|
< terug
Belevenissen van een controleur. Het banket.
Een andere keer moest ik op bezoek bij mensen in een zwaar beveiligd appartement in een residentie. Omdat er mensen van de beveiliging de poort bedienden moest ik een afspraak maken om daar binnen te komen. Ik kreeg een vriendelijke man aan de telefoon en hij was dolenthousiast dat ik zou komen.
"Liefst morgenmiddag rond een uur want dan is mijn vriend ook thuis,"
Dat was voor mij geen probleem. Het was wel een half uur fietsen omdat ik in een andere wijk inviel, maar het was zomer en ook de volgende dag zou het lekker weer zijn. Op de papieren zag ik dat die mensen een Afghaanse windhond uit het asiel hadden. Aan de stem van de man te horen vond ik zoŽn hond wel bij hun passen. De man klonk chique, de residentie is chique en een Afghaan is chique.
De volgende dag was ik onderweg, net toen ik over de helft van mijn rit was brak er een hevige bui los. Uiteraard had ik daar op zoŽn zonnige dag niet op gerekend en niets meegenomen dat ik aan kon doen om mij tegen de regen te beschermen. Schuilen ging ook niet. Tien minuten later stond ik druipnat bij de poort met mijn fiets aan de hand. Ik zag de cameraŽs naar mij toe draaien, even later kwam een beveiliger. Hij vroeg met een geamuseerde blik in zijn ogen bij wie ik moest zijn. Een beetje beteuterd gaf ik hem de naam door. Ik kon mijn fiets parkeren, terwijl ik dat deed kwam er een keurige man naar mij toe.
"Ach gut, meid, je ziet eruit als een verzopen katje. Kom maar snel mee naar binnen."
Hij leidde mij door een marmeren hal naar zijn appartement. Daar werd ik opgewacht door vijf mensen! De nieuwe baas was zo opgetogen dat ik kwam, dat hij vier vrienden had opgetrommeld om het hele gebeuren te aanschouwen. Nadat ik een handdoek gekregen had om mij af te drogen werd ik aan iedereen voorgesteld. Tot mijn verbazing hadden ze ook uitgebreid de tafel gedekt met wel een stuk of acht verschillende soorten broodjes en beleg, speciaal voor mij. Vandaar dat ik om een uur er moest zijn. Ik kreeg een ereplek tussen de man en zijn vriend, ik werd behandeld of ik de koningin was. Verbaasd schoof ik aan en tijdens het eten kreeg ik de ene vraag na de andere over het wel en wee van de dieren in het asiel.
Na ongeveer drie kwartier kon ik pas doen waar ik voor kwam; naar de hond kijken.
De hond werd uit zijn eigen kamer gehaald en had een glanzende vacht en een halsband om- belegd met saffieren. Het leek wel of het dier krulspelden in zijn vacht had gehad, zo krulde zijn haren. Later bleek dat ook zo te zijn, want speciaal voor mij was hij naar de trimsalon geweest. In de hondenkamer stond een heus waterbed voor honden, aan alles was gedacht. Zoals altijd vroeg ik of er nog problemen waren met de hond. Die waren er niet. Een gast vroeg aan mij of hij iets over zijn hond mocht vragen, want hij had wel een bedenking over zijn hond. Natuurlijk mocht hij dat!
"Ik heb een half jaar geleden een reu gekocht, een Drentse patrijs. Kan ik u even alleen spreken?" vroeg hij met schaamrood op zijn kaken.
"Ja natuurlijk," antwoordde ik nu toch wel nieuwsgierig.
We gingen samen de kamer van de hond in zodat de andere gasten ons niet konden horen.
" Mevrouw, het is namelijk zo," stamelde hij. "Een half jaar geleden stonden er veel haren op zijn balzak. Nu is hij daar nagenoeg kaal en groeit er na de rui veel minder haar. Nu ben ik bang dat er iets met zijn geslacht niet goed is."
Ik had de grootste moeite om niet in lachen uit te barsten en mijn gezicht in de plooi te houden.
"Ik kan u gerust stellen," zei ik zo serieus mogelijk. "In de winter is de vacht veel dichter om de hond te beschermen tegen de kou. De meeste honden hebben een boven en ondervacht. In de zomer krijgen de honden veel minder ondervacht terug omdat het anders te warm voor ze wordt. U zult zien dat in de winter de balzak weer helemaal begroeid is."
De man was zichtbaar opgelucht en ik kreeg spontaan een dikke zoen op mijn wang!
"Ze weet écht alles!" riep hij dolgelukkig toen we de kamer ingingen. Daarop begon het gezelschap spontaan te klappen.
Na de ovatie kon ik duidelijk maken dat ik nu echt moest gaan. Daarop werd ik door zes mannen tot aan de poort begeleid en uitgezwaaid. Daarbij keek de beveiliger mij aan met een blik in zijn ogen waaruit duidelijk op te maken was; hoe krijgt ze dat voor elkaar?
Enkele maanden later, vlak na de rui van de honden, kreeg het asiel een flinke donatie met het bericht.
De controleur heeft gelijk gehad en ze heeft veel verteld over het wel en wee van de dieren.
Het asiel kon het geld goed gebruiken.
feedback van andere lezers- erinneke
ik vind deze stukjes heel leuk om lezen, ik kan er helemaal in meeleven
Henny: Dat is ook de bedoeling en ik vind het fijn dat mensen het leuk vinden om te lezen. Nog twee delen te gaan. Het volgende deel is wel minder vrolijk dan de eerdere delen, maar dat hoort ook bij het leven. - ivo
idd zeer meelezend geschreven en vooral heel goed inleefbaar ...sterk hoor mooi mooi mooi
Henny: Dank u. (shy) Door een verhaal dat ik las schoof een oude la in mijn hoofd open en zo besloot ik deze serie te schrijven - Linda
Ik hou van jouw stukjes, Henny: leuk geschreven over een thema dat mij ook nauw aan het hart ligt. Groetjes, L,
Henny: Fijn dat het je kan bekoren, daar schrijven we ook voor. Ik schrijf vaak over dieren dus je kunt nog regelmatig je hart bij mij ophalen. - SabineLuypaert
zaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaalig:o hd doe woef een echt waterbed?? dt heb ik zelfs niet (zit nog te lachen met de verlegen vraag van de patiejsman hahaha, NOGNOGNOG
Henny: Ik wist toen ook nog niet dat er waterbedden voor honden waren. Die verlegen vraag was vooral de reden dat ik het verhaal schreef. :-D - RolandBergeys
-heeft gelijk gehad en hij heeft veel verteld zou beter klinken, vind ik - in dit geval moet je heeft herhalen.
Een mooi verhaal!
Henny: Dat ga ik nakijken en aanpassen. Bedankt voor je advies! - gono
Ik verlies ook haar op die plaats, wat moet ik doen?
Of ben ik rijp voor 't asiel?
Henny: Haha, misschien helpt het om minder strakke onderbroeken te dragen. Hoewel, het is voorjaar. Gewoon wachten tot het weer winter wordt. :-D - aquaangel
prima
Henny: Vind ik ook. ;) - Vansion
Interessant pad bewandel je. In zijn omgang met het dier laat de mens zijn mens-zijn zien...Deed me even denken aan "Disgrace" van Coetzee...
Henny: Zo is dat en toendertijd kwam ik bijzondere mensen en dieren tegen.
|
