Volg ons op facebook
|
< terug
Emily
Het was vandaag weer een heksenketel. Je kent dit ongetwijfeld ook wel. Alles komt samen op één dag en dan moet je als een octopus proberen al je bezigheden te volbrengen alsof het een gewone doorsnee dag zou zijn. De koffie die ik via de Senseo tot me laat komen, geeft me af en toe wat troost. De telefoon staat rood gloeiend en het is net of de postbode al de post brengt die ik al weken had gemist.
En dan mijn computer, constant 'ping' 'ping' 'ping', emails die vragen naar een dringend antwoord.
En dan plots, alsof de aarde gestopt is met draaien. In mijn boxke kwam een email binnen die ik totaal niet verwacht had. Een foto van een pasgeboren baby. Met een trotse moeder, die zichtbaar had geleden om het leven veilig op aarde te brengen. Ook de glimlachende vader mocht er niet op ontbreken.
Ik wou eerst nog een gedicht forceren, maar ik voelde het al knijpen. De woorden smaakten niet en het ritme stokte zeer hard. Het werd een nachtmerrie. Maar niet getreurd, ik kon nog een verhaal verzinnen. Maar hoe kon ik deze mensen nu in een verhaal passen, ik had enkel een foto en die kwam dan nog van een trotse grootvader en grootmoeder die ik zelf nog nooit had gezien, dan enkel ook op een foto zoals deze laatste in mijn boxke.
Een steek ging doorheen mijn hersenen en ik moest mijn onvermogen ruiterlijk toegeven. Met mijn vrouwke gingen we naar Ikea, want we hadden nog wat spulletjes nodig. Vlug een goedkope maaltijd weggeritst in het restaurant en dan terug naar huis.
Mijn ogen gingen weer over die foto en mijn geest vond echt geen rust. Ik moest en zou een ode maken, maar het mocht wel iets meer zijn dan enkel een misbaksel van een gedicht.
Daarom trok ik mijn boekenkast open en mijn oog viel op een boek, waar ik ooit in was begonnen. Het leven zoals het begint.
De schoonheid van het begin, vanaf de celdeling tot aan de geboorte. Elk mens volgt hetzelfde proces. Van bevruchting tot geboorte. Reeds vroeg kan je de handjes en de voetjes, het hartje en de oogjes zien. Weten dat kindjes in België vanaf 25 weken al levensvatbaar zijn en in Engeland ze tot 28 weken nog geaborteerd mogen worden.
De definitie 'leven' werd wetenschappelijk aangepast zodat abortus ook een voorbehoedsmiddel kon zijn, zodat het noodlottige niet in een achterkamertje in een gevaarlijke omgeving moest gebeuren. Een anti-abortus verhaal op de dag van een geboorte is uiteraard niet gepast en dus probeerde ik me te richten op de mooie foto's van de ontwikkeling die zich daar in enkele weken ontspon.
Het deed me terugdenken aan Lucy een vrouw die was gevlucht uit haar land ergens aan de kanten van de Zwarte Zee. Ze had een klassieke opleiding en was een zeer begaafde sopraan van een of ander operahuis. Hier in België kon ze met haar stem geen geld verdienen en was ze ook gestopt met ze te oefenen.
De droefheid om te vluchten met haar kind en één valies, nadat ze in haar eigen land ook was verstoten, enkel omdat haar roots kwamen uit de verkeerde kant. Haar appartement werd onteigend zonder dat ze geld kreeg en haar baan was ze kwijt, enkel en alleen omdat haar afkomst niet juist was. Een verhaal dat we al zo vaak hoorden en ook hier ooit zagen spelen. De joden die moesten vertrekken omdat ze een inferieur ras zouden zijn geweest.
Hier in België, kwam ze terecht in Lint. Een opvanghuis voor vluchtelingen die moeten wachten op hun papieren. Daar leerde ze Antonio kennen. Een Albanees die zo uit een of ander chipendael show kon komen. Gespierd als Tarzan en een model die je enkel in de boekskes ziet.
Maar toch, na enkele maanden samen, was ze zwanger. Antonio wou naar Engeland en dit kon omdat hij enkele gure mensen kende, die dit wel konden regelen. En op een dag, het baby'tje was nog niet geboren, en hij was weg.
Nu woont Antonio in Engeland en af en toe schrijven ze elkaar nog een kaartje. Lucy moest bevallen in een vreemd land, zonder iemand die haar hand kon vasthouden. Mijn echtgenote, die haar ook wat bijstond, was maar meegegaan en had haar tranen mee gedroogd. Toen de baby kwam, hoorden we ook dat uit het land waar ze kwam, abortus de normaalste zaak van het leven is. Zij had reeds negen abortussen achter de rug, iets wat de gynaecoloog ook direct had gezien. Hij vertelde haar dat het baby'tje dat nu kwam echt het laatste moest zijn. Want haar baarmoeder was zo beschadigd door het verleden, dat ze er zelf aan zou sterven.
