Volg ons op facebook
|
< terug
Afscheidsbrief 2028
Ik weet niet meer welke dag het is. Noch weet ik welk jaar. Wat ik wel weet is dat ik al jaren vast zit in een kamer zonder raam, met geen hoop om ooit het zonlicht nog te zien. Ik wou mijn verhaal vertellen zodat toch iemand weet hoe mijn leven precies verlopen is. Dat iemand weet dat ik ooit zon in mijn leven heb gezien.
Ik ben geboren in het jaar 1995 in een dorpje niet al te ver van de hoofdstad. Ik kende een mooie probleemloze jeugd en had veel vrienden waarmee ik ging spelen in de weide naast ons huis. Telkens de zon begon te zakken en we te uitgeput waren om nog een woord te zeggen lieten we ons op onze rug vallen, tussen de klaprozen, en keken we naar de hemel. We vroegen ons af wat we later gingen worden en zochten onze toekomst in de wolken. Ik wist toen nog niet dat mijn toekomst zich niet kon laten uitdrukken in een wolk.
Toen ik in het laatste jaar van de middelbare school zat kreeg ik mijn eerste vriendin. Ze heette Sofie. Het waren haar ogen. We gaven stiekem briefjes door tijdens de les en ik was er zeker van dat het voor eeuwig zo zou zijn. De leraren zeiden dat het maar een fase was. Een puberaal 'probleem' dat we wel zouden ontgroeien. Sofie deed het. Ik niet. Een jaar later, in 2015, kwam ik ervoor uit bij mijn ouders. Mijn vader was furieus. Hij schreeuwde dat hij geen dochter meer had en dat hij mij nooit weer wou zien. Het enige wat mijn moeder deed was wenen. Het was de laatste keer dat ik ze ooit gezien heb.
Ik nam mijn leven in handen en begon te acteren, mijn grote passie. Na enkele kleinschalige projecten kreeg ik de rol van mijn leven. Niet de rol zelf maar het feit dat ik Suzanne op de set leerde kennen maakte deze film zo bijzonder. De eerste keer dat we met elkaar sliepen wist ik dat ik nooit naast iemand anders wilde wakker worden. We trokken naar een gezellig appartement in de hoofdstad en genoten van elkaar. Ik voelde me geliefd en ik kon ongegeneerd die liefde teruggeven, zonder me het oordeel van andere mensen aan te trekken. Voor het eerst in een lange tijd was ik gelukkig en ik hoopte dat het voor altijd zo zou zijn.
Rond 2025 begon het klimaat te veranderen. Politieke partijen met radicale ideeën die vroeger de minderheid uitmaakten kleurden het straatsbeeld grijs. De mensen kregen angst voor het onbekende. Angst voor wat anders was. De 'Artikelen der uniformiteit' wonnen aan belangstelling en de betekenis van woorden veranderde. Anders was een synoniem voor gevaarlijk geworden.
Twee jaar later kwam Suzanne niet meer terug van haar dagelijkse boodschappen. Uit schrik durfde ik haar niet gaan zoeken. Ik wist dat ze haar te pakken hadden gekregen. Oorspronkelijk voelde ik woede en verdriet tegelijk maar het ongelofelijke verdriet overheerste. Er zijn dagen dat ik wou dat het andersom was. Mijn weerstand begon zichzelf af te breken. Ik begon mijn vechtlust te verliezen. Ik was dan ook slechts een schim van mezelf toen ze drie dagen later ook mij kwamen halen.
Het is raar tot wat een menselijke geest in staat is. Ze probeerden mijn eigenheid te breken, mijn persoon. Ze probeerden mij te overtuigen dat alles wat ik heb gedaan fout was. Maar mijn eigenheid is het enige in deze wereld dat mij nog rest en ik sterf nog liever dan dat ik die afgeef. En sterven zal ik doen. Hier en gauw. Het maakt me niet uit. Ik heb jaren geluk gekend en heb me nooit geschaamd. Ik ben ik.
