Volg ons op facebook
|
< terug
Hypochonder
Hypochonder
De auto of de fiets? Korzelig om mijn besluiteloosheid, stel ik mijzelf voor de zoveelste keer deze vraag. Ik staar naar mijn fietstassen. De grootste ooit te koop, maar ogen nu toch wat klein. Mijn boodschappenlijst is niet lang, maar ik neem vast weer veel te veel mee. Tja, en dan het weer hè… Het gaat ook vast regenen. Ik weet het, ik weet het, de argumenten zijn mager, maar overtuigend genoeg. Ik ben om. Gris de autosleutels van de kast en loop naar buiten waar het zeegroene Opeltje al naar mij staat te lonken. Terwijl ik instap werp ik automatisch een blik in de achteruitkijkspiegel en schiet direct rechtop in mijn autostoel Jezus, wat heb ik nu? Ik kijk naar een niet geringe hoeveelheid rode vlekjes in mijn gezicht die er vanmorgen niet zaten. Het lijkt alsof her en der - onderhuids - wat gesprongen is. Op mijn voorhoofd, wangen en bij mijn rechterslaap, overal zie ik dezelfde plekjes. De link tussen de onverklaarbare blauwe plekken op mijn benen is meteen gelegd. Shit en al die blaasontstekingen? Kuur op kuur slik ik, maar het beest in mijn blaas lijkt niet uit te roeien.
De urgentie van boodschappen doen is groot, dus start ik de auto en rij - weliswaar traag - naar het winkelcentrum. Mijn aandacht, totaal niet bij de weg, maakt dat ik vaker dan anders moet checken of ik veilig verder kan rijden. Regelmatig kijk ik naar mijn gezicht in de spiegel. Oh, het lijkt wel of er nu ook één vlak boven mijn lip zit. Ik zucht en begin me af te vragen of ik vanmiddag naar de huisarts moet gaan. Jeuken doet het niet en voor zover ik weet heb ik alle kinderziektes gehad. Oh God, bij hersenvliesontsteking krijg je toch ook van die rode puntjes onder je huid? Door een glas op de huid te drukken zijn die plekjes in een redelijk vroeg stadium waarneembaar. En deze, deze zijn nu al zichtbaar! Al rijdend, trek ik ruw mijn mouwen omhoog om ook mijn armen aan een nader onderzoek te onderwerpen, maar kan niets bijzonders ontdekken. Inmiddels ben ik bij het winkelcentrum gearriveerd, parkeer mijn auto en loop het parkeerterrein over naar de winkels. Het heeft weinig nut, maar toch probeer ik in iedere winkelruit een blik op mijn gezicht ter werpen. In de supermarkt werk ik in een record tempo mijn lijst af en snel mij naar de kassa om vlug huiswaarts te kunnen.
Als ik naar huis rijd, zie ik mijzelf in gedachten bij de huisarts zitten en denk aan mijn moeder. Ze had leukemie en is daaraan vijf jaar terug overleden. En weer moet ik even naar mijn gezicht in mijn achteruitkijkspiegel kijken. Het is bleker dan ooit en de rode puntjes, oh God, het lijkt wel erger te zijn geworden.'
Thuis gekomen smijt ik mijn autosleutels op tafel en sleep de boodschappen naar binnen.
Opstandig en zeker van mijn zaak neem ik, - de hal spiegel die ik passeer demonstratief negerend - een besluit. Vanmiddag ga ik 'gewoon' naar mijn werk en morgen vertrek ik 'gewoon' naar Terschelling, zoals het plan was. Als ik iets heb, dan is dat zo. Ik vertik het me langer druk te maken over iets waarvan ik niets zeker weet. Mocht het nodig zijn, dan ga ik maandag naar de dokter. Mijn besluit staat vast. En om dit te bekrachtigen, ruim ik eerst de boodschappen op en loop daarna pas naar de boven gelegen badkamer voor een uitgebreide gezichtsinspectie.
Met een vergrotende scheerspiegel sta ik even later voor het raam en constateer opgelucht dat er niets is bijgekomen; hoewel, dat ene plekje, zat dat er nu al?
Dan, lijkt het alsof het zonlicht via het badkamerraam ineens feller naar binnen schijnt. Ik zet het scheergeval terug op de kast en begin hikkend naar mijzelf te lachen terwijl ik via de grote badkamerspiegel naar mijzelf kijk. Steek een wijsvinger in mijn mond en veeg ermee over mijn wang weg plekje; shit, de bieten, natuurlijk! Ik had 's ochtends bieten gekookt in een snelkookpan. Tijdens het afgieten, ging het er nogal wild aan toe omdat die verrekte pan zo zwaar is, de spetters vlogen in het rond. Achteraf heb ik ook wat in mijn gezicht gevoeld en vluchtig met de hand weggeveegd, maar blijkbaar niet alles.
feedback van andere lezers- Jelsi
Goed geschreven..
Ben wel even geschrokken van al die rode puntjes..
Klein foutje denk ik, op het einde van de zin..
ik moet meerdere keren kijken om mijzelf te verzekeren dat er niet aankomt Volgens mij moet - niet -> niets - zijn.
Gaya: Dankje!! heb het gezien en aangepast...
gr. Gaya - ivo
jaja - als je 's ochtends niet onder de douche gaat, dan kan je dit wel eens overkomen ..
goed geschreven
Gaya: Ik kook's-morgens altijd NA het douchen...(*_*)
Gr. Gaya:) - Ghislaine
Mooi. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
In het laatste stuk heb je bodschappen neergepoot.
Gaya: gezien, bedankt...
Gr. - remy
Uitstekend verhaal Karin
Gaya: smile, dankje Wim. - erinneke
goed geschreven, graag gelezen
Gaya: Dankjewel erinneke
Gr. - cehadebe
Deze was nog nieuw voor mij, wij lijken op elkaar! Beetje slordig, onhandig maar weltalent, ahumm:):):):)
Gaya: Dankje!! :):):) - rob
Ik voelde het aankomen en ik zag daar zo een opel kadet uit de zestigerjaren staan.(smila)
Gaya: :):) Laat het nu een (nieuwe) Agila zijn..:):) Valt tegen he?
Gr. K@rin
|
