Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 009. All Stars en cherubijntjes
"Hoe kwam je bij die All Stars?"
"Dat was een idee van Isabelle. Ze zou er iets over neerpennen in haar stukje. Ze wou mij haar kladje doormailen trouwens. Maar gezien ik een holbewoner ben zonder internet heeft ze me de inhoud ervan zo'n beetje verteld. En jij? Heb jij hem gekend? Hij was al bij 'Connie' weg toen jij daar begon, niet?"
"Ik heb hem een paar keer ontmoet, ja. Soms wipte hij nog eens binnen. Eén keertje kwam hij Isabelle op haar verjaardag verrassen met een enorme bos bloemen. Maar ik ken hem vooral van horen zeggen. Op de vrouwentongen bij ons is hij zowat een eigen leven gaan leiden. Sinds dat ongeval bloeit zijn mythe helemaal open. Ach ja, vrouwen."
Mijn blik concentreert zich op het vrouwelijke figuurtje van de tekening. Ik tast met mijn vingertop haar lijfje af. Ik kan zelden met mijn pollen afblijven van wat ik bekijk. Zelfs niet van gedrukte letters in een boek. Zolang het geen mannen zijn van vlees en bloed. Terwijl ik dit denk, word ik me bewust van het feit dat ik knus tegen de kuiten van Marcel geleund zit. Ik leun achterover, leg mijn hoofd in zijn schoot en kijk hem aan. "Prachtige taille!" knipoog ik. Ik weet exact wat er nu door zijn hoofd en zijn hart schiet. Tegelijk laten we elkaars blik los en kijken naar de prachtige fresco die hij zelf bovenaan de vier wanden van mijn leef- en werkkamer heeft geschilderd.: tientallen Cherubijntjes, blote jongetjes met vlerkjes en krullen, geen ééntje gelijk aan de andere. Armpjes, beentjes, schoudertjes, naveltjes … die draaien, wentelen en wenken. Marcel raakt heel eventjes mijn gezicht aan met de binnenkant van zijn vingers. Ik voel eelt, noestheid, afkomstig van handen die werken en brute materie omvormen tot tere vormen. Dat kan ik verdragen op mijn schuwe vel.
"Ik hoop dat de sneeuw blijft liggen tot morgen." zegt hij. Dan legt hij zijn rechterhand op zijn hart, trekt een smoel à la Bianca Castafiore en scandeert met een geaffecteerde stem: "Die eerste sneeuw is zo mooi hé, zo mooi!" Ik schiet in de lach, pak hem bij zijn brede schouders en schud hem plagerig dooreen. "Lach niet zo met mij, Marcello!" Al weet ik zo goed dat hij evenzeer met zichzelf lacht. Niemand weet even goed als ik wat de aanblik van verse sneeuw met hem doet. Het ongerepte wit, dat in al zijn schilderwerkjes een plaats krijgt, het onschuldige blank van knaapjes, argeloos dansend.
We doorzwijgen onze gedachten wat. Erg samen. Dan staat Marcel recht. "Ik had Isabelle dit werkje beloofd voor gisteren. Kun jij haar laten weten dat het af is? "
Ik knik. Ik zal haar wel een sms'je sturen, neem ik me voor, ik heb absoluut geen zin om haar voor maandag nog te horen.
"Hoe gaat het met de tweeling?" vraag ik nog gauw. Marcel heeft de deurklink al in zijn handen. "Ze zijn fantastisch!" hoor ik hem zeggen. Op slag zie ik de meest trotse vader van België en in die hoedanigheid vaart hij lichtjaren van mij weg. We nemen afscheid met een plastieken kus. Dag vreemde man, denk ik, maar ik zeg het niet meer. Ik sluit de deur en ik zucht. In de keuken gris ik een dubbele boterham uit de broodzak. De kaas die ertussen hoort, laat ik voor wat ze is. Mijn oog valt op die stomme verhaaltjes van Joy. Het derde ligt bovenaan. Zonder het te willen lees ik een zinsnede: "Joy, kom gauw, ik heb iets voor je." Gek is dat. Wie gebruikt nu zijn eigen voornaam voor een personage dat voor fictief moet doorgaan? Zou Isabelle toch gelijk hebben? Ik word lastig. Ik wil die historie uit mijn hoofd bannen en het lukt mij niet. Ik wil in bad… leeglopen … op weg naar wonderland. Als ik ooit undercover moet gaan om dan toch maar zelf de wereld van dating te verkennen zal ik Alice heten. Dat gap ik dan maar van Joy.
In de badkamer is het ondertussen lekker warm. Ik zet de kraan open. Leeglopen, leeglopen… Maar als ik mijn slaapkamer binnenkom voor een vers slipje doe ik een toeval. Die stomme rosse kater van daarnet zit parmantig op mijn bed. Het raam is blijven openstaan. De vensterbank is nat van de sneeuw. Ik word hysterisch. Ik gil. Luid en doordringend. Dan een tweede keer. Bewust en met opzet. Ik wil dat het hele appartementsblok mij kan horen. Er zit, er zat een kat op mijn bed. De gedachte aan haren en geurtjes alleen al maken me misselijk. Ik stroop de lakens van mijn bed en hol ermee naar de badkamer, de ene 'shit' na de andere roepend. Tot overmaat van ramp heb ik maar één paar propere lakens meer: die witte met de blauwe lettertjes CONNIE erop, het geschenkje bij het 10-jarig bestaan van ons blad. Het wit past bij deze avond maar de letters staan mij tegen. Zo tegen.
