|
< terug
Eradi en het land van Millo: Hfst.3(a) 'De Hoofdstad Batil'
Eens buiten het oogbereik van de stad wees Betran naar een pad dat doorheen het bos liep. Behoedzaam leidde hij zijn paard doorheen de hindernissen. Eradi had meer moeite met de obstakels. Zijn knol steigerde bij het zien van de hindernissen. "Laten we onze tocht te voet verder zetten."
Bedrieglijke putten wisselden elkaar af met boomstronkjes die verspreid lagen, omgewaaid tijdens de storm van gisteren. De humus gaf een huiselijke geur vrij, zo net na een regenbui. Je kon zien dat het de hele nacht doorgeregend had, sommige kuilen vormden meertjes voor de beesten in het bos. Uren gingen voorbij, maar er kwam geen einde aan het pad.
De schemering was ook geen hulp. Eradi glipte regelmatig weg, in tegenstelling tot die oude man die huppelde van het ene naar het andere obstakel. Hij zou blindelings zijn weg vinden.
De vermoeidheid sloeg toe. Eradi kreeg het steeds moeilijker. Betran las zijn gedachten, wees in de verte naar een verlaten kamp van voorgaande jagers.
Beiden zetelden ze zich op een boomstronk die van ongedierte vrijwaard was gebleven. Het bos had een magische sfeer.
Een uil op zoek naar een prooi. Eekhoorns die geduldig uitkeken naar het moment dat de zon terug zou opkomen. Rondhuppelende konijntjes als kinderen die een spel speelden. Het maanlicht schonk wat licht door het bladerdek, net genoeg om Betran aan het werk te zetten.
"Zullen we een kampvuur maken?" vroeg Betran en stond op zonder het antwoord af te wachten. Eradi kreeg de opdracht wat hout te sprokkelen, dat niet vochtig was. Intussen nam Betran wat gedroogd gras en zocht naar een aantal stenen. Eradi zag hem twee zwarte keien oprapen en in zijn zak stoppen.
Weldra was er genoeg hout voor de hele nacht. Betran maakte een cirkel met de stenen; de oppervlakte vulde hij met het gras, tot het een bodempje vormde. Toen nam hij twee houtsblokken, legde ze gekruist over elkaar en nam de twee zwarte keien.
"Vuursteen" fluisterde hij, toen hij opmerkte dat Eradi niet begreep wat hij ging doen. Hij begon ze hevig tegen elkaar te slagen, algauw zag Eradi vonken ontstaan. Een vonk sloeg over op het droge gras dat lichtjes begon te roken.
"Dit is het belangrijkste moment. Zachtjes aanblazen en er voor zorgen dat de wind er niet bijkan." Eradi voegde de daad bij het woord en binnen de korste keren verschenen de vlammen in het kampvuur.
feedback van andere lezers- erinneke
ik blijf dit een heel knap verhaal vinden dat ik erg graag volg... ik zou de 2 wel voluit schrijven, cijfers staan niet zo mooi in een tekst, behalve als het hele grote cijfers of telefoonnummers of huisnummers zijn of zo...
eradi: Dank je wel :) Ik herinner me dat ik op de eerste delen, dezelfde opmerking had gekregen :) Heb het toen ook gepast, maar het geheugen is een raar ding hehe.
Ik heb nog twee delen hierachter die geschreven zijn, dus morgen zeker kijken naar het volgende deel hehe :) - ivo
ik ben geboeid door uw schrijfstijl en wijze van verhaalopbouw
graag wil ik verder lezen ...
eradi: Bedankt :) Ben blij dat het gesmaakt wordt, geeft me echt de zin om verder te schrijven :) - Henny
Heel goed tussendeel en ik hup nu naar het laatse deel wat er nu staat.
eradi: Hehe :) het volgende deel komt morgen, staat al klaar :) - SabineLuypaert
doet me denken aan de eerste keer dat we ook eens gingen proberen zoals in de boekske met twee stenen en zo ;)
eradi: Ik heb da ook al geprobeerd :) Het lukte belange zo goed niet, als nu in het boek beschreven :p maar ja, bij wie lukt da wel? (de twee kompanen zaten bij de scouts, en zelfs bij hen lukte het niet ) - muis
Mooi stuk alweer
groetjes
eradi: Hehe :) het begint ongelofelijk te worden :) Ik raak meer en meer gestresseerd, doordat ik je in de komende delen zeker niet wil teleurstellen :p - cehadebe
mooi, tot de volgende keer
eradi: Tot de volgende :) Blij dat je nog steeds volgt :)
|
