Volg ons op facebook
|
< terug
'Gewone Jongens Genoeg' (deel 11) door Marcel Elisen (HUMOR)
Het was die dag vrijdag de dertiende. Marcel was echter alles behalve bijgelovig; hij nam gewoon liever het zekere voor het onzekere in dit soort gevallen.
Niet dat hij om onheil te vermijden in bed bleef liggen, dat was te makkelijk en niet zijn stijl.
Hij liep niet onder een ladder door, maar duwde haar weg. Probleem ook opgelost, met iemand erop of niet.
'Ik loop voor niets of niemand om, al helemaal niet voor een ladder, dus mooi opgelost zo, toch?' Hij maakte een zwarte kat gewoon gelijk met het asfalt, om te voorkomen dat het ongelukbrengende dier zou oversteken, en al dat soort dingen meer.
Dit alles was nog niet voorgekomen of nodig geweest toen hij de Audi TT op het parkeerterrein tegenover de coffeeshop parkeerde.
Een glazenwasser, die zijn trap zowat trottoirbreed had uitgezet, floot vrolijk mee op "Waanzinnig gedroomd" van Kinderen voor Kinderen, dat uit zijn klein transistorradiootje galmde.
Dat was slechts van korte duur geweest, want Marcel had net voor het passeren de ladder een rotduw gegeven en had zijn pad zonder blikken of blozen vervolgd.
De schelle schreeuw van de geschrokken, haast verlamde ramenwasser had hem heel even uit zijn roes gehaald, maar meteen daarop had hij hardop gezegd: 'Zet daar dan ook geen ladder neer, lul.' De ramenwasser, die dwars door de zonneluifel van de naastgelegen opticien was gelazerd, lag roerloos en geheel versuft te koekeloeren op een geplette montuurtjesdisplay.
'Zullen ze blij mee zijn, Tarzan,' had Marcel de geveltoerist nog nageroepen voor hij de coffeeshop in was gegaan.
'Wat was dat daar buiten nou?' vroeg Sylvie aan Marcel.
'O, iemand met evenwichtsstoornissen en een emmer water en zo.'
Sylvie ging achter de bar vandaan om buiten zelf maar even een kijkje te nemen, en zag juist de door derden gebelde ambulance arriveren.
De opticien was in conclaaf met de ambulancechauffeur over de gegevens van de ramen
wassende skydiver en Sylvie kwam hoofdschuddend weer naar binnen.
'Het is toch van de gekke! Kunnen ze dan niets meer heel laten tegenwoordig?'
Elisen bestelde zijn vaste sapje en joint en nam plaats aan de bar.
Kopke kwam binnen en liep regelrecht naar de lege kruk naast zijn kameraad.
'Goedemiddag samen.'
Sylvie had gekozen voor een verzamel-cd vol oeroude hits van Johnny Cash en "Folsom Prison Blues" klonk over de boxen.
'Ach ja,' brabbelde Elisen, 'Altijd nog beter dan die Heino-shit van die Engelseplatteschollenkop.'
'Johnny Cash is wel oudbakken, maar cultachtig cool vind ik,' had Sylvie geantwoord.
'Doe ons dan maar twee tosti's ham-kaas,' zei Marcel, 'Dan zullen we die eens cultachtig cool opkauwen. Haha.'
Ook bestelde hij een perziksapje en een hasjjointje voor zichzelf en een colaatje voor Kopke.
Onder "Ring Of Fire" van dezelfde verzamel-cd was een negroïde man de coffeeshop binnengekomen, die ze er nog nooit eerder hadden gezien.
Maar het gebeurde wel vaker dat er vreemden binnenkwamen. Elisen en Kopke hadden ingeschat dat de man schuldig was aan een Kameroense afkomst.
Sylvie twijfelde tussen Hutsi en Tutsi, maar het bleek achteraf een Belgische vuurspuwer met te veel tegenwind.
Sylvie had de man op Marcels' aanraden meteen maar verteld dat hij wel binnen kon drinken, maar het liefste buiten de gekochte joint kon aansteken.
'We zijn hier binnen niet zo kapot van circus en kleinkunst en shit,' had ze uit eigen beweging aangevuld.
"Ring Of Fire" ging over in "I Walk The Line" en op het terras leek de ambulance alweer te zijn vergeten. Het was inmiddels aangevuld met nieuwe gezichten. Klotekat lag behaaglijk languit op de vensterbank te spelen met een oude eerder opgeworpen haarbal, toen Henk Sambo de shop binnenkwam.
