Volg ons op facebook
|
< terug
Het meisje en de oude boom
De sneeuw drukte zwaar op de takken van de oude boom. Als je goed luisterde kon je soms de dikke takken horen kraken onder het gewicht van de sneeuw. Kim liep met haar sleetje richting boom om op het talud samen met de andere kinderen te gaan sleeën op de dikke sneeuw. Vlakbij de boom hoorde ze iets! Kim bleef staan, spitste haar oren en hield haar hoofd wat schuin. Weer hoorde ze een geluid. Het leek wel of de boom zuchtte! Stapje voor stapje liep ze langzaam naar de boom terwijl ze de slee met zich mee trok.
Zucht.
"Hoor ik u nu zuchten?" vroeg ze zachtjes aan de boom.
"Ja, meisje, ik zucht onder het gewicht van de sneeuw."
Kim schrok! Een boom kan toch niet praten en ze wist toch zeker dat die boom iets zei.
"Maar bomen praten toch niet?" stamelde ze zachtjes en vol ongeloof.
"Bomen praten vaak maar alleen kinderen kunnen ons soms horen."
"O, maar ik houd veel van de natuur en de bomen. Zal ik naar huis gaan en een lange bezem halen om de sneeuw van de takken te vegen?" Kim wilde al naar huis rennen maar de boom zei dat ze moest blijven.
"Ook de sneeuw op mijn takken hoort bij de natuur. Ik ben oud en binnenkort ga ik sterven, ook dat is de natuur."
Het meisje ging op haar slee zitten en dacht goed na. "Mijn oma is een paar jaar geleden dood gegaan en daar was ik heel verdrietig over."
"Dat begrijp ik," antwoordde de boom, "maar je oma heeft kinderen gekregen en zij ook weer kinderen. Jij krijgt later ook kinderen en zo gaat de natuur zijn weg en zo leeft je oma eigenlijk toch een beetje door."
"Daarom zegt mama dat ik de kleur van de ogen van oma heb!" riep het meisje met stralende, blauwgroene ogen.
"Dat heb je goed begrepen. Ik denk dat je nu naar huis moet, want het gaat dadelijk heel hard sneeuwen."
"Dank je, boom, ik kom morgen weer terug!" Kim pakte haar slee en huppelde door de sneeuw naar huis. De boom liet nog een zucht horen en voelde weer een tak kraken.
Een sneeuwstorm teisterde die nacht het land. De boom probeerde zijn zware takken nog in de lucht te houden, toch konden drie dikke takken het gewicht van de sneeuw niet meer dragen. Een voor een braken ze af en vielen ze met een doffe plof in de sneeuw.
"Nu duurt het niet lang meer," verzuchtte de boom.
Kim huppelde goed ingepakt en met een warme muts op naar de boom. Ze schrok en keek heel verdrietig naar de afgebroken takken op de grond, toen naar de boom. Aan de afgebroken delen zaten nog wat rafels waar de takken afgescheurd waren. Snel liep ze naar de boom en omhelsde de stam. Dikke tranen liepen over haar wangen.
"Boom," snikte ze, "heb je pijn? Wat gemeen van die storm!"
"Ook de storm is de natuur," antwoordde de boom. "Net als geboren worden, ziek worden en doodgaan. Heel veel vogels zijn op mijn takken geboren. Heel veel regenwormen en torretjes zijn door de vogels aan hun jongen gevoerd. Ik heb veel bessen gedragen en mijn bloemen hebben vlinders en bijen gevoed."
"De vogels hebben kindertjes gekregen en de bijen en de vlinders ook," snikte het meisje. "Jij hebt geen kindertjes, alleen mij!"
Voelde Kim dat nu goed? Schudde de boom een beetje en hoorde ze hem nu lachen?
"Meisje, ik heb heel veel kinderen en ook veel kleinkinderen."
"Dat kan niet,"snotterde Kim en ze snoot haar inmiddels rood geworden neus.
"De natuur is heel mooi. Zoals ik al zei, ik heb bessen gedragen. In elke bes zat een zaadje. Heel veel vogels hebben mijn besjes in de herfst en winter gegeten. Vogels poepen de zaadjes uit, zo groeien op andere plekken weer bomen en dat zijn mijn kinderen."
