Volg ons op facebook
|
< terug
INTERVIEW met Maestro Thomas R. Sunneberg (2)
M and T: U hebt opvoeden 'het nobelste, meest onbaatzuchtige' beroep ter wereld genoemd. Zelf hebt u ongeveer niets anders gedaan, meer dan veertig jaar lang: via speciale jeugdconcerten, televisie-optredens, voordrachten, enzovoort. U hebt ooit gezegd dat u een 'oud quasi-rabbijns instinct' heeft voor 'lesgeven en verklaren'. In de traditionele joodse samenleving werd een kind, wanneer het zes, zeven jaar oud was, voor het eerst door de rabbi, naar het klaslokaal gebracht, waar het dan een schone lei kreeg met de letters van het Hebreeuwse alfabet in honing erop geschreven. Door de lei schoon te likken nadat het elke letter had genoemd, kreeg het kind de indruk dat zijn studies zoet en begerenswaardig waren.
Al kan ik het niet bewijzen, diep in mijn hart wéét ik dat ieder mens geboren wordt met het verlangen naar kennis. Zonder uitzondering. Iedere zuigeling bestudeert zijn tenen en vingers: en het moment waarop het kind zijn of haar stem ontdekt, is een buitengewone ervaring.
Stel je een kind voor dat in zijn wiegje ligt en zachtjes mmm voor zich uit murmelt . . . en plotseling krijgt het honger. Het opent dus z'n mondje om op de tepel te zuigen en er weerklinkt mm. . .aaaa-aa! Mama!
Zo leert het die klank te associëren met de borst en met het genot gevoed te worden. Zelfs na het geboortetrauma - waar we nooit overheen komen - blijft die verrukking wanneer kinderen voor het eerst "ma" leren zeggen!
En op een dag zegt het kind "ma!" en de tepel komt niet. Dat gebeurt misschien de vijfde dag of de vijfde maand, maar het is hoe dan ook een onvoorstelbare schok. Ik ken volwassen kerels die letterlijk in de armen van hun vrouwelijke therapeut sprongen - letterlijk 'sprongen' ja - en begonnen te huilen, in de hoop gewiegd te worden aan haar borst.
M and T: Mama mia!
Maar terug naar de kinderen die allemaal geboren worden met de drang om te leren: na het geboortetrauma en na al die trauma's wordt het kind telkens cynischer en onverschilliger. En daardoor krijgt die hunker naar kennis ook telkens een knauw.
Iemand die - in tegenstelling tot de mensen van mijn generatie - opgroeit in de wetenschap dat de planeet in één keer onmiddellijk kan worden vernietigd, zal steeds verder in de richting van onmiddellijke bevrediging worden gestuwd. Als je de borst niet krijgt, druk je op de televisieknop, je slikt pillen, je snuift coke, je spuit met een naald. Niet gedraald, man, doèn!
Dat het je impotent maakt is niet van belang, je bent zo high geworden dat je in bed in slaapt valt . . . en dan word je wakker, cynisch en onvoldaan en beschaamd en vol manische angst . . . en daardoor raak je alleen maar vaster in die vicieuze cirkel verstrikt.
En als je dan in een zwart gezin wordt geboren of als kind van een alleenstaande moeder, arm en benadeeld, bovenop alle andere trauma's die iederéén moet doormaken - en als je niet hebt geleerd de honingletters van de lei te likken, dan heb je van het begin af aan al een afkeer van leren.
En hoe meer armoede en hebzucht van het Reagan-Bush-soort je om je heen ziet, des te groter de aantrekkingskracht van de straat: de onmiddellijke bevrediging van crack, televisie en fast food.
Al wat een beetje serieus is, kan niet 'onmiddellijk' zijn: de Sixtijnse Kapel "doe" je niet in een uur. En wie heeft in godsnaam nog tijd om naar een symfonie van Mahler te luisteren?
M and T: U bent een uitzonderlijk 'speels' leraar. Maar als een volwassene niet meer dat kind in zich heeft dat zelf wil spelen, dan zullen kinderen allicht niet op hem reageren.
Iederéén heeft een kind in zich. Als je je speelsheid kwijt bent geraakt, kun je ze terugvinden. Ik ben in leven gebleven door altijd met jonge mensen om te gaan. Ik zou alles voor ze doen.
