Volg ons op facebook
|
< terug
Overleven
Daar lag je dan. Je leek zo klein in dat grote ziekenhuisbed. Ondanks de wonden over je lichaam bleef ik je mooi vinden. Ik vond je eigenlijk mooier dan ooit. Het waren vooral de innerlijke wonden waar ik me zorgen over maakte. Zou ik nog wel dezelfde Ine terugkrijgen? Zou je nog van iemand kunnen houden die niet hetzelfde leed als jij hebt meegemaakt en zou ik nog kunnen houden van jou? Zal ooit nog iets gemakkelijk zijn? Allemaal vragen die in mijn hoofd opkwamen tijdens de rit naar het ziekenhuis. Maar toen ik je daar zag liggen verdwenen die allemaal als sneeuw voor de zon. Ik hield nog van je, zoveel was duidelijk, en ik had er een vertrouwen in dat we alle beproevingen die ons nog te wachten staan zouden overleven. Wij samen. Overleven.
Het was een emotionele dag geweest. Jij die al zo helemaal overstuur was 's ochtends - dat ochtendhumeur van je - omdat je je sleutels niet vond. Ik moest helpen zoeken terwijl je zelf weet dat ik zeker in de morgen niet de meest actieve persoon ben. Toen je ze eindelijk had gevonden en opgewonden in je auto kroop riep ik je nog na: "Voorzichtig schat!" Ik heb zelf nog gelachen die morgen. Gelachen, omdat ik op de radio hoorde dat een zwaar accident voor een file had gezorgd op de weg naar je werk. Ik dacht: "Al die haast voor niets, nu sta je toch in de file." Wist ik veel dat…
Nog geen kwartier later kreeg ik telefoon. Een man, of hij niet stoorde en of er een stoel in de buurt was. "Een stoel, waarom heb ik een stoel nodig," dacht ik nog bij mezelf. Ik had het moeten zien aankomen. Ik had de dichtstbijzijnde stoel moeten grijpen want wat ik toen te horen kreeg had me verlamd. Het bericht kwam aan als een sneeuwvlokje en eer het goed en wel doorgedrongen was, woedde er een sneeuwstorm in mijn hoofd. En net als tijdens een sneeuwstorm werd mijn lichaam gevoelloos. Ik was verlamd en enkel mijn hoofd deed pijn. Verschroeiende pijn van allesoverheersend verdriet. God, ik heb er nog mee gelachen.
Ik bleef bij je. Dag en nacht. Mijn baas wou me wel een maand betaald verlof geven gezien de omstandigheden. Werken zou ik toch niet hebben kunnen doen. Daarvoor zat jij veel te vaak in mijn gedachten. Soms dacht ik dat je mijn gezelschap voelde en dat was genoeg. Ik miste je stem wel, en de gesprekken die we op een zaterdagnacht konden voeren. Maar uit het feit dat je er nog was en dat de dokters allemaal goede hoop hadden haalde ik veel moed. Ik kon je trouwens toch niet alleen laten terwijl jij er alles aan deed om mij niet alleen te laten. Jij bleef maar vechten en doorgaan. En overleven, zoals je me ooit beloofd had in een droom.
Op een nacht, het was al rond drie uur, gebeurde het dan eindelijk. Je werd wakker. Ik was een boek aan het lezen - ik moest over je waken en slapen is dan uit den boze - en ineens zag ik je bewegen. Ik stak het licht naast je bed aan en zag dat je me aan het aankijken was. Ik denk niet dat ik ooit al zo gelukkig ben geweest jouw ogen te zien. Ze straalden nog meer dan gewoonlijk leek het wel. "Hey," zei je. Ik voelde dat een traan zich begon te vormen in mijn ogen. "Hey," zei ik zachtjes terug, bang om het moment te verbreken en ik wreef de tranen stuntelig uit mijn ogen, "Goed geslapen?" "Hoelang heb ik geslapen dan?" vroeg je. "Och, doet er niet toe. Het belangrijkste is dat je hier bent en dat alles nu weer goed komt," zei ik nog steeds zachtjes, alsof de lucht elk moment kon breken. Je gezicht veranderde plots, het lag aan je ogen. Ze straalden iets anders uit. "Ik ben bang," fluisterde je en ik zag dat je schrik had. Ik pakte je hand en schudde mijn hoofd. "Je hoeft niet bang te zijn. Ik ben bij je, en ik zal bij je blijven tot ik je mee naar huis kan nemen," suste ik je, terwijl ik met mijn andere hand door je haar streelde. Je lag nu bijna volledig in mijn armen. Net als vroeger leek het wel. Ik voelde je warmte en ondanks je lange ziekenhuisverblijf geurde je toch nog heerlijk naar Ine. Ik denk niet dat ik ooit meer van je gehouden heb als toen. Toen… Toen je zei dat je van me hield, toen je me stevig in mijn hand kneep en toen het leven uit je lichaam wegtrok.
