Volg ons op facebook
|
< terug
Magere Steven ( deel 2)
Verbijsterd staarde hij de man na, die zijn vlucht voortzette tot hij uiteindelijk uit het gezichtsveld verdween. Alsof hij nooit had bestaan. Er nimmer was geweest. Steven keek om zich heen, er was niemand . Niemand die kon bevestigen dat de man echt was,plots merkte hij dat hij zich niet langer in zijn eigen dorp bevond. Zelfs niet in een ander door hem bekend dorp.
Hij bevond zich ergens in het midden van een korenveld, waar de zon ongenadig hard op zijn hoofd brandde.Door dorst en overmatig drankgebruik begon zijn tong op te zwellen. Onze anders zo opgewekte held begon (voor het eerst in zijn niet-zo-lange-leven) zich lichtjes zorgen te maken. Lopend in de richting van een nabij gelegen bos vond hij gelukkig een kabbelend beekje, en met hoop in zijn hart nam hij een slok of honderd. Met het ontzwellen van zijn tong kwam ook zijn optimisme terug, en hij hoopte dat hij nu geen vreselijke ziekte ging krijgen van het water. Met fikse schreden begon hij te wandelen door het bos. Noord-oostelijk. Of dat dacht hij toch.
Na een tijdje -of beter gezegd een hele tijd- begon de avond te vallen.Hij bevond zich op een kronkelend pad. Omzoomd door esdoorns en hazelaars, en mooi opgroeiende bosranken.Overal rondom hem overal eekhoorntjes die stoeiden, vogeltjes die serenades fluiten, en tot zijn verbazing in de schaduw van het bos zag hij een zwerm lichtjes afkomen. Vlug verstopte hij zich achter een struik. Langzaam richtte hij, gelukkig voor ons verhaal, zijn hoofd op om te kijken watdie lichtjes wel waren. Het waren elfjes. Natuurlijk had hij net als ons al wel eens iets op de televisie over elfjes gezien, maar zo in het echt was het wel echt speciaal hoor. Ze waren wel héél erg klein en eigenlijk wel heel erg lelijk. Volgens zijn -en onze- normen althans.
Hij merkte op dat ze zich klaarmaakten voor een feest, een dik elfje was aan het koken en de rest stond in een grote kring. Ze hingen guirlandes op, strooiden confetti en dekten bordenen ze zongen natuurlijk, dat doen elfen namelijk, zingen, zingen en nog eens zingen. Liederen over tijden lang vervlogen en over degene die recht op ons af komen en op het einde van elk lied zongen ze telkens weer hetzelfde refrein;
"Tireliiiire
maandag dansen wij rond,
tirelaare
dinsdag slagen wij de trom!"
Nu klonk dat echt wel wonderschoon, maar na een tijdje begon het hem, mens zijnde toch wel wat te vervelen. Toegegeven, telkens hetzelfde einde is ook wel wat saai. Nu was hij geschapen met een mooie altstem en toen ze weer eens aan hun refrein begonnen voegde hij er voor hij het zelf beseft luidop aan toe:
"tireloooore
zo gaat de week rond!"
De elfen stoven uiteen, zochten overal. Spoedig vonden ze hem en brachten hem bibberend voor hun koningin. Die was best wel mooi. Maar je, ze was dan ook een koningin.
Met rubberen benen stond hij daar voor haar en stamelde plompverloren "sorry".
"Sorry?" herhaalde ze met koninklijke waardigheid.
"Sorry!" riep ze( iets minder waardig) en voegde er vol vreugde aan toe, "Maar nee, man, het is zo leuk, eindelijk iemand die eens wat verandering brengt in de routine."
Ja ja, beste lezers, blijkbaar hebben de elfen daar ook wel eens last van, de dagdagelijkse sleur van het leven. Ze riep de kleine dikke kok en die bracht heel wat eten en drinken. Ze starten het feest en Steven zong en danste heel de nacht met hun tot hij moe maar voldaan in slaap viel.
Toen hij bij het ochtendgloren wakker werdt, zag hij dat ze vertrokken waren,Als afscheid hadden ze een zak achtergelaten! Toen hij die nam hoorde hij de stem van de elfenkoningin, die hem vertelde dat alles dat zijn buikje maar verlangde in die zak zat, die nooit leeg zou gaan.
Hij dankte haar uitgebreid en vervolgde goedgemutst zijn weg, in de richting waar -volgens hen- zijn dorp lag. De gedachte dat weldra niemand hem nog "magere" zou noemen vervulde hem met blijdschap, zingend vertrok hij dan ook op weg naar zijn thuis.
Maar dat, beste lezers, is een verhaal voor de volgende keer.
feedback van andere lezers- ivo
schitterend stormvonk - schitterend mooi geschreven ...
ik hoop dat ik niet te lang moet wachten op wat volgt ..
stormvonk: Ik begin er morgen wel aan :) - SabineLuypaert
(staan enkele spatiekes)
Stormvok, dit is een plezante reeks, ik kijk al uit naar 't vervolg (en geef toe dak u wel zag staan zingen he hahaha)
stormvonk: O sole miooo - erinneke
dat storm, alhoewel ik nog steeds geboeid ben en wachtende op deel 3, vond ik deel1 beter geschreven. In dit deel vind ik de woordkeuze die je maakt niet altijd even geweldig. Maar inhoudelijk blijft het dik in orde.
stormvonk: Ja, moet ze eens uitwerken, maar begin ze elke keer als verhaal voor mijn kindje en eindig hier :) - Mistaker
Ja prima hoor!
Groet,
Greta
stormvonk: Dankje, zal eens aan't vervolg beginnen - Henny
Het wordt een beetje een sprookjes parodie. Hier en daar mis je een spatie en een dubble punt. Ik ga naar het volgende deel.
stormvonk: Het is het ook een beetje, ben nog maar een beginneling in het sprookjesfirmanent
|