Ik hoop dat wie dit leest gelukkig kan zijn. Dat je zal kunnen leven in een wereld waar er ruimte is voor verschil en waar je kinderen kunnen opgroeien zonder vrees. Ik hoop dat mijn sterven niet voor niets zal geweest zijn. Ik hoop…
Caroline
© Maarten
feedback van andere lezers- ivo
aangrijpend mooi
Maarten: Dank je Ivo! Ben benieuwd naar de reacties, weet zelf niet goed wat ik ervan moet vinden... - SabineLuypaert
jeee, een aangrijpend stukje, het blijft hangen en zet aan tot denken, ikd acht eerst desestreuzere endiging voor jou en was al aan't tellen, maar het is nog niet zover, er is nog hoop. Heel speciaal verhaal
Maarten: Dank je Sabine! Maarten - RolandBergeys
Heel mooi, boeiend verteld, knap!
Maarten: Dank je Roland! Maarten - erinneke
prima geschreven, interessant, boeiend, aangrijpend, ...
Maarten: Bedankt Erinneke! Maarten - fenk
Ik ben altijd blij als een schrijver hier iets te vertellen heeft. Ook de vorm en de keuze van de nabije toekomst zijn interessant. Toch heb ik het gevoel dat met de handrem schrijft.
Bijvoorbeeld:
"Rond 2025 begon het klimaat te veranderen. Politieke partijen met radicale ideeën die vroeger de minderheid uitmaakte kleurden het straatsbeeld grijs. De mensen kregen angst voor het onbekende. Angst voor wat anders was. De 'Artikelen der uniformiteit' wonnen aan belangstelling en de betekenis van woorden veranderde. Anders was een synoniem voor gevaarlijk geworden. ": dit wordt bijna gedoceerd; geef liever een anekdote waaruit dit duidelijk wordt.
Idem voor "Ze probeerden mijn eigenheid te breken, mijn persoon. Ze probeerden mij te overtuigen dat alles wat ik heb gedaan fout was. "
Maarten: Ben niet zo voor de anecdotes... vind dat in een kortverhaal van een pagina zo moet geschreven worden (en een kortverhaal van langer wordt hier bijna niet gelezen). Maar je hebt gelijk dat het stroever is geschreven dan mijn andere verhalen! Bedankt voor de FB - jbrouns
Dubbel uitstekend voor het idee en de 'boodschap'. Fenk heeft echter ook een punt, en mi zou je een verhaal niet moeten verkorten opdat het hier gelezen wordt, neen, je moet voor jezelf in de eerste plaats schrijven. Gr.
Maarten: Merci. En ja hij heeft zeker een punt. Maar ik hou het liever kort en krachtig. Ik zal ook wel eens een iets uitgebreider verhaal hier opzetten hoor. Maar dit was een afscheidsbrief en die hou ik liever kort. Mooie commentaar. Bedankt. Maarten - lin
Ook een niet zo fraai toekomstbeeld, net als in mijn laatste verhaal..
In onderstaande zin kun je beter meervoud maken van "uitmaakten" omdat partijen meervoud is..
Politieke partijen met radicale ideeën die vroeger de minderheid uitmaakte kleurden het straatsbeeld grijs
Ik weet niet meer welke dag het is. Noch weet ik welk jaar. Wat ik wel weet is dat ik al jaren vast zit in een kamer zonder raam, met geen hoop om ooit het zonlicht nog te zien. Ik wou mijn verhaal vertellen zodat toch iemand weet hoe mijn leven precies verlopen is. Dat iemand weet dat ik ooit zon in mijn leven heb gezien.
Ik ben geboren in het jaar 1995 in een dorpje niet al te ver van de hoofdstad. Ik kende een mooie probleemloze jeugd en had veel vrienden waarmee ik ging spelen in de weide naast ons huis. Telkens de zon begon te zakken en we te uitgeput waren om nog een woord te zeggen lieten we ons op onze rug vallen, tussen de klaprozen, en keken we naar de hemel. We vroegen ons af wat we later gingen worden en zochten onze toekomst in de wolken. Ik wist toen nog niet dat mijn toekomst zich niet kon laten uitdrukken in een wolk.
