Volg ons op facebook
|
< terug
De bakkerij
Zelf ben ik nu al meer dan dertig jaar werkzaam in de kokswereld. Waarschijnlijk is dat een onbewust voortvloeisel uit het feit dat mijn vader evenals enkele ooms en zelfs mijn broer voor langere of kortere tijd het bakkersvak hebben uitgeoefend.
Toen mijn broer zestien was en na de schooltijd een bakker moest zoeken om de kost te verdienen, was ik elf jaar en behoorlijk jaloers op mijn broer. Nooit meer naar school, en lekker veel geld verdienen, ik dacht zestig gulden per week.
Tegen de sinterklaastijd was het een drukte van jewelste in de kleine bakkerij, die bestond uit een brood- en een banketafdeling in de kelder, onder de winkel.
Het overige personeelsbestand bestond uit de baas zelf en zijn zeer strenge mopperende vader. En Bas, die zo hard kon boeren dat ze het in de winkel konden horen. De vrouw van de bakker stond altijd in de winkel, en werd op zaterdag geassisteerd door mijn moeder. Verder was er dus nog mijn broer als jongste medewerker.
Ik hoorde zoveel verhalen over de bakkerij , dat ik mijn broer z'n kop gek zeurde of er voor mij misschien ook een baantje in zat in de kerstvakantie.
Ik werd zonder enige aanleiding en op een niet mis te verstane grove manier, van vrijdagnacht op zaterdag uit m'n nest gehaald door mijn broer, het was halftwee. Ik had er op dat moment al spijt van. Wat een tijd, we moesten om halfdrie beginnen.
Ik zat bij m'n broer achter op de Puch en we reden eerst langs het huis van Bas, want hij kon nooit op tijd wakker worden. Dus was het de taak van mijn broer geworden om steentjes tegen zijn slaapkamerraam te gooien. Iedereen werd wakker behalve Bas, die op zijn beurt weer door zijn vader werd gewekt, die ook al bakker was geweest, maar door het vreselijke bestaan op zijn vijftigste al oud en versleten was, en niet meer in staat was te werken.
We betraden het in mijn ogen warme heiligdom, waar de bakker zelf en zijn vader al bezig waren de voorbereidingen te doen. Eerst werd koffie gedronken, een dienblad met mokken stond op de werkbank.
Mijn broer moest mij enkele simpele handelingen voordoen in de kelder, zeg maar het patisseriegedeelte. Ik moest bokkenpootjes maken door twee helften tegen elkaar door de couverture te halen. 'Niet van eten hè,' zei mijn broer. 'Als het blik met koekjes leeg is, moet je naar me toekomen, dan leg ik weer wat anders uit.'
Goed, ik aan de slag met de bokkenpootjes, waar ik voor mijn gevoel uren mee bezig was. Ik stond in mijn eentje in de kelder, want de rest was druk bezig in de broodafdeling met het kneden van allerlei deegsoorten. Toen ik eindelijk klaar was, liep ik door de klapdeur naar de bakkerij om mijn broer op te zoeken.
'Heb je van de chocolade gegeten?' vroeg mijn broer.
'Nee hoezo?'
'Je moet eens even in de spiegel kijken,' zei de bakker. Mijn hele gezicht zat onder de chocolade.
'Laat hem de slagroommenger maar schoonmaken,' werd als volgende opdracht gegeven. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd, er zat nog wel een halve liter slagroom in.
'Je mag hem helemaal leeglikken, als je dat wilt.' Ik kreeg een lepel en de mengkom was in no time leeg. Goed, klaar voor de volgende klus.
'Heb je geen werkje in de broodafdeling?' vroeg ik mijn broer.
'Ja dat heb ik zeker, je mag de eierkoeken uit de oven halen, dan gaan wij alvast naar boven om te eten.
'Jeetje, dat was het echte werk, daar stond ik dan alleen in de bakkerij. Mezelf als volleerd bakker wanend pakte ik de broodschieter in de ene hand, terwijl ik met de andere hand de oven opendeed. Ik zat in een keer op mijn knieën. Wist ik veel dat in het beslag van eierkoeken ammoniak werd gebruikt. Mijn ogen en neus zaten vol met de vrijgekomen ammoniaklucht.
Een bulderend gelach steeg op vanachter de klapdeur, daar stond het hele stelletje zich te bescheuren om mijn ellende.
Ze hadden blauwe knieën van het lachen en de tranen liepen over hun wangen. Ze hielpen me overeind en plantten me op een stoel aan de keukentafel.
De vrouw van de bakker had een feestmaal bereid. Van gebakken paling tot aan gehaktballen met gekookte en gebakken aardappelen. En dat om acht uur in de ochtend, ik was verbijsterd, zoveel lekkers.
'Pak maar wat je wilt,' zei de baas en dat liet ik me geen tweede keer zeggen. Ik klapte bijna, er kon niets meer bij. En toen gebeurde het.
Net toen ik nog een slok melk nam, kwam de hele rotzooi eruit, dwars over tafel. Bas zat tegenover mij, en kreeg een lading via zijn bord in zijn schoot geworpen. Ik kreeg een draai om mijn oren van mijn broer die naast me zat en de rest van het personeel kwam haast niet meer bij van de lol. De chocolade, de slagroom, de paling en gehaktballen, alles lag over tafel verspreid. Ik voelde me zo vreselijk beroerd en zo klein geworden, dat ik in snikken uitbarstte.
'Ga de afwas maar doen beneden,' was het enige dat ik nog oppikte.
De afwas moest buiten gedaan worden, het was december en steenkoud. De vette rommel uit de bakkerij werd alleen schoon met kokend heet water. Ik stond aan een kant bijna mijn handen te verbranden, terwijl aan de andere kant mijn broekspijpen stijf waren bevroren. Als laatst moest de mengkom voor de slagroom worden schoongemaakt met schoon water en weer zat er een hoeveelheid slagroom in.
