|
< terug
clochard
Enige tientallen jaren geleden. Las ik artikel over clochards. De schrijver was een zekers Frans Beurstes , in de Knack. Hij beschreef hoe de houding is tussen Fransen, Parijs en clochards. Hij gaf het volgende voorbeeld. Op een dag stond in de metro een man piekfijn gekleed met naast, een bedelmap, een bordje voor hem, waarop stond IK WIL WERKEN. Naast hem stond of eerder hing een clochard half verzopen vuil haren in piek, net nog niet de voorbijlopende mensen aan het uitschelden, met een bedelnap voor hem. De pikfijne man kreeg niks. De verzopen man werd rijk bedeeld. Parijs houd van clochards, ze worden beschouwd als mensen die het opgegeven hebben. Fransen vinden dat iemand daar het recht toe heeft. En steunen clochards met bijdragen. Het doet mij denken aan het oosten waar iedereen uit het jachtige leven kan stappen en zijn levens noodzakelijk producten kan bij elkaar bedelen.
Enkele jaren later kreeg ik op een Spaanse camping van een franse man het verhaal te horen van iemand die clochard werd. De notaris van een klein dorpje die tot zijn zestigste levensjaar in het dorpje had geleefd, bij zijn moeder. Toen die moeder stierf, sloot hij zijn notariskantoor, en verhuisde naar een brug in parijs. Waaronder hij met giften, die hij omzette in slechte wijn, leefde. In onze meer en meer Germaans werkritme waar mensen slaven tot ter dood, is een clochard een soort halve misdadiger. Stel u voor terwijl de naarstige mier werkt, iedere vorm van lust als zondig beschouwd , staat die rekel, zijn lijf en geest te verpesten met slechte wijn. Voor dat soort mensen heeft de protestantse werkethiek maar een oplossing. Werkkampen om die luie vlegels terug in te schakelen, in een slaafse werk ethiek. Waar dat soort cultuur alle heil van verwacht. Hoe meer men slaaft, ten dienste van hun aanbeden god. Hoe meer manna ze verwachten na dit leven zoals ze geloven. Ze verpesten op de meest masochistisch manier ieder genot gevoel voor henzelf, en erger nog voor hun medemensen. Die ze met veel manipulatie trachten te overtuigen van hun rijk des heren. Clochards passen niet in hun plaatje. Pijn moet de mens lijden. En als hij geen genoeg pijn lijd dan zorgen ze er wel voor dat de mens pijn lijd. Mysteries bestaan niet dus is er geen twijfel. Want iedereen weet het. De protestantse anglo-saxische cultuur heeft de waarheid in pacht. Meer nog ze zijn de heersers over de waarheid. Alles die de waarheid geweld aandoet wordt vernietigd. Een gemakkelijke manier om de beste en de sterkste te wezen. Iedereen die zich niet conformeert wordt vernietigd. Eerst maken ze enkele rigide regeltjes en wie zich daar niet aan houd, de werk en vernietigingskampen binnen. In de naam van hun god. Seks drugs en rock en rol, wordt bij hen onthoudend , ontbering stijfsel. Het mysterie van wijn die bloed word wordt in hun ogen, hallucinerende druggebruik. Brood die in een lichaam verandert wordt voor hen, een hallucinerende theatershow. In beide gevallen klaar voor een inrichting. Want zij claimen de waarheid. En als die waarheid wat bloed moet kosten, het zij zo. Hun god heeft ook zijn rechten. In de Latijnse wereld wordt één vertegenwoordiger, één aanspreekpunt gekozen voor het onuitsprekelijke. De paus. Bij hen zijn ze allemaal paus. Hun eten mag niet aanzetten tot genot , eten is voor hen een noodzakelijk kwaad. Waar het liefst zo weinig mogelijk tijd aan word besteed, eten is in hun ogen iets praktisch die hen verhindert waar het in hun cultuur om draait. Het dienen van hun god, uit hun boekske. Werken maakt vrij is hen op hun lijf geschreven. En als het moet wordt het op de lijven van de ongelovigen gekrast. Dat de werkelijkheid de creatieve chaos is, daar zijn ze bang van. Van iedere verandering. De lusten die het motortje van de creatieve vrijheid is moet met veel geweld de wereld uit. Alles moet uniform. Heel duidelijk wit en zwart. In de predestinatie, ook wel de voorhoede genoemd. Dat zijn de goeie, levenslang. De slechte zijn de anderen duidelijk afgelijnd. Er is geen twijfel geen vergeving. Als de Apocalyps die in hun geesten op een duidelijke datum valt en waarvan ze het scenario al hebben vastgelegd. Wat te lang op zich laat wachten. Ze zijn persoonlijk bereid om er een duwtje aan te geven. Meer moet dat niet zijn. Die clochard dat is de stoorzender dat is in hun ogen zelfs geen mens meer. In hun ogen zijn het menselijke wraken die ze het liefst zo ver mogelijk in de diepst mogelijke putten willen dumpen . En al die dichters zijn verraders. Zij kennen hun boek het enige boek die mag bestaan het boek die op alle vragen antwoord heeft.
feedback van andere lezers- ivo
een verhaal over de lotgevallen van een samenleving die vaker veel virtueler is dan dat wij gewaarworden ..
verf: xx - muis
Het is aangrijpend en triest. Alles is zo geordend de dag van vandaag. Alles moet zo geordend zijn en als je afwijkt van de door de maatschappij opgelegde normen, ... . Enkele jaren geleden wilde ik naar Parijs verhuizen en daar gaan leven.. en soms heb ik spijt dat ik dat niet gedaan heb.
Mooi verhaal verf, herlezen waardig
groetjes
verf: xx
|