'Hoi allemaal,' riep Sambo en bestelde bij Sylvie een glas koude klappermelk en een Koetjesreep.
'Hoe issie, mislukte kabouter Plop met brandschade. Nog trends to invent?' riep Marcel hem toe. Sambo vertelde dat hij bezig was met het verzinnen van een nieuwe hoofddekseltrend en zijn zinnen had gezet op het lanceren van het idee iets kleurrijks en creatief verantwoords te doen met aambeien.
Uit dat laatste was hij nog niet helemaal uit, had Sambo aangevuld, maar die nieuwe hoofddekseltrend zat eraan te komen. Elisen en Kopke vonden dit genoeg info en gingen lekker buiten op het terras een geschikt plekje zoeken.
Op de stoep bij de opticien stond een bestelbusje van een zonweringbedrijfje.
De opticien was met de bestuurder van het busje in de weer, om op een zo kort mogelijke termijn een nieuw doek geplaatst te krijgen.
Twee Marokkanen, die drie tafeltjes voor hen zaten, hadden de inhoud van de vuilniszak die ze bij zich hadden, uitgestort op hun terrastafelblad. Een berg damestasjes en portemonnees, zowel dames-als herenmodellen, werd nagelopen en verdeeld.
De ene Marokkaan zei tegen de andere: 'Dan ze nog zeggen wij niet willen werken. Wij lui zijn. Bullshit.'
Marcel liep op de allochtone diefjes af en sprak ze op zijn manier even toe. Ook had hij ze opvoedkundig met hun hoofden tegen elkaar geramd en vervolgens met hun hoofden hard op het voorliggende tafelblad gebeukt.
Dit alles met de mededeling: 'Sorry boys, maar hier mag nu eenmaal geen gestolen goed verhandeld worden. Staat op het reglement achter de bar.'
Sylvie had de tasjes met toebehoren achter de bar gelegd om ze na haar dienst te gaan afgeven op het politiebureau. Kopke herhaalde nog eens de vaste bestelling.
Elisen genoot intens van zijn vers jointje en had zijn voeten op een lege terrasstoel gelegd.
Kopke slurpte beheerst van zijn colaatje. Weldra zou het kermis zijn in het centrum van de stad, en dat maar liefst negen dagen lang.
De coffeeshop lag zowat in het midden van het geplande geïmproviseerde kermisterrein.
Dit was uiteraard een jaarlijks terugkerend gebeuren.
Gezien de heren niets om die drukte gaven, kwamen ze tijdens die bewuste negen kermisdagen slechts eenmaal in hun shop, namelijk op de middelste dag, de vijfde dag.
Nee, de kermis en aanverwante zaken waren niet aan Elisen en Kopke besteed.
Henk Sambo groette beide heren toen hij in de richting van zijn ontvreemde tweewieler liep.
'Nog een fijne dag allebei, hè.'
Na te zijn opgestapt, was Sambo vliegensvlug uit hun gezichtsveld verdwenen.
'Toch is die Plop geen verkeerd manneke, hè Kopke?'
Kopke had hem aangekeken met een blik van 'wat komt erachter aan' en 'wat volgt er nog' maar Marcel leek het te menen.
Sylvie was druk bezig achter de bar om kopjes en glazen te wassen en af te drogen, toen de heren naar binnen liepen om bij haar hun rekening te voldoen.
Marcel ging die middag een doek afmaken, dat hij met acrylverf had opgezet die week. Hij wilde het schenken aan de chemoruimte van de Daniel den Hoedkliniek in Rotterdam.
Kopke had die middag een afspraak bij zijn huisarts om te vragen of het normaal was dat hij van zijn Sensilubeglijmiddel groene vlekjes rond zijn eikel kreeg.
Beiden nog een drukke middag voor de boeg dus, tijd om te verkassen.
feedback van andere lezers- ivo
de humor verweven in je verhaal is soms hilarisch en soms ook niet .. maar het leest wel leuk, alles lekker bizar en het blijft leuk om volgen
Elisen: Hartelijk dank ivo... - Mistaker
Weer heel leuk!
Groet,
Greta
Elisen: Dank je Greta, xx... - muis
Ik blijf volgen:)
groetjes
Elisen: Hartelijk dank muis...
|