Ik werd bij de gedachte alleen al nog zieker hier een hap van te moeten nemen, maar ik had ze bezig gezien met een spuitzak slagroom en dat wilde ik ook kunnen.
Ik zocht een spuitzak op en vulde die met het restant slagroom. Ik ging op mijn knieën zitten en probeerde op die manier de betonnen tegels vol te kliederen.
Waarschijnlijk vertrouwde men het boven niet helemaal, omdat het al geruime tijd stil was buiten. Toen ik me oprichtte om mijn werk van een afstandje te bekijken, brak er een applaus los boven mijn hoofd, met zijn vieren stonden ze op het balkon van de keuken mijn kunsten te aanschouwen. Wederom kon ik wel door de grond zakken.
'We hebben nog een laatste klusje voor je, je moet nog een paar bestellingen wegbrengen hier in de buurt.'
Oké, als ik hier maar weg ben dacht ik bij mezelf. De eerste bestellingen waren goed verlopen, eenvoudige dingen, kleine doosjes met van alles en nog wat, maar het was verdomd moeilijk lopen over de met bevroren sneeuw bedekte straten.
'Neem dan de fiets mee, dan heb je een beetje houvast.' Nou, dat is geen gek idee leek mij zo. De laatste bestelling was wat verder weg, in de Weststraat moest een doos gebak worden afgeleverd. Ik liep met de fiets in de ene, en met de doos gebak in de andere hand het pad achter de bakkerij af. Dit ging veel te lang duren naar mijn zin. Ik wilde op de fiets klimmen, maar dat ging niet, met die doos in één hand, en fietsen tegelijk over het spiegelgladde wegdek.
Omdat het toch de laatste klant was, kwam ik op het onzalige idee om de doos onder de snelbinders op de bagagedrager te binden. Als er klachten kwamen, was ik al naar huis. Nauwelijks kon ik bij de trappers en ging zigzaggend over straat. De binnenstad had straten met kasseien, dus je kunt wel begrijpen hoe het er in de doos moet hebben uitgezien. Toen ik terug ging om de fiets terug te brengen, hadden ze de bakker al gebeld.
Weer barstte het personeel in geschater uit. Toch kreeg ik tien gulden voor de bewezen diensten, maar ik denk dat ik op mijn eerste dag in de bakkerij voor een veelvoud hiervan aan schade heb aangericht.
feedback van andere lezers- muis
Hey Remy, knap verhaal. Een bakkersleven is niet makkelijk.
De zin ...alleen in de bakkerij en me zelf als volleerd... zou ik in twee zinnetjes kappen.
Bijna op het laatste heb je een tikfoutje gemaakt: kasseien, heb je een "s" vergeten.
Heel erg genoten van het "uit het leven gegrepen" verhaal.
groetjes
remy: Heel veel dank voor het lezen muis. - ivo
tja de bakkerstiel is geen lachertje ... mijn vader was van opleiding ook bakker, maar is vrij snel in het fabriek terechtgekomen als arbeider ... ik weet wat het is als je broodje gebakken is ..
remy: Veel dank ivo!! - harmandi
Echt een leuk verhaal, dit! Vooral dat fietsen met de doos gebak achterop, onder de snelbinders, vind ik hilarisch. Je vertelt het op zo'n manier dat ik het allemaal levendig voor me kan zien.
Een paar opmerkingen heb ik wel.
Allereerst zie ik dat je heel vaak 'en' vooraf laat gaan door een komma. Dit is bijna altijd onnodig. Alleen als de twee zinsdelen benadrukt los van elkaar staan, kun je een komma gebruiken. In die gevallen kun je er echter ook voor kiezen twee zinnen te maken.
Soms maak je wat lange, onnodig ingewikkelde zinnen. Je kunt ervoor kiezen deze te splitsen, of te herschrijven om tangconstructies te voorkomen. Van Dale zegt over tangconstructies: "constructie waarbij het object of een bepaling als het ware ingeklemd wordt tussen elementen in een zin die bij elkaar horen (bv.: 'ik heb het voor zover ik me herinneren kan niet gezegd')". Dit soort constructies werken vertragend voor lezers. Hieronder drie zinnen die in mijn ogen lang en onnodig ingewikkeld zijn:
Waarschijnlijk is dat een onbewust voortvloeisel uit het feit dat mijn vader evenals enkele ooms en zelfs mijn broer voor langere of kortere tijd het bakkersvak hebben uitgeoefend.
Iedereen werd wakker behalve Bas, die op zijn beurt weer door zijn vader werd gewekt, die ook al bakker was geweest, maar door het vreselijke bestaan op zijn vijftigste al oud en versleten was, en niet meer in staat was te werken.
Ik werd bij de gedachte alleen al nog zieker hier een hap van te moeten nemen, maar, ik had ze bezig gezien met een spuitzak slagroom, en dat wilde ik ook kunnen.
Tot slot zag ik ergens staan: 'Jeetje, dat - hier hoort het aanhalingsteken niet.
Verder heel graag gelezen!
remy: Zinvolle feedback harmandi, dank je wel. Het is al een oud verhaaltje, ik had het beter moeten nakijken. - Henny
Ik zit het te bescheuren van het lachen! Ik zag al aan komen waar het naar toe ging, maar dat deed de pret niet drukken. Heel leuk!
remy: Heel veel dank Henny, groetjes. - Gaya
Leuk humoristisch verhaal W!M.
Ammoniak in eierkoeken? Is dat echt zo?
Kijkje achter de schemen voor de lezer,erg leuk om te lezen...
Gr. K@rin
remy: Achteraf was het wel om te lachen ja. thx
|
