Volg ons op facebook
|
< terug
Tera 1 Het eerste contact - Hoofdstuk 10/13
De bevrijdingsactie
Een paar ogenblikken later schiet de jager uit zijn hangar van de USA 10 en raast weg in de richting van het zuiden.
Al snel kunnen zij door middel van de peiler de drie Kordiaanse schepen opsporen. Dan bemerkt Nita ook de VQ-1.
"Tjina, daar links van ons staat de VQ-1."
"Ja, Nita. Ik heb het toestel ook al bemerkt. Ik zal proberen om zo dicht mogelijk bij de VQ-1 te landen.
Enkele minuten later bereiken Tjina en Nita hun doel, maar plots stijgen twee Kordiaanse jagers op.
`Ai, ik ben te dicht gekomen, ze hebben ons gezien. We moeten hier weg.'; denkt Tjina en laat de jager een zo kort mogelijke bocht maken.
Te laat !!
"Pas op, ze openen het vuur."; roept Nita uit.
Op hetzelfde ogenblik gaat er een schok door de jager.
`We zijn geraakt.'; denkt zij verschrikt.
Loodrecht duikt de jager naar beneden.
`Ik moet hem optrekken en snel, anders....'
Ondanks haar inspanningen.
`Nee.. het lukt me niet, dan maar......Hé, het lijkt..Ja nu wel. Hij reageert..'
Enkele tellen later verdwijnt de jager uit het zicht van de Kordianen achter de hoge bomen.
`Oef, die kunnen mij niet meer met het blote oog waarnemen. Nu een bom lossen.'; denkt Tjina en drukt een rode knop in.
Op hetzelfde moment schiet een kleine bom van onder uit de jager op de grond toe. Enige seconden later volgt een hevige ontploffing. Bijna tegelijker tijd zet Tjina de JQ-2, niet zonder moeite aan de grond. Snel haasten Tjina, Neko en Nita zich uit het toestel en verbergen zich tussen de omstaande bomen.
`Oef, dat was op het nippertje'; fluistert zij, terwijl ze Nita een teken geeft om zich te bukken.
"Zeg dat wel, Tjina."
Oplettend kijken zij rond, maar kunnen buiten de twee Kordiaanse toestellen, die een paar maal over hun schuilplaats vliegen, niets verdachts ontdekken. Als zij niets meer bemerkt, van de twee Kordiaanse jagers, komen zij uit hun schuilplaats te voorschijn.
"Eens kijken, om bij de verkenner te komen moeten we ongeveer honderd meter naar het noorden."; zegt Tjina.
"Laat ons voortmaken, Tjina."
"Niet zo haastig, meid. We moeten voorzichtig zijn, anders pakken ze ons ook. Kom, Neko. Spring op mijn schouder."; zegt Tjina.
Op hun hoede gaan ze op weg in de richting van het noorden, tot Nita plots hun doel bemerkt.
`Ha, daar is de verkenner.'
Even later verdwijnen zij in dit toestel, na de toegangscode ingebracht te hebben. In de centrale drukt Tjina enkele knoppen in.
"Nita, controleer snel de energievoorziening."
`Nu nog de code.'; denkt zij en typt op het toetsenbord van de computer enkele toetsen in.
Nadat Nita enkele gegevens controleerde, zegt ze :
"Alles is in orde, Tjina."
Intussen neemt Tjina een, op een zakrekenmachientje lijkend, voorwerp uit een opbergruimte. Ze zet het aan en steekt het dan in haar zak.
"Zo, dat is klaar. En nu die Kordiaanse schepen zien te bereiken."; zegt Tjina.
Dan verlaat zij samen met Nita de verkenner en gaan op weg.
Ongeveer honderd twintig meter verder.
`Ha..het.. We zijn er bijna.'; denkt ze.
Door het bos sluipt zij achter Nita dichter naar de Kordiaanse ruimteschepen toe.
Plots:
`Ja...Dat lijkt mij een van die ruimteschepen te zij... O, wat een afmetingen. En... daar zijn de twee andere. Maar nu moeten we zien uit te vinden in welk toestel Jim en de anderen zijn.'; gaat het door haar hoofd.