Daar lagen we dan. In dat grote ziekenhuisbed dat nu al een stuk kleiner leek. Je stierf in mijn armen. Met open ogen en met mijn lippen op jouw voorhoofd gedrukt. Volgens mij ben je daarvoor weer wakker geworden. Om van dat laatste beeld op je netvlies een mooi stilleven te maken. Een stilleven dat je voor de eeuwigheid bewaard wilde zien.
Je hebt me ooit in een droom beloofd dat je ging proberen te overleven. Blijkt nu dat ik diegene ben die jou overleef. Hoe ik dat ga doen, jou overleven, weet ik nog niet. Het lijkt wel of de betekenis van het woord voor mij veranderd is. Overleven deed ik vroeger met Ine. Nu ben ik alleen en rest me alleen nog overleven.
© Maarten
feedback van andere lezers- littlefairytale
jouw voorhoofd
Als de schrijver toeschouwer van zijn eigen verhalen wordt en dezelfde tranen voelt als zijn personage heeft hij de kracht van het woord in zich. Erg meeslepend gepend. Knap. tine
Maarten: You made my day twice... :) Echt bedankt voor de mooie woorden... x - lin
Dit verhaal pakt je in het begin en laat je niet meer l;os tot het einde toe. Geweldig Maarten. Klasse!
Maarten: Wauw, bedankt voor de mooie commentaar lin... x - RolandBergeys
Heel knap!
Maarten: Dank je Roland! - Ghislaine
Het leven stuwt je verder, willen of niet. Je moet!! Indien dit geen fictie is, mijn oprechte deelneming in jouw smartelijk verlies.
Maarten: Dit is wel degelijk fictie. Mijn 18 jaren laten een ervaring van dit kaliber nog niet echt toe. En inderdaad, overleven moeten we allemaal... Bedankt Ghislaine. - muis
Innige deelneming en sterkte gewenst om dit tragische verlies een plaats te geven.
Maarten: Wederom Pure fictie! Dit heb ik niet echt beleefd. Was gewoon een beeld dat in me opkwam en dat ik heb uitgeschreven, blijkbaar komt het uitermate realistisch over :). - ivo
dit is mooie fictie, want het inlevensvermogen was en is prima.
het is zeer realisitisch en zeer teder geschreven, het zegt mi veel meer over de schrijver dan over het stuk dat ik las.
Mooi mooi mooi
Maarten: Dank je Ivo. - Johan
Hoe doe je het toch. Pet, muts en hoed af. Levensechte fictie.
Maarten: Wauw, komende van misschien wel mijn grootste fan... Bedankt Johan! - erinneke
grandioos, ik was gebeten vanaf de eerste zin
Maarten: Wauw, mooie fb! Dank Je Erinneke! Maarten - Lo_Ha
ik vind het echt heel mooi.
Mooi geschreven en graag gelezen
Maarten: Dank je Lo Ha! - Thomas
Dees is echt prachtig... het geeft je rillingen van begin tot einde... En het komt inderdaad heel realistisch over...
Maarten: Dank u zeer! Nog eens proficiat met je resultaat :)... Maarten x - DensPowells
Paragraaf 3 vond ik erover. Daar ben ik gestopt met lezen, ik vond toen ook dat ik de drive doorhad en wist waar het allemaal naartoe zou leiden. Misschien krijg ik een overdosis Marten, misschien gaat de kwaliteit omlaag ;-)
Maarten: De kwaliteit kan moeilijk omlaag gegaan zijn met de tijd want dit heb ik lang voor 'het doek' geschreven. Ik weet dat ik soms echt de zware en voorspelbare kant opga. Is een van mijn werkpunten. Je hebt goed je best gedaan vanavond, een overdosis Maarten is dan ook normaal... Lees de rest maar eens op een andere moment. Wie weet vind je het dan weer beter. Bedankt voor de overvloedige aandacht alvast. Ze wordt ten zeerste geapprec?eerd!!! Maarten x - hettie35
Sprakeloos gelezen, loslaten verdriet van binnenuit zo volmaakt beschreven. Alles verscheurende pijn.
Groetjes Hettie
Maarten: Merci Hettie. Blij dat je ervan genoten hebt en dat terugkeert naar vroegere verhalen van me!
X
|
