|
< terug
verdere waarheid achter Mzee Jérôme
De heerlijke onrust is thuis teruggekeerd. De buurvrouw zette de telgen af.
Mijn meisje huilt en ik merk al waarom. Haar jurk zit onder sap en pitten. De jongens schuilen elk achter een muurtje. Door de lucht wisselen goyaves zich uit. Er wordt hier een fruitoorlog beslecht.
Ik hol over het gevechtsterrein, dekking zoekend onder de gele enveloppe. Natuurlijk ben ik het geliefde doelwit, het niet te missen mikpunt. Dit is pure pret!
Ik ruk mijn triest slachtoffertje mee uit het slagveld en kus het aan de zijlijn kalm. Ik probeer er haar van te overtuigen ook een gooivoorraad overrijpe vruchten aan te leggen, maar dit meisje is te vredelievend. Iemand bekogelen ligt niet in haar aard.
Samen kiezen we dan maar een propere jurk en een vier uurtje. Ze glimlacht en gaat, opnieuw vrolijk geworden, met de poppen spelen.
"Wat zit in die envelop, ma?"
Ik draai me om en zie de oudste in de omslag graaien.
"Wauw, oude foto's!" juicht hij. Hij heeft er eentje beet en bekijkt die aandachtig in het licht.
"O cool, mams! Er ligt hier een lijk."
Ik kom verrast dichterbij en grabbel de foto uit zijn hand. Nu pas merk ik dat er op één van de foto's een dode ligt, een Cubaan. Ik ontwaar pas nu de verweesde blikken van acht revolutionairen op de voorgrond. Wat zou de boodschap achter deze foto zijn?
Ik moet opschieten. Het is al avond en ik heb naar mijn normen nog niks zinnigs gedaan. Over een klein uurtje is het al donker.
Ik leg de gele omslag hoog op de boekenkast en meld de kinderen dat ik nog gauw even weg moet. Niemand mort. Ik gaf ook mijn toestemming tot televisie kijken, dat helpt.
In bistro "Le Baobab" is het vrij kalm. Er zijn veel onbezette tafeltjes. Het is hier maar een beetje een vieze bedoening. Het plastieken tafelkleed voelt kleverig aan en ik zie randen van afgeruimde Primusflessen. De asbak is niet geleegd. Er liggen nog wat valse vingernagels in.
Ik bekijk nog even het briefje dat ik in mijn auto vond. Het is een klein, haastig neergekrabbeld, niet vormelijk briefje. Ik heb de indruk dat dit kattebelletje tegen een muur aan is geschreven. Op de keerzij zijn dan ook rode baksteenstipjes te zien. De enige rode muur in de omtrek van het sportcomplex is het muurtje waarvoor de nachtwaker op de achterpoten van de stoel zat te schommelen. Hij weet vast alles.
Ik hou het briefje hoog in de lucht en bekijk het in tegenlicht. Er is een afdruk van een ander geschreven briefje te zien.
Ik hoor hoe iemand ongevraagd een stoel bijschuift. Nog voor ik het goed en wel besef en aanvaard, zit ik tegenover een blanke man.
"Serge," en hij schudt me de hand.
"en u bent?"
Ik probeer het briefje nog gauw in mijn broekzak te proppen, maar daar ben ik al te laat voor. Ik word bij de pols vastgehouden.
"en u bent?" herhaalt hij.
Ik vertik het op zijn vraag te antwoorden. Mijn ogen inspecteren eerst zijn "behoorlijkheid". Ik voel lichte arrogantie, maar merk toch een air van reserve en twijfel in zijn eigendunk.
Hij spiedt eveneens in mijn blik en zoekt naar het kennen van mijn aard. Wat hij interpreteert en daaruit afleidt is juist. Hij stelt me wijselijk geen drie maal dezelfde vraag.
Hij lost greep en mijn pols komt vrij. Het briefje prutst hij plagend uit mijn hand en strijkt het vlak. Uit zijn borstzak diept ook hij een briefje op en legt het naast het mijne op het plakkerige tafeltje. Consternatie: het papier, handschrift en de boodschap van beiden zijn identiek.
We kijken elkaar aan.
"Heb jij vast niet geschreven!" zegt hij tenslotte. Ik antwoord zelfs niet.
Opgezet spel is wat we vaststellen. Iemand organiseerde onze ontmoeting. De wie- en waaromvragen volgen. Maar ik blijf me bewust op afstand houden. Het was echt niet mijn bedoeling in een om het even welk soort complot betrokken te geraken.
Serge staat bruusk op, neemt mijn handtas van de grond en trekt me van de stoel. We wandelen naar buiten. Hij heeft zijn arm om mij heen geslagen en vezelt streng: "Jij gaat me toch alles vertellen, hé?" Hij klemt me dicht tegen zich aan. Neemt hij me gevangen?
Vanuit mijn broekzak biept de GSM. Serge laat me los. Ik friemel er de telefoon uit en lees het bericht van Ivo uit België. "Brieven vertaald. Waar ben jij mee bezig?"
Ondertussen heeft Serge al plaats genomen in mijn auto. "Komaan, we maken een rit," roept hij en hij klopt op de lege chauffeursplaats. Er waait heel wat stof op…
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
dorrie, ik blijf erg op mijn ho,ger zittend achter:o sterk gepend weeral zenne
miepe: bedankt, Sabine! - Ghislaine
Dit smeekt om een vervolg.
miepe: komt eraan! - ivo
sterk zeer sterk en dit is zo goed geschreven.
je bent heel wat gegroeid beste Miepe .. *smile*
dit vraagt idd om een snel vervolg ..
miepe: ik probeer een beetje sneller te genezen dan! - teevee
En ik heb honger en dorst
en een jachtig gevoel in de borst
miepe: voorzichtig, Teevee, voorzichtig! - erinneke
ik honger naar meer
miepe: smakelijk! - gono
Arrogante zak, die Serge, hij moet met z'n ongewassen poten van uw lijf blijven.............
miepe: ik zal het hem zeggen!
hij ligt hier juist naast mij ziede!
ggg! - Lucky
tussen fantasie en werkelijkheid....
miepe: denk dat maar een h??l klein b??tje
ik heb je nog wel nodig, wacht maar - feniks
Wat het opbouwen van spanning betreft, daar kan je duidelijk wat van...
miepe: heel mooi complimentje
steek ik stiekem in mijn brandkast - Henny
Waar gaat dit naar toe? Niet alleen stof gaat opwaaien vrees ik.
miepe: ik draag zelden tot nooit rokken, hoor! - lin
Wat kun jij schrijven zeg! Ik zit gevangen..
miepe: ha! jij ook! - ERWEE
Geweldig!
miepe: bedankt!!
|