Zoals alle Kordiaanse schepen is ook dit schip donkerblauw van kleur, met in het midden een rode gloed. De koepel in het midden bovenaan is echter zilverkleurig. Nergens is er een venster te zien. Aan de onderzijde van een van de drie schepen ziet zij een gele energiebuis.
"Tjina, waar is Neko."; merkt Nita op dat moment op.
Tjina kijkt snel om zich heen, maar ziet de Sirk niet meer. Dan trekt ze haar schouders op en zegt :
"Laat hem maar, hij zal ons wel vinden, vergeet niet dat hij een telepaat is."
"Je hebt gelijk, maar ik begin al aan hem te wennen."
Dan kijken ze beiden terug naar de Kordiaanse schepen.
`Dat schip is minstens honderd meter in doorsnede.'; denkt Tjina, terwijl zij haar vriendin een teken geeft.
Dan sluipt zij gevolgd door Nita op haar hoede verder in de richting van het dichtst bij gelande ruimteschip. Plots bemerkt Nita een dertig-tal Kordiaanse soldaten op die in hun richting komen.
"Pas op Tjina, daar zijn vreemden."; fluistert zij, terwijl zij in hun richting wijst.
Door haar vertaler verstaat zij al wat zij zeggen.
"Kijk goed uit. We moeten alle inzittenden van dat aardse schip die de ontploffing overleeft hebben, opsporen en bij de Kondo brengen."
"Jullie zullen tevergeefs zoeken, Kordianen..."; fluistert Nita.
Dan zijn de soldaten beide vrouwen voorbij en verdwijnen achter hen tussen de bomen.
`Oef, zij zijn weg. Nu proberen in dat alleenstaand ruimteschip binnen te dingen.'; denkt ze, terwijl zij Nita een teken geeft en beiden naar het bedoelde schip toe sluipt.
Maar op het moment dat zij de beschermende struiken willen verlaten, horen zij een gerucht achter zich en beiden trekken, terwijl zij zich omdraaien hun wapen. Voor hen staan een krijger en een jonge vrouw. Ze lijken echter geen vijandige bedoeling te hebben.
"Mijn naam is Erondo en dit is mijn zuster Itelia."; stelt de krijger zich voor.
Verbaasd kijken beide aardmensen hen aan.
`Gelukkig had ik mijn vertaler ingeschakeld.'; denkt Tjina opgelucht.
Omdat Tjina, en ook Nita niets zeggen, spreekt Erondo dan maar verder:
"U moet de jonge vrouw zijn, die samen met een andere vrouw en een man uit ons dorp ontsnapte. U kon als enige aan de blauwhuidige goden ontkomen."
"Ja en...."; vraagt Tjina vijandig.
"Wij willen u helpen"
"Goed. Maar waarom zouden jij en je zus ons beiden helpen?"
"Wij leerden Kapitein Marak en beide anderen kennen voor zij door de Kordianen gevangen genomen werden."
"Wat??? Zijn Jim, Umu en Sheila in handen van de Kordianen."; schrikt Nita.
"Spijtig genoeg wel, want zij hebben ons beiden gered. Ik en mijn zus werden terug naar onze stam gezonden, maar daar wacht ons de dood. Dus verkozen wij om onze nieuwe vrienden te helpen en bleven hier."; legt Erondo uit.
"In orde, misschien komt jullie hulp wel van pas. Dit is Nita en ik ben Tjina"; knikt indonesische en gaat met haar nieuwe vrienden naar de rand van het bos toe.
Itelia is echter verbaasd als ze merkt dat beide aardse vrouwen hen stiekem beloeren, alsof zij vijanden zijn.
Nadat zij een tijdje de Kordiaanse schepen in het oog gehouden hebben, wordt Itelia het moe en vraagt wrevelig:
"Waarom vertrouwen jullie ons niet? Wij willen jullie alleen maar helpen."
"Vergeef ons, allebei. Maar ik heb het moeilijk gehad. Nadat ik in mijn vlucht geslaagd was, werd ik door krijgers van uw stam gedurende verschillende dagen achtervolgd. Met hen op mijn hielen slaagde ik erin, gewond en vuil in veiligheid te geraken."
Even kijkt Itelia naar haar broer.
"Dat wisten wij niet. Vergeef onze stamgenoten, maar zij zien in alle vreemdelingen een bedreiging."; stamelt Itelia verbaasd en wijdt zich dan verder aan haar taak.