"Toch ga jij dood!" snikte het meisje.
"Klopt maar mijn wortels blijven. Elk leven heeft een reden," troostte de boom. "Eens, als je groot bent, zal je hier weer lopen en een jonge boom zien Hij wortelt op mijn wortels en eens kunnen jouw kinderen daarin de vogels en de bessen zien. De natuur gaat altijd door."
Kim omhelsde de boom nog eens en ging naar huis. Een paar uur later werd de boom omgezaagd en de stam en takken afgevoerd.
Twintig jaar later liep Kim met haar dochtertje aan de hand door haar oude wijk waar ze als kind woonde. Ze was het hele voorval al helemaal vergeten. Opeens trok haar dochtertje aan haar arm en zei: "mama, het lijkt wel of die boom iets zegt!"
Kim keek op en zag op dezelfde plaats waar eens de oude boom stond groeide een jonge, stevige boom op de oude wortels. De rillingen liepen over haar rug, spontaan liep er een traan over haar wang. Ze wist; de boom had toen gelijk!
De jonge vrouw hurkte en keek haar dochter in haar stralende blauwgroene ogen.
"Ga naar de boom," fluisterde ze. "omhels hem en leer over de natuur. De natuur zelf is de beste leermeester. Ga, ik wacht wel."
Het meisje huppelde naar de jonge boom en omhelsde hem. Kim zag dat haar dochter haar hoofd iets scheef hield en luisterde. Ze dacht terug aan haar gesprekken met de oude boom zoveel jaren geleden. Nu nog wachten op de sneeuw.
feedback van andere lezers- ivo
in de Frennetscholen leert men met bomen te praten ...
Het is een bezigheid als al de anderen en ik denk dat het nog best therpeutisch kan zijn voor de mens. Leren praten met bomen doet ook jezelf wweer relativeren...
Henny: Ik geef je helemaal gelijk. Ik schreef dit verhaal vorig jaar toen een knobbeltje in mijn borst ontdekt werd. Gelukkig bleek het goedaardig te zijn. Niet dat ik met bomen praat, maar vanaf mijn bureau keek ik op die boom en opeens was het verhaal er. - RolandBergeys
Een heel mooi kinderverhaaltje, Henny!
Henny: Meestal schrijf ik verhalen met veel humor. Toen voelde ik me heel klein en ontstond dit verhaal. Zelf vind ik het wel een van mijn betere werken. Bedankt voor je reactie! - Draakje
Een heel mooi en leerzaam stukje dat thuishoort in een sagenboek.
Henny: Een hele mooie reactie, daar ben ik heel blij mee. - Ghislaine
Een verhaal om u tegen te zeggen. Uitstekend + uitstekend.
Henny: Om van te blozen, zo'n reactie. Het verhaal is ook uit het hart geschreven. - Linda
Ik sluit me volledig aan bij Draakje : dit hoort in een sagenboek. Heel mooi, teder en vol diepe waarheden.
Henny: Ik blijf maar blozen op deze manier. Dank je! - Mistaker
Heel mooi verhaal Henny!
Groet,
Greta
Henny: Ook jij bedankt voor je lovende reactie, dat doet me goed. - erinneke
Een verhaal dat ik met veel plezier heb gelezen. Heel erg mooi en integer op papier gezet
Henny: Heel fijn dat je het kon waarderen. We schrijven ook verhalen om anderen te plezieren en als dat lunkt, doet mij dat goed. - dovan
heel heel knap gedaan...
mooi verhaal...
Henny: Dank je! Ik heb het verhaal ook met heel veel emotie geschreven en de lezer proeft dat, denk ik. - aquaangel
wat een leuk verhaaltje, catagorie kinderen en toch ook weer niet...
volwassenen kunnen het ook leuk vinden, zoals ik ahum.....of het kind in mij xxx
Henny: Zowel de volwassenen en het kind kunnen er een boodschap in lezen. Ik koester het kind in mij erg graag. - Emmeline
Echt heel mooi...
een knap en lief verhaal, heel mooi geschreven!
Xx
Henny: Dank je. Ik word er bijna verlegen van. (shy)
|