Ik kleed mij uit en laat me zakken in het al halfvolle bad. Ik sluit mijn ogen en laat de ganse film die zich voor mijn ogen afspeelt weglopen … in de riool van mijn geheugen … het kind zogoed als het badwater … ik ben moe.
Zou Roger ook zo'n laken gekregen hebben? Ik zie hem liggen. Stil en dood. Met zijn vuile All Stars op het witter dan wit beddengoed. Opgebaard. Gebalsemd. Alle rimpels uit zijn gezicht weggestreken. Ook de lijnen van de tekening. De genereuze straling is weggestreken. Om hem heen staat de volkoppige bevrouwing van 'Connie'. Zonder uitzondering met een schaapachtige glimlach. Zelfs Rita lijkt geen last te hebben van haar mond vol azijnpis. Ze zijn allen naakt. Ze hebben allen een uitgesproken taille. Ook Aagje en Areta. Isabelle zit aan het hoofdeinde op bed. Ze neemt het schriftje dat klemt tussen de bijeengebrachte handpalmen van het lijk. Ze slaat het open op bladzijde één en leest: uitzinnige passie, baldadige woede, weergaloze overgave, ongebreidelde wreedheid, adembenemende trots …
In de verte komen van heinde en verre vrouwen aangestapt, trouwe lezeressen, in donkerroos H&M-uniform. Nu komt er nooit nog een 'Just like a woman'-cursiefje. Nooit meer. Waarom moest Roger nu net over de straat stappen toen die dolgedraaide BMW passeerde? Waarom pakte die stomme vette kater zijn plaats niet in? In mijn fantasie folter ik het beest. Ik trek de haartjes één voor één uit en dan stroop ik het vel eraf. Het bad loopt heerlijk vol. Ik zink dieper en dieper. Ik pleng er een beetje oranjebloesemolie in. Vandaag kan ik best een artificieel geurtje gebruiken. Om af te kicken. Van de stank van katten, ontbinding, portaaltjes, whisky en damesparfums. Leeglopen en luchten. Al mijn gaatjes open. Ik ben moe.
feedback van andere lezers- maridava
Zoals altijd prima geschreven. Kennen we Rita eigenlijk al?
Ik lees geboeid verder.
Maridava
Vansion: neen. rita komt later nog. spreekt ze tot je verbeelding? - sinneskyn
Ik lees door An, je bent meesterlijk in fictie ...groetjes hil - mobar
Nu snap ik het eerste deel van het volgende hoofdstuk ook
beter, had deze per ongeluk overgeslagen,
vind die Marcel eigenlijk wel een tragikomisch figuur....
groetjes Mobar - drebddronefish
Je hebt een kadans gevonden, djoef djaf als een prettige stoomlocomotief, een smeuïg gevette locomotief - harmandi
Blijft boeien!
Eén storend foutje: 'donkerroos H&M-uniform' moet natuurlijk 'donkerrood' zijn.
Vansion: oei nee . ik had zoiets fushia in mijn hoofd. donkerroze zal het misschien moeten zijn.
wat grappig dat je daarop let.
wat grappig dat ik die juiste kleur wil weergeven. - feniks
x - Das
Ben eens benieuwd, met je grote mond ook altijd! Je mag 2 uur schrijven. (50€) (Inbollen) Geet mij per kerende je rekeningnummer eens. Paswoord is roetsjbaan.
Vansion: Hahahaha. Eerst een kont-rakt zie . 0484/401927 Weet je wat? Ik heb een moment ged8 dat jij betaald werd voor je werk alhier. Echt...
Ik zou vast en zeker schrijven in de naam van een ander voor dat geld. Met plezier zelfs. Maar in deze context zou het gemeen zijn. Niet iedereen kan nog spelen. En sommigen beseffen niet wat ze zichzelf aandoen. Je kunt niet geloven wat ik hier al heb meegemaakt. Mijn fb is onzichtbaar omwille van sommige anderen. Wat ze van mij denken daar maal ik niet om. Hou dus maar lekker mij voor 't zotje. Het zal niet mankeren aan goesting. Maar met sommige anderen heb ik een beetje te doen. Ik wil niet lezen wat ze daar allemaal in jouw afgeblokte bakje geschreid hebben. - mariagarquez
zeer goed. Alleen over uw "pollen" twijfel ik wat. Ik zou toch maar "handen" zetten. Stel u eens in de plaats van die zweed of noor die dat ooit gaat moeten vertalen, dat woord :)
Vansion: Pollen staat in de Van Dale. Daar kan iedereen het woord opzoeken. Ik weet het... 't Is gewestelijke taal. Ach, ik zal nog zien.
Hahahaha vertalen? - lilKim
Stomme, stinkende katers?? Mijn katertjes zullen het graag horen!
Ik ben heel geboeid door je rijk taalgebruiken; enkel bij een "plastieken kus" kan ik mij weinig voorstellen...
Vansion: Die plastieken kus moet er één voorstellen die euhm artificieel is. Ik bedoel dat hij eigenlijk al weggedreven is ... Er is nog iemand die daar geen weg mee kon. Ik heb het genoteerd en zal een alternatief zoeken.
Merci - kronos
ik lees verder !
Vansion: :)
|