Plots neemt Tjina een besluit en richt zich tot haar beide nieuwe vrienden:
"Hier, Erondo."; zegt Tjina en geeft de inboorling een vertaler uit haar tasje.
Deze kijkt er verwonderd naar, niet goed wetend wat ermee te doen.
Daarom helpt Tjina hem en bevestigt het apparaatje op zijn juiste plaats op het hoofd van de inboorling. Dan brengt zij ook een vertaler op het hoofd van het meisje aan, terwijl Nita intussen de Kordiaanse schepen in het oog houdt.
"Zo, dat is in orde. Hierdoor kunnen wij elkaar in alle omstandigheden begrijpen, tot we de tijd krijgen om jullie onze taal te leren."; legt Tjina uit en neemt dan weer haar plaats in.
Verschillende uren gaan voorbij tot zij plots vijf soldaten met een vrouw in hun midden in de richting van het alleenstaande ruimteschip ziet stappen. Als Tjina deze herkent, fluistert ze:
"Sheila !"
`Waar zijn die zo ineens vandaan gekomen?'; vraagt zij zich intussen af.
In het centrum langs de onderkant van het alleenstaande ruimteschip verschijnt plots een cilinder, die een gele gloed uitstraalt.
`Zo te zien maken zij het ons wel gemakkelijk.'; denkt Tjina en ziet Sheila, gevolgd door de vijf Kordianen in deze cilinder verdwijnen.
Snel wendt Tjina zich tot Nita en beide inboorlingen:
"Jullie kunnen beter hier blijven. Ik ga eerst aan boord op verkenning. Als er iets met mij gebeurd, dan kunnen jullie drie misschien nog redding brengen."
Als zij Erondo ziet knikken, alhoewel hij liever zou mee gegaan zijn, wil zij zich omdraaien, maar Nita wijst naar het ruimteschip en zegt lachend :
"Tjina, ik denk niet dat jij de eerste zult zijn."
Verbaasd kijkt de Indonesische in de aangewezen richting en ziet Neko naar de lichtende cilinder toe huppelen. Dan verdwijnt het diertje erin.
"Als hem maar niets overkomt."; fluistert Tjina en sluipt dan naar het vijandelijk schip toe.
"Veel geluk, Tjina."; hoort zij Nita nog fluisteren.
Even kijkt zij om, maar dan zet ze haar weg verder. Onopgemerkt bereikt zij even later de onderzijde van het ruimteschip en gaat met getrokken wapen naar de lichtende cilinder toe.
`Hee ! Ik zie zelfs de landingspoot er doorheen. Het lijkt alsof hij uit energie bestaat.'; flitst het door haar gedachten.
Met haar voet schopt zij een, op de grond liggende groene steen naar de gele cilinder toe.
`Hee ! Hij gaat er door heen alsof er geen cilinder zou zijn.'; denkt zij verbaasd, nadat zij even naar de onbeschadigde steen staarde.
Dan steekt zij voorzichtig haar linkerhand in de gele gloed. Zij voelt echter niets. Langzaam waagt zij meer en stapt erin.
`Oef. Er gebeurt niets, de cilinder bestaat alleen maar uit energie.'; denkt ze verbaasd.
Dan kijkt zij om zich heen, maar kan Neko nergens zien. Plots richt zij haar blik naar boven, maar het enige dat zij waarneemt is dat de gele kleur langzaam overgaat in oranje.
`Tjina, kom. Spring naar boven, er is hier niemand te zien.'; hoort zij Neko's gedachten.
Verbaasd kijkt ze nog eens naar omhoog, maar kan niets zien.
`Springen, Neko. Ben je zeker.'; denkt ze naar haar vriendje toe.
`Ja, ik sprong toch ook en vloog als een vogel naar boven.'; hoort zij Neko's antwoordt.
Snel geeft zij een teken aan haar drie gezellen Erondo geeft een teken terug, om te laten weten dat hij het begrepen heeft en trekt zich met zijn zuster en Nita terug in de bescherming van het woud.
Na de afstoot zweeft Tjina nogal snel naar boven, terwijl zij plots een opening bemerkt. Op hetzelfde moment zweeft zij ernaar toe en staat even later in een achthoekige gang. Neko springt dadelijk weer op haar schouder en terwijl Tjina hem lichtjes aait, kijkt ze onderzoekend om zich heen en bemerkt langs beide zijden van de liftingang een teken.
