat de perfecte dag worden, ik voel het gewoon. Er is geen angst meer en niets in mij weet zich zulk moment nog te herinneren. Meestal zorgt die aanwezigheid ervan dat ik in een roes rondwaar. Dat de omgeving aan mij verloren gaat en ik enkel nog hoop.
Mijn toekomst is tenietgedaan door één misstap, waardoor ik het woord 'moordenaar' op mijn visitekaartje kon bijschrijven. Een woord dat verschrikkelijk klinkt, het ook is, en al je toekomstdromen in één ruk wegvaagt. Je kunt excuses zoeken, maar die zijn er niet. Een moment jezelf verliezen is voldoende om een heel leven teniet te doen. Plannen maken is er niet meer bij, en je leeft langzaam naar het moment waar dit ook niet langer nodig is.
Zowat alles kreeg ik over mij. Verwijten, haat. Mijn schuldgevoel wordt dagelijks op de proef gesteld door een omgeving die weinig begrip wenst op te brengen voor een onbezonnen daad als deze.
Uiteindelijk berust je. Na een periode van zelfmedelijden, komt het aanvaarden als een verlossing. Je koestert de tijd die nog rest en wacht gelaten op wat komen moet. Hulp is er niet, niemand wenst die te geven. Ze verwachten dat je moedig tegemoetgaat wat je verdiende loon is.
Ik zal het als een verlossing zien, een vlucht. Dit is niet aan de orde voor hen die verweesd achterblijven. De weinige die mij bleven steunen en ook hebben vergeven. Voor die zal de martelgang ook daarna nog tasbaar aanwezig zijn. Het schaamtegevoel zal nog lang aanslepen en ook de ermee gepaard gaande verachting. Toch zijn er steeds meer die ik in de ogen durf kijken in de hoop dat ze in die van mij de berusting ontwaren. Erin lezen dat ik mijn lot aanvaard.
Afscheid heb ik al genomen, ook van mijzelf. Dat laatste kostte niet de minste moeite. De vrees naar die dag nam stelselmatig toe, tot vandaag. Nu is er berusting, gelatenheid. Ik heb immers geen vat op de zaken en dien alles te ondergaan. De touwtjes zijn in handen die niet te controleren zijn.
Toch wordt dit een perfecte dag. Eén zonder verdriet in een reiken naar draaglijkheid, naar werelden waarin misschien nog hoop voor mij ligt. Waar ook de verwijten vervagen en ik niet langer mijn omgeving in een eindeloos schaamtegevoel onderdompel. Het schenkt mij vreugde, naar hen toe. Want zo een dag gaat het worden. Onomkeerbaar naar bevrijding, en vergevingsgezind voor mijzelf.
De datum staat al een tijd en zo ook mijn vastberadenheid dit waardig te ondergaan. Vandaag wil ik nog leven, nu kan het nog. Morgen zal het voorbij zijn, heb ik geleefd. Dus geniet ik nu van mijn moment zonder angst. Blij dat dit gevoel mij even de herinnering brengt aan vrijere tijden.
Ik zeg vrijere, geen mooiere! Mijn mooiste dag wordt immers vandaag. Nog eenmaal kijk ik uit naar een zelfgekozen maaltijd. Naar een kort samenzijn met dierbaren want afscheid nemen doen wij niet.
Verdriet laat ik niet toe op mijn perfecte dag. Ik aanvaard dan ook geen tranen, van niemand. Vanavond keert iedereen huiswaarts, een enkeling lachend, met een gevoel van opluchting. De meeste waarschijnlijk heel stil om wat ze voor ogen kregen. Want ze mogen erbij zijn. Zo is het al weken geregeld. Eén druk op een knop en de rest gaat vanzelf.
Dit moment is gekozen, iedereen weet het. Ik onderga het dan liever vandaag voor ik morgen mijn trots verlies. Zo kunnen jullie zich mij herinneren als een levenslustige jongen, net voor die misstap.
Niets kan ik daaraan veranderen, ook niet….Die laatste dag!
feedback van andere lezers- nutswritingkate
Inderdaad niet opbeurend, wel subliem verwoord.
Heb met mijn slaapoogjes nog een typfoutje gezien...
Een ter dood veroordeelde> '...daarna nog tasTbaar aanwezig zijn.'
dannycant: Dank daarvoor en ook voor het ontdekken van mijn foutjes...
groetjes - ivo
aangrijpend geschreven, de emotie zit wel hoog in de tekst en dat voel je goed, mooi zo
dannycant: Dank voor de lovende woorden....groetjes - SabineLuypaert
Waaw, bij het eerste deel werd ik direkt wee naar het boek getrokken van ‘zus, morgen ben je er niet meer’ van de naam ontglipt me, dat gaat over net dat wat jij hier schrijft maar dan de belevenis van de achterblijvers, heel rakend en onderhuidskruipend, bij het tweede deel vind ik het erg krachtig dat het dezelfde lijnen heeft als het eerste deel, dat versterkt het beeld, en ook hier ervaar ik een grote sympathie voor het onderwerp hoewel de kaarten heel anders liggen. Erg sterk geschreven, dat is zeker. Hier neem ik mijn hoedje voor af, en om in jouw sfeerbeeld te eindigen, de toekomst duurt maar tot vandaag, de rest is nog onzeker (smile)
dannycant: bloos... bedankt voor deze zeer fijne reactie... erg veel dank
groetjes - Ghislaine
Sublieme balans, haarfijn de contra in de schaaltjes gelegd. Voor beiden een ontlasting van het 'zijn' in deze wereld.
Dit is simply the max Danny en uitstekend is dan magertjes uitgedrukt.
dannycant: héél fijne reactie wederom.... waarvoor mijn dank...
groetjes
|
