naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Mijn fascinatie

door bellehelene

Museum Pompidou.
Het glazen gebouw leek me plots minder te overstijgen dan gewoonlijk, mijn denken was zo groot, zoveel ruimte vanbinnen dat zou nooit overlapt kunnen worden door het omvangrijke gebouw. Dat hoop ik, ik wens slechts dat voor enkel minuten. Tot mijn rug zich verzet tegen het lange wandelen en het plotse stilstaan , het dragen van het leven en het dragen van al die ruimte. Ik bedenk hoe ik daar sta, hoe onbenullig, en dat ik weg wil, nu, gewoon weg. Ik ga langs de kant, ik hoop dat ik het voor anderen doe, maar nee, ik laat mezelf daar staan, midden in een rij, wachtend op een kaartje voor de kunst. Ik zit en kijk toe hoe ik buig, buig voor mijn mens zijn, buig voor de mensen hun onbekendheid. Ik zit tegen een rood plakkaat die als een stevige muur een onbekendheid bedekt, ik hoef slechts rond te gaan om die onbekendheid te onthullen, ik doe het niet. Een tiental mensen zitten ook op de grond, zo'n vijf meter van me. Ik sluit de ogen en doe een poging mezelf te overtuigen van ook mijn onbekendheid, van hun mens zijn. Ik hoor stappen, ze naderen, niet regelmatig niet in een tempo die me toelaat niet te kijken maar schuifelend, niet onzeker schuifelend misschien eerder sloffend. Achterdochtig open ik mijn ogen ik zie de schoenen, gehavend komen ze dichter. Ik wacht, star, ook wel gefascineerd, kijk ik de schoenen aan, die me naderen als een troep hyena's ( Wat zeer uitzonderlijk in een museum in Parijs.)

Afwachtend voel ik de misselijkheid van spanning en minachting voor mijn fascinatie, mijn fascinatie voor dat naderend gevaar, en de minachting voor die minachting tot me komen. Zijn rechter schoen schuift naar me toe, als een slippende fiets, en dan raakt het mijn schoen, glijdt voort langst de tippen van mijn schoenen. Als een bus die het voetpad waar je op staat aanrand (aanrijd), en gewoon door gaat, er zich van veronderstellend (hopelijk) dat alles hetzelfde is gebleven, of als een hond die tegen een boom plast, en voortloop in zijn fleurig leventje. Weer volgt mijn blik de schoenen, ze stoppen, draaien, blijven staan. Onwetend van wat ik nu zal doen, overweeg ik mijn schoenen uit te doen en ze voor mijn voeten te zetten, ik bedenk hoezeer het me doet denken aan de vergroting van een fallus. Plots heel zenuwachtig sta ik op, ik kijk naar de twee schoenen die nog steeds naar mij gedraaid zijn en kijk dan naar de mijne die weg van mij kijken, plots lijken de mijne gehavend en die anderen zo echt. Onthutst voeg ik mij weer bij de mensen in de rij, de mensen waarvan sommigen mijn naam weten, waarvan één mij die gegeven heeft. Ik kijk naar hun en lach, we trekken verder, het loketje ligt nu quasi in bereik, slechts één onbekende zou het onderspit moeten delven om een ticket te krijgen. We wandelen wat later, ik met mijn gehavende schoenen, naar de trap. Hoewel we nu een toelating rijker zijn, voel ik me gevangen, ik ben verplicht om te gaan kijken naar de expositie, niet dat ik dat niet wil, gewoon dat verplichte. Iedereen vraagt elkanders mening, ik wil het niet horen, ik wil gewoon kijken, kijken en zwijgen, doen alsof het iets plechtigs is en niet verschrikkelijk menselijk. Ik loop door de ruimtes, een ruimte gevuld met roze geschilderde doeken intrigeert me. Ik kijk naar het felroze dat me aanvalt, wat een schoonheid in een kleur die ik zo veracht. Mijn gezellen raken mij kwijt, ik zie ze nog vertrekken naar de volgende ruimte. In de hoek van de kamer zie ik een meisje op een blok papier tekenen, ik kan onmogelijk begrijpen wat ze zou kunnen tekenen. Ik ga niet gaan kijken maar laat me zelf in vraag, de ruimte is gevuld met kleurvlakken die fel en attaquérend zijn, het is dan ook uiterst moedig die met een grijs potlood na te tekenen als souvenir. Ik bedenk hoe gemakkelijk het zou kunnen zijn te gaan kijken, kijken naar wat ze tekent, maar eigenlijk blijkt het niet meer van belang, er is geen enkele reden mezelf gerust te stellen. Ik wandel naar de volgende ruimte, ik voel hoe ik mezelf verder verwijder van mijn gezellen en van de wereld. En dat slechts door te denken dat er enige afstand is. Maar ik ben bang, bang dat ik toegeef aan het mens zijn, of dan toch aan het bewuste daarvan.
Dus niet denken, maar het is te laat, ik ben overtuigd.

feedback van andere lezers

• ivo
  uitstekend omdat het zo'n vreemd verhaal is. Eigenlijk een grote mijmering en afrekening met zichzelf in een context die feitelijk niets anders doet dan het denken aanzetten tot zelfreflectie.
  Psychologisch zeer sterk, maar neigt mi meer naar psychiatrie omdat het zelfbevragen naar het dwangmatige gaat waarbij de elementen die feitelijk niets te maken hebben met de persoon, mee betrokken wordt in het gedachtenpatroon van de mens .... het schizofrene in de mens dat mi zeer mooi is beschreven, klassewerk noem ik dit.
  
  bellehelene: bedankt
  Ik weet dat het ??n grote mijmering is maar dat is wat het ook moet zijn, dus daar niet echt een probleem.
  xxxxxxx
• RolandBergeys
  boeiend geschreven
  
  -kleurvlakken die kleurig zijn vind ik wat minder qua uitdrukking
  bellehelene: bedankt
  Ja je hebt gelijk, kheb het veranderd
  xxxx
• thijl
  Zeer goed. Overvallen door mijmeringen in een museum, wie overkomt het niet?
  
  Een paar vrijblijvende tips:
  
  voort loop =voortloopt
  het lokketje = loketje
  slecht één onbekende= slechts
  bellehelene: Ik verander het meteen
  bedankt
  xxxxxx
• Vansion
  fascinerend standpunt
  zeker en vast het schrijven en lezen waard!
  
  taalkundig is er nog wat werk aan
  ik zie een aaneenschakeling van zinnen, halve zinnen en flarden zonder cement ... zonder structuur...
  dat komt wellicht omdat je de inhoud van je mijmering hebt proberen op te tekenen zoals je die beleefd hebt (al dan niet fictief)
  dat vergt veel te veel goodwill van de lezer, denk ik
  in een gebald gedicht kun je je gang gaan
  in zo'n lange tekst mag dat natuurlijk ook, maar zou ik anders werken.
  heel zorgvuldig, zin per zin, woord per woord een tekst opbouwen is zwaar werk maar levert je misschien meer voldoening en meer lezers op
  
  euhm ... je wil nu misschien dat ik wat concrete voorbeelden geef? later eens ... bij een volgende leesoefening... momenteel kost tikken mij teveel moeite
  bellehelene: Heel erg bedankt
  ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt, maar het lukt me nog niet echt me daar aan te zetten, maar als ik het is het toch wel beter hoor, misschien vind je "vlucht door de drukte" wel leuk, is iets meer samenhangend en gemakkelijker te lezen.
  voorbeelden zijn niet nodig.
  xxxxxxx