Alle kinderen worden geboren met een muzikaal vermogen. Allemaal hebben ze gevoel voor ritme. Dat is net als de lucht die we inademen, een deel van ons lijf. De harmonische toon zit in iedereen: het octaaf, de kwint, de kwart, de terts, de grote en de kleine secunde. Een kind kent de toonafstanden binnen een octaaf, omdat het zijn moeder die heeft horen zingen, en het weet ook dat zijn moeder een melodie een octaaf hoger zingt dan zijn vader. In ieder land waar ook ter wereld plagen kinderen elkaar op dezelfde toon: njah, njah - njah, njah: eerste twee verschillende boventonen van de harmonische reeks. En ieder kind wordt geboren met de kennis van het 1-2, 1-2: het heeft twee handen, twee voeten, twee ogen, het ademt in en uit, het kent boven en beneden, links en rechts, en het kan lopen: waggel-waggel, waggel-waggel!
Als we dus dat vermogen ondermijnen door onze kinderen te remmen, door hun cynisch te laten zijn, door hen te leren manipuleren - wat dus nog eens bovenop de 'gewone' trauma's komt - ontnemen we kinderen het natuurlijk vermogen om te dansen en te zingen, om taal en muziek te begrijpen. Zolang we dat niet beseffen, zullen jonge mensen nooit naar muziek luisteren behalve naar een drummachine die geen aandacht en tijd van ze vergt. Het is net masturbatie.
M and T: Wat vindt u van het wijdverspreide gebruik van de synthesizer?
In 1988 heb ik me de grootste synthesizer aller tijden laten aansmeren.
LuSa Digital stuurde me z'n laatste en geweldigste Synclavier, dat oorspronkelijk was ontworpen voor het Massachusetts Institute of Technology. Het nam tien dagen in beslag om het in mijn studio te installeren. Het zag eruit als het dashboard van de Concorde. Daarop sleepten ze een 14-36-B-Jaguar binnen (of toch zoiets) en in de belendende kamer zetten ze een printer. Dat alles nam een tweede week in beslag.
Ik voelde me totaal geremd als ik daar alleen zat en werd aangestaard door dat monster met argusogen. En na zes weken van foltering, liet ik het systeem verwijderen . . . wat nog eens een week in beslag nam.
Dus om op je vraag te antwoorden: wat vindt u van synthesizers? Geweldig in de orkestbak en op platen. Maar voor componisten? Weg ermee!
M and T: Wat vindt u van CD's?
Het beste wat de opgenomen muziek ooit is overkomen. Je hoeft ze niet om te draaien, er is totaal geen geruis. Misschien mis ik de grond een beetje: de klank lijkt er gewoon te hangen. Maar alles komt wel naar je toe. Het is echt een wonder. Gisteren nog zat ik in mijn auto naar mijn eigen CD-versie van Verdi's Falstaff te luisteren. Die klank was zo buitengewoon goed, dat ik toen ik thuis kwam de motor niet kon afzetten. Ik ben tot het einde gewoon blijven zitten luisteren. En die uitvoering is al bijna 25 jaar oud.
=deel 3 morgen=
feedback van andere lezers- ivo
een zeer vreemd plot waar ik soms van duizel, maar daarom niet minder mooi
ERWEE: De essentie zit natuurlijk in elk individueel antwoord.
Morgen slotdeel.
Zeer bedankt! - aquaangel
meegelezen
xx
aquaangel | www.waterengel.nl
ERWEE: Een interview dat natuurlijk intrinsiek draait omtrent een muzzikale visie en aspecten.
De site ken ik al een tijd hoor.
Zeer bedankt ook hier. - SabineLuypaert
mijn octaven hebben genoten :-d en jouw noten blijven niet hangen zenne, (ben jij een speelse leraar????)
ERWEE: 1. en branden de lampen nog in 't stad?
2. een keer, een week of zeven geleden, scheelde het toch niet veel
3. !!!!
Zeer bedankt! - muis
Ik kijk uit naar morgen. WAUW, ik heb een doel:)
Muzikale groetjes
ERWEE: Een doel?!? Dan ben ik de keeper. De barkeeper.
Zeer bedankt! - Ghislaine
Zulke leraren mag je met een vergrootglas zoeken. Ik speel nog een partijtje voetbal met mijn zonen en maak poppenkleren voor mijn grote dochter haar barbies. Met de honden dol ik ook erg graag. Niets zo gek als een volwassen kind.
ERWEE: 't is uiteraard een aparte branche, de wereld van de maestro's.
Zeer bedankt! - RolandBergeys
boeiend, Erwee!
ERWEE: Zeer bedankt Roland.
|
