Volg ons op facebook
|
< terug
Een onbeschreven blad (een sprookje uit het Waterman tijdperk) - deel 1 -
Jochem Retrops was student. Niets ongewoons, dat komt wel vaker voor bij een achttienjarige. Zijn jeugdige leven stelde tot dusverre niet veel voor. Althans, tot die vaststelling kwam hij zelf wanneer hij in een van zijn melancholische buien erop terug keek. Hij is de enige die dit subjectieve recht van oordeel mag hebben. Als een ander hetzelfde zou durven beweren, zou diegene zich ook de vraag moeten stellen wiens leven dan wel iets voorstelt, of in overweging moeten nemen dat ieders leven iets voorstelt. Helaas staat de gemiddelde mens hier niet bij stil en bestempelt enkel diegenen die met eretitels beladen zijn, of op de een of andere manier overwegend positief in de kijker staan met het oordeel: 'Die heeft het ver geschopt.'
Een uitzondering op deze regel was vader Retrops allesbehalve. Robert was hoogleraar theologie aan de universiteit. Een titel waarmee hij zich met moeite had kunnen verzoenen, vermits zijn vader zaliger, een godsdienstleraar in een bescheiden dorpsschooltje, altijd gepocht had dat Robert voorbestemd was om kardinaal te worden, zo'n slimme jongen. Dus was voor de jonge Robert de route reeds op jonge leeftijd uitgestippeld geweest, en ze liet geen bochten, verkeerslichten, kruispunten of wat dan ook toe, neen, alle wegen leiden naar Rome, maar in het geval van Robert per expresweg.
Gebukt over zijn dikke boeken, keek de jonge Robert heimelijk uit het raam, van waaruit hij, wanneer het weer het toeliet, leeftijdsgenoten op het dorpspleintje tegen een bal zag sjotten. 'Die lummels zullen nooit iets bereiken,' schudde vader dan zijn hoofd. Hij zat voortdurend in zijn luie zetel in de hoek, met één oog op een boek in zijn rechterhand, en een ander op Robert gericht. Regelmatig ondervroeg hij de jongen die, tegen dat moeder de echtelijke staat voorgoed de rug had toegekeerd, de bijbel al behoorlijk onder de knie had.
Men kan zich terecht de vraag stellen of hij, gezien zijn degout voor de zogenaamde lagere klasse, überhaupt wel iets begrepen heeft van hetgeen hij gelezen heeft. Men kan zich eveneens de vraag stellen of iemand wiens taak het is jongeren wegwijs te maken in de doolhof van eeuwenoude wijsheden het recht heeft zichzelf tot een god te verheffen door het plaveien van de weg voor zijn nakomeling. Intelligentie staat niet voor wijsheid en vice versa. De weg die hij had uitgestippeld was reeds vóór hem uitgestippeld, wat een paradox! Verder was ook reeds uitgestippeld dat hij op vijfenveertigjarige leeftijd plots overleed, net voordat Robert afstudeerde aan de Grieks-Latijnse, en dat Robert korte tijd daarna een tweesprong tegenkwam op zijn route. Hij koos voor de afslag die voerde naar de roodharige Madeleine, een studente medicijnen.
Helemaal in tegenspraak met zijn opvoeding moest de jongen vaststellen dat de kracht van de liefde groter bleek te zijn dan de met zijn eerste pennenzak geschonken toekomst. Hij slaagde erin een uitmuntend student te blijven zonder te vergeten Madeleine de nodige aandacht te schenken. Het kardinaalschap had hij in een diepe put geworpen, de deksel erop, en na beëindiging van zijn studies was hij het huwelijk ingetreden. Niet dat het allemaal zo eenvoudig was gegaan. Af en toe leek het wel alsof de theologische boeken die hij las allen handelden over dat ene woordje: 'Schuld'. Dan had Madeleine haar handen vol met zijn neerslachtigheid. Maar goed, ieder huisje zijn kruisje, hun samenzijn werd drie jaren later bekroond met de geboorte van Jochem.
feedback van andere lezers- ivo
een zeer mooi verhaal dat inhoudelijk zeer goed aangeeft hoe sommige ouders zo zelfingenomen zijn dat hun kinderen moeten worden wat ze zelf nooit konden zijn.
een opmerking : ik ken weinige katholieken die de bijbel kennen, in de katholieke traditie is het bijbellezen zeker geen item, meer zelfs tot net voor de oorlog (WOII) was het een verboden boek.
Een godsdienstleraar uit de RK school die de bijbel hoofdelijk uit zijn hoofd kende is mi eerder een protestant dan een katholiek.
maar dat doet niets af van de waarde van het verhaal.
jbrouns: Bedankt, ja ge hebt daar zeker een punt, omdat het een sprookje is, wat nog duidelijker wordt naarmate het verhaal vordert, denk ik dat ik sommige inhoudelijke zaken er wat dikker op mag leggen, het hoofdpersonage zal nog een taal gaan hanteren die ook niet echt modern is. Ik hoop dat ge blijft lezen en bijstaan met zinvolle kritiek. Gr. - lin
Een verhaal uit de oude doos lijkt me. Gelukkig zijn ouders tegenwoordig meer uit op het geluk van hun kinderen, dan op het nastreven wat ze zelf niet konden bereiken.
Kleine opmerking:
Natuurlijk "kende" vader de bijbel helemaal uit zijn hoofd.
lieve groet,
lin
jbrouns: Bedankt, ja het is inderdaad uit de oude doos hoewel er tegenwoordig ook nog vreemd denkende ouders bestaan denk ik, Gr. - Henny
Een goed begin. Wel opletten dat je de alwetende schrijver niet teveel aan het woord laat.
jbrouns: ja ge hebt gelijk, ik mag niet te veel bloot geven h?. Gr. - Theo_Roosen
Lijkt me een interessant item dat je hier tracht te verhalen. Ben benieuwd ! Theo.
jbrouns: Dank u wel, ik hoop dat ge blijft volgen, blijf benieuwd naar uw mening. Gr. - muis
Zo gaat het dikwijls, dat ouders de richting van hun kinderen willen bepalen. Nefast tuurlijk voor de kinderen.
En vroeger was dit nog erger.
Mooi begin:)
groetjes
jbrouns: Dank je wel, leuk dat je eens komt kijken. Gr. - thijl
Sterk begin! Herkenbaar, die ouder(s) die de carrière van hun nageslacht (willen) uitstippelen, in de hoop dat er iets van de glans van die loopbaan op hen staalt... Goed geschreven!
jbrouns: Bedankt, ik hoop dat je de volgende delen ook leest en aanvult met nuttige fb. Groet - corry
Heel goed geschreven. Wel voor oudere jeugd bestemd, lijkt mij.
Ben benieuwd naar het vervolg.
Ik kan me de situatie goed voorstellen.
Groet,
Corry.
jbrouns: thnx
|