Een bevalling meemaken als getuigen en hulp, het was voor mijn echtgenote een hele ervaring. Dit is al jaren geleden en de baby, nu reeds een kleine tiener, heeft nog steeds een warm plaatsje in ons hart. Antonio, want zo heet het jongetje, kan nog steeds op onze sympathie rekenen.
Tja, een kind dat geboren wordt, dat je kent, en waar je je mee verbonden voelt, dat doet je ook leven.
Ik weet dat ik als klein kind ooit bij een echtpaar terecht kwam, omdat mijn moeder in het ziekenhuis moest. En die mensen hadden mij ook in hun hart gesloten. Ik herinner me hoe ik bij deze mensen altijd welkom was en ik kon steeds rekenen op een stukje chocolade of een dikke koek.
De geboorte van een kind, het laat geen mens onberoerd. Zelfs in heel de context van het bestaan, zijn er zoveel mensen bij betrokken. Het schoonste van het leven. Een mens die geboren wordt, is een deeltje van het geheel.
Ook in dit klein groepje schrijvers, kan ik me voorstellen dat zo'n klein onbeholpen mensje een virtueel steunpunt kan hebben ... waarom niet?
Daarom dan ook mijn grote felicitaties voor Thro en zijn vrouw die voor de tweede keer grootouder werden. Ik doe het met dit verhaal, omdat al de andere creativiteit me ontbreekt.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
(smile) ik dacht net hetzelfde toen ik de mail vond, mooi verhaaltje zeg, staan wel een paar aspecten in die ik ook nog niet wist, schrijnend, maar niets kan het geluk van de overgelukkige familie ontsuikeren (smile) hij keek er al zo naar uit. (ps: heb jij echt op die tijd heel dit verhaal geschreven zeg, waaw)
ivo: ja idd ben pas na 8.45 uur er aan kunnen beginnen en het moest van de eerste keer paf zijn, want er lag nog een misvormd gedicht waar ik een beetje aan had gewerkt maar dat ik nooit toonbaar kreeg, zoiets moet groeien, maar daar was geen tijd meer voor.
Bedankt voor uw waardering Sabine . - Theo_Roosen
Je hebt ons weer ontzettend leuk verrast ivo. Namens mijn echtgenote en mezelf wensen we je van harte te bedanken voor dit mooie verhaal met een dubbele bodem dat ons geweldig heeft ontroerd. Van harte bedankt namens ons allen, Véronique ( de moeder ), Patrick ( de vader ), Ilonka ( het Moeke ) en Bompa Flits ( dan bennekik ) omdat ik altijd sta te fotograferen, mijn tweede hobby.
ivo: graag gedaan Thro, voor mij was dit slechts een bescheiden bijdragen aan het geluk dat jullie gezin treft .. - RolandBergeys
-want de haar baarmoeder (de is nutteloos);
-twee puntjes na zijn betrokken;
-het laat geen mens onberoerd (niet beroert);
-en was ze ook gestopt met deze te oefenen (zo vermijd je 2X
stem in één zin)
-de mens die geboren wordt, komma, is...;
-dat ze er zelf aan zou sterven;
-zo heet het jongetje (niet noemt);
-jongetje: tikfoutje;
-tja, komma, een kind dat geboren wordt, komma, dat je kent....
Een mooi verhaal voorts, heel sympathiek naar Theo toe.
ivo: bedankt Roland, foutjes zijn verbeterd. En ook bedankt voor de waardering. - nutswritingkate
'want de haar baarmoeder' Dat viel me ook direkt op... ja, ik heb er 1 dus dat weet ik wél te plaatsten zenne! :p
ivo: Bedankt Kate, ook voor uw waardering. - ERWEE
Mooie tekst ivo.
ivo: Bedankt Erwee, ik ben blij dat je het mooi vond - Henny
Altijd mooi om te lezen dat er weer een paar trotse grootouders bij zijn. Het verhaal is teder geschreven en ik feliciteer de grootouders bij deze ook.
ivo: bedankt Henny ...ook voor je waardering - Linda
Mooi verhaal van de kleine Antonio... En tof dat je dat voor Thro doet. Bij deze ook een dikke proficiat aan Thro ! Groetjes
ivo: bedankt L - Ghislaine
Bang, van me stoel af. Weeral dezelfde stommiteit als met geertje destijds.
ivo: ik weet niets van Geertje destijds, hopelijk was het niets ergs ..
bedankt alvast voor de waardering - harmandi
Recht uit het hart geschreven. En zo komt het aan ook. Mooi!
ivo: bedankt Harmandi ... ook voor uw waardering ... - Sangria
Een prachtig verhaal lees ik hier. Erg mooi!
ivo: bedankt sangria ... ik ben blij met uw reactie en uw waardering - muis
Dit is echt heel mooi Ivo:) Babietjes zijn zo afhankelijk van de grote mensen.
Culturen verschillen, daar waar abortus gewoon is, is hier een misdaad. Ik ben tegen abortus, uitzondering in extreme omstandigheden kan ik nog toelaten.
Prachtverhaal Ivo:)
ivo: bedankt Muis voor je mooie reactie
|