Toen ik in het laatste jaar van de middelbare school zat kreeg ik mijn eerste vriendin. Ze heette Sofie. Het waren haar ogen. We gaven stiekem briefjes door tijdens de les en ik was er zeker van dat het voor eeuwig zo zou zijn. De leraren zeiden dat het maar een fase was. Een puberaal 'probleem' dat we wel zouden ontgroeien. Sofie deed het. Ik niet. Een jaar later, in 2015, kwam ik ervoor uit bij mijn ouders. Mijn vader was furieus. Hij schreeuwde dat hij geen dochter meer had en dat hij mij nooit weer wou zien. Het enige wat mijn moeder deed was wenen. Het was de laatste keer dat ik ze ooit gezien heb.
Ik nam mijn leven in handen en begon te acteren, mijn grote passie. Na enkele kleinschalige projecten kreeg ik de rol van mijn leven. Niet de rol zelf maar het feit dat ik Suzanne op de set leerde kennen maakte deze film zo bijzonder. De eerste keer dat we met elkaar sliepen wist ik dat ik nooit naast iemand anders wilde wakker worden. We trokken naar een gezellig appartement in de hoofdstad en genoten van elkaar. Ik voelde me geliefd en ik kon ongegeneerd die liefde teruggeven, zonder me het oordeel van andere mensen aan te trekken. Voor het eerst in een lange tijd was ik gelukkig en ik hoopte dat het voor altijd zo zou zijn.
Rond 2025 begon het klimaat te veranderen. Politieke partijen met radicale ideeën die vroeger de minderheid uitmaakte kleurden het straatsbeeld grijs. De mensen kregen angst voor het onbekende. Angst voor wat anders was. De 'Artikelen der uniformiteit' wonnen aan belangstelling en de betekenis van woorden veranderde. Anders was een synoniem voor gevaarlijk geworden.
Twee jaar later kwam Suzanne niet meer terug van haar dagelijkse boodschappen. Uit schrik durfde ik haar niet gaan zoeken. Ik wist dat ze haar te pakken hadden gekregen. Oorspronkelijk voelde ik woede en verdriet tegelijk maar het ongelofelijke verdriet overheerste. Er zijn dagen dat ik wou dat het andersom was. Mijn weerstand begon zichzelf af te breken. Ik begon mijn vechtlust te verliezen. Ik was dan ook slechts een schim van mezelf toen ze drie dagen later ook mij kwamen halen.
Ook had ik wat moeite met:
Het is raar tot wat een menselijke geest in staat is
voorstel: Het is raar waartoe een menselijke geest in staat is?
De brief raakte mij! Lieve groet, lin
Maarten: Leuk om het zo nog eens te lezen :). Merci lin! Heel nuttig, die 'uitmaakten' heb ik volledig overgekeken. Maarten. X - Vansion
schitterende serene stijl
heel mooi samengaan van openhartigheid en reserve
inhoud en vorm op één lijn
prima werkje
(Ik vind de laatste paragraaf wta zedenprekerig en in feite overbodig. De kritiek van Fenk kan ik ook volgen ... Kleine concrete details kriebelen doorgaans beter op lezersvel. Maar je moet schrijven zoals je bent ...)
Maarten: Merci Vansion, leuke FB om te lezen! Maarten x - thijl
Fraaie beschrijvende stijl, en origineel idee. De berusting op het einde acht ik geloofwaardig, na zoveel jaar gevangenschap, dus goed getroffen.
Maarten: Dank je Thijl! Maarten x - Thomas
Dit raakt me heel erg...
Maarten: Blij dat het je raakt! Maarten x - DensPowells
Ik volg Vansion
Maarten: Wat mij zeer gelukkig stemt! Maarten x
|