`Ze hebben allebei dezelfde vorm, maar het ene is rood en het andere is blauwkleurig. Dat moet ik onthouden het is misschien belangrijk.'; gaat het door haar gedachten.
Plots valt haar oog op het andere zijde van de gang.
"Ik zal daar eens gaan kijken. De soldaten moeten Sheila ook langs hier gebracht hebben."; zegt Tjina nadenkend.
Maar als zij in het vertrek er achter komt, staat zij in een lokaal met acht uitgangen. Op beide zijden van elke uitgang staan telkens dezelfde tekens, alleen zijn zij rood of groen gekleurd.
`Geen van deze tekens lijkt op die, die ik aan de lift opmerkte. Welke gang hebben de soldaten met Sheila nu genomen. Het moet een van de zeven andere uitgangen zijn.'; gaat het door haar hoofd.
In geen enkele van de aangrenzende gangen is iemand te bemerken.
`Neem de derde rechts van u, Tjina.'
`Wat ??!!! Okee, Neko.'; denkt zij terug en stapt met getrokken wapen de gang in.
Plots hoort Tjina een geluid. Dadelijk blijft ze luisterend staan.
`Hee... wat is dat ? Stappen of iets anders ? In ieder geval waar een geluid is, kan de bron zich ook niet veraf zijn, ik zal maar eens gaan kijken.'; denkt Tjina.
`Pas op, het zijn drie soldaten met wapens.'; waarschuwt Neko, nadat hij de gedachten van de Kordianen bespioneerde.
Voorzichtig loopt zij verder, tot aan een bocht. Langzaam kijkt zij om de hoek en ziet een vijftiental meter verder enkele Kordianen.
`Je heb gelijk, Neko. Er staan drie soldaten...Hee die ene. Ja, daar ben ik zeker van, hij was bij de soldaten die Sheila naar hier brachten. Waarschijnlijk waren de andere twee er ook bij. Maar waar is Sheila dan. Misschien achter de deur waar die mannen voor staan.'
Traag en voorzichtig, om geen geluid te maken schakelt zij haar wapen op verdoving. Dan richt zij het op de drie Kordianen en opent het vuur.
"Raak !"; denkt ze, als de soldaten in elkaar zakken.
Snel rent Tjina naar de bewustelozen en bemerkt dan naast de deur, waarvoor de soldaten op wacht stonden, twee toetsen. Plots hoort zij achter de deur geluiden van vechtende mensen.
`Ze zijn daarbinnen, zo te horen, aan het vechten.'
Ze drukt op de bovenste toets naast de deur. Dadelijk begint een tien centimeter breed lampje te flikkeren.
`Tjina, ga alleen binnen, ik blijf hier om uit te kijken. Maar pas op er zijn twee soldaten en een vrouw. Een van de twee heeft een wapen vast.'
"Begrepen, Neko."; antwoordt de Indonesische
`Dat was zo te zien niet de goede, misschien de andere. Het is te hopen dat het geen codetoetsen zijn.'; denkt ze, terwijl zij de tweede toets indrukt.
Dadelijk schuift de metalen deur open. Snel stapt ze naar binnen en staat in een roodverlicht vertrek.
"Sheila !!"
Deze, alleen gekleed in een beha en slipje, is in het vertrek aan het vechten met twee Kordiaanse soldaten. Een van de soldaten heeft de linkerarm van het aardse meisje vast, terwijl hij haar kapot gescheurde hemd op de vloer laat vallen
Sheila kijkt verrast om.
"Tjina, we hadden gelijk. Je leeft !"
Ook de Kordianen kijken verschrikt om. Maar ze zijn te laat. De soldaat, die zijn wapen op Sheila gericht hield, wordt door een schot uit Tjina's laserwapen verdoofd. Sheila stootte intussen haar rechter elleboog in de maag van de soldaat die haar vasthield. Dan draait ze zich snel om en raakt de man nog tweemaal. Bewusteloos valt hij tegen haar aan, waarbij Sheila hem langzaam op de vloer laat zakken.
"Dank je, Tjina..."; zegt Sheila, als zij zich opricht.
"Gelukkig, ik ben juist op tijd. Ze wilden jou, toch niet verkrachten."
"Zij kregen bevel om mij Kordiaanse kleren aan te trekken. Toen ik echter mijn uniform uitgetrokken had, werden zij plots handtastelijk en ik moest mij verdedigen. Maar een van de twee richtte echter zijn wapen op mij. Gelukkig opende jij op dat moment de deur."; antwoordt Sheila.
Ondertussen begint de blondine zich weer aan te kleden
"Maar waarom moest jij zo ineens andere kleren aantrekken."
"We zouden na een ondervraging aan boord van dit ruimteschip naar het vlaggenschip, van de Kordiaanse vloot in deze sector, gebracht worden. Met dit doel werd ik als eerste gedwongen mijn aards uniform te ruilen voor een Kordiaanse kleding."; legt Sheila uit.
"Weet jij waar de anderen zich bevinden."
"Ja, ze zitten een verdieping hoger opgesloten."; antwoordt Sheila.
"In orde, neem de wapens van deze soldaten mee, dan kunnen wij hen gaan bevrijden."
Buiten in de gang.
"Tjina, waarom zeiden Syla en Paul dat jij gedood werd door de inboorlingen. Terwijl dit niet klopte.."
"Dat weet ik niet zeker. Ik vermoed dat zij wilden voorkomen, dat de Kordianen mij zouden gaan zoeken."
"Ja, dat zou kunnen, wat zal Jim opgelucht zijn..."
"Jim, denkt dat ik..."; zegt Tjina verbaasd.
"Ja, zeker. Eerst dachten we alle drie dat je dood was, maar later ontdekten wij dat een voetspoor dat in de jungle verdween."
"Dat was ik. Ik moest voor de inboorlingen in het oerwoud vluchten en bereikte na een lange mars de USA 10."
"Haha, dan hebben we het grotendeels juist geraden."
"Zeg, meisje. Ik heb het gevoel dat Jim het ernstig met jou meent."
Tjina bloost, terwijl ze zegt:
"Dat weet ik, ik hou ook van hem."
Even kijkt de Engelse haar vriendin aan.
Plots richt Tjina haar blik weer op Sheila en vraagt:
"Zeg, weet jij hoe we naar boven kunnen komen.."
"Ja, volg mij maar."
"Wacht even, Sheila. Neko, waar ben je ? We moeten verder."
`Hier ben ik !'; denkt Neko, terwijl achter de hoek in de gang uit komt gehuppeld.
"Hee, wie is dat. Waar heb je die op de kop getikt."; lacht Sheila.
"Dat vertel ik je later nog wel eens, breng ons nu maar naar Jim en de anderen.
"Okee, kom maar.
Sheila leidt Tjina en Neko door enkele gangen tot bij de lift.
"Langs deze anti-zwaartekracht lift moeten we naar omhoog. Maar kijk uit niet te hard springen, anders ga je te snel."
"Dat heb ik al ondervonden, toen ik langs zo'n lift dit schip binnen kwam."; lacht Tjina.
Dan zetten beiden zich af en zweven naar omhoog. Bij de volgende opening, een verdieping hoger, steekt Sheila haar beide armen in de richting van deze `deur'. Hierdoor zweeft zij in de richting ervan. Tjina doet hetzelfde en volgt haar vriendin, samen met Neko.
Voor hen verschijnt een lange gang.
"Kom, volg me. Maar pas op, normaal zijn hier veel bewakers.
"Zeg, Sheila. Valt het jou ook niet op dat wij zo weinig Kordiaanse soldaten opmerken."
"Ja, maar wat de reden ook zou kunnen zijn, weet ik niet. Laten wij ons er maar niets van aantrekken, zo hebben wij het gemakkelijker om onze vrienden te bevrijden."
"Ja, dat wel, maar het verbaasd mij toch."
"Hier moeten we naar rechts, maar pas op ik denk dat er enkele bewakers zijn.."; zegt Sheila.
`Pas op allebei, er komen soldaten in deze richting.'; waarschuwt Neko beide meisjes plots.
Sheila reageert echter verbaasd, toen zij de stem in haar hoofd hoorde en kijkt haar vriendin aan. Tjina trekt dadelijk haar wapen en fluistert :
"Neko is een telepaat, Sheila."
Maar op dat moment komen vier soldaten met Syla in hun midden de hoek om.
|
