Volg ons op facebook
|
< terug
'Gewone Jongens Genoeg' (deel 14) door Marcel Elisen (HUMOR)
Henk Sambo was die dag vroeger dan anders in de shop en bestelde naast een koud glas klappermelk ook een wiet-en een hasjjoint.
Hij dronk zijn klappermelk altijd met een rietje, want hij vond het lullig wanneer de spreekwoordelijke witte snor zou worden onderbroken door de lijn van zijn gecorrigeerde hazenlip.
De wijnvlek in zijn gezicht viel niet zo op eigenlijk. Alleen als hij zich echt de pestpokken schrok en dusdanig wit wegtrok, was de vlek echt goed zichtbaar.
Gezien dit laatste tot de zeldzaamheden behoorde, concentreerde Sambo zich dus op zijn bovenlip. De rage van de badmutsen met eigen design liep niet helemaal zoals hij gepland had.
Hij was vandaag eerder gekomen, om in alle rust eens aan een nieuwe rage te gaan puzzelen.
Sylvie zag er die dag kleurig en fleurig uit. Gekleed in een oranje broek en kanariegeel shirt met kant en gifgroene schoentjes met een halfhoog hakje, was ze bezig om een cd'tje van Fats Domino te verruilen voor eentje van Acda en De Munnik.
Het weer was uitstekend te noemen en de binnentuin zag er met de knusse stoeltjes en hang-en klimplanten uitnodigend uit.
Elisen had zijn Audi TT geparkeerd, was overgestoken en had via het terras de binnenbar bereikt.
'Ha die Sambo en ha die Sylvie en natuurlijk ook een ha voor de andere randfiguren,' had hij opgewekt geroepen en hij had plaatsgenomen op zijn vaste kruk.
Er was een man binnengewandeld met een joekel van een hechting in zijn gezicht en zijn arm in een mitella.
Ook de andere arm van de man bleek niet geheel onbeschadigd, de man bemerkte de aandacht van de aanwezigen.
'Ik was tot voor kort de assistent van een messenwerper waarbij parkinson werd geconstateerd. Ik ben te lang in mijn functie aangebleven,' had de man uitgelegd.
'Ja,' had Elisen geantwoord, 'soms moet je weten wanneer je moet kappen met iets.'
De gehavende man had instemmend geknikt, een koffie verkeerd besteld en een plekje uitgezocht in de aanlokkelijke binnentuin.
Henk Sambo was duidelijk nog niet klaar met het bedenken van zijn nieuw te setten trend en kwam nog een tweetal joints halen om verder te brainstormen.
'Doe er voor de verandering maar een bananensapje bij, Sylvie,' had hij halfnadenkend gebrabbeld, 'On the rocks, please'.
'Hé, Sambo. Geen Engels hier, hè. Fuckin' asshole. Gehazelipte motherfucker van me,' had Marcel hem beheerst toegeschreeuwd.
Sambo was uit zijn brainstormroes geraakt en zei: 'Entschuldige, mein Herr. Habe ich nicht gewusst,' en iedereen begon te lachen, inclusief Elisen.
Sylvie gooide, om de sleur van plezier te doorbreken, de volumeknop wat op harder. "Every Little Thing She Does Is Magic" van The Police spetterde door de shop de binnentuin in en het terras op. Het liedje leek zelfs een beetje op haar (???????).
Sambo probeerde na korte tijd zijn brain weer te laten stormen, maar dat ging minder goed dan daarstraks vond hij.
Klotekat was bij de boxen weggegaan en had een plekje gevonden op de bovenste plank achter de bar, de plank waarop alle theesoorten in weckpotten tentoon waren gesteld.
The Police was geen kattenmuziek, vond ze, en uit protest gooide ze de pot met passiebloemthee naar beneden, bovenop het cappuccinoapparaat, dat spontaan begon met koffiezetten.
De gewezen assistent-messenwerper verliet, na het aanschaffen van een joint voor onderweg, vriendelijk groetend het pand.
Sylvie, die de pot passiebloemthee had teruggezet op de betreffende plank om Klotekat te pesten, zette een cd op van Eddy Wally.
Marcel vond het ook daarom tijd om de bar te verruilen voor het terras.
Heerlijk vond hij het om zo vanaf zijn tafeltje naar de passanten te kijken.
Aan het tafeltje voor hem zaten twee jongens en een meisje met een inschrijfformulier voor "Tussen Kunst en Kitsch" van de AVRO.
Ze wilden opa verrassen door oma te laten taxeren. Vooral het meisje vond het een romantische geste.
Naast Elisen zaten twee Jehovah's Getuigen; de een met een verbrijzeld voetje en krukken en de andere met een pukkeltas en een stapel Wachttorenblaadjes.
'Gods wegen zijn ondoorgrondelijk,' zei de pukkeltas tegen de verbrijzelde.
'Ja, en eiken voordeuren hard,' had de Getuige met de ernstig bezeerde voet geantwoord.
Zo kabbelde de sfeer op het terras voort. Toch puur genieten zo, dacht Marcel, en hij nam nog een flinke trek van zijn joint.
Kopke had zijn auto geparkeerd en was veel later dan afgesproken naast zijn kameraad neergestreken.
'Heb jij natgelegen of zo?' vroeg Elisen.
Kopke wist dat het laks van hem geweest was om niet even af te bellen. Hij zei er niet veel op, omdat hij er dan toch omheen ging draaien.
Sylvie, die naar buiten was gekomen, doorbrak de ongemakkelijke stilte.
'Zo, klokradio met alzheimer. Een colaatje dan maar.'
Ze knipoogde naar Marcel.
'Die had van jou kunnen zijn, hè?' zei ze lachend tegen Elisen.
Kopke besloot om zich maar even te concentreren op het passerende klootjesvolk en er even niet te zijn.
'Je bent een kruising tussen een struisvogel en een wekker met alzheimer,' zei Marcel tegen een zogenaamd afwezige Kopke.
Het door Sylvie gebrachte colaatje gaf hem wat afleiding en hij hoopte dat zijn kameraad er niet te lang op door zou gaan. Hij vond het zwaar klote als hij ongelijk had.
Elisen was in gedachten verzonken. In gedachten was hij acht dagen verder.
Jolande, zijn derde exvrouw, kwam dan een nachtje logeren en uit ervaring wisten Joke en hij dat ze zich dan zeer amuseerden. Hij dacht aan de ondeugende nacht van drie weken geleden, toen de dames hem na het avondeten hadden geblinddoekt. Ze hadden zijn armen vastgebonden met een touw, dat aan een houten balk tegen het plafond bevestigd was.
De twee inmiddels licht aangeschoten dames hadden zijn blinddoek omgelaten en hem geplaagd met ijsblokjes en hun nagels.
Elisen werd uit zijn roes gehaald door Klotekat, die tegen haar gewoonte in ineens bij hem op schoot was gesprongen.
'Godsakkernondejuu,' riep Marcel geschrokken.
Hij gaf Klotekat zo'n slinger dat men hoopte dat de kat niet al aan haar achtste leven bezig was.
Met een luide krijs was Klotekat terechtgekomen op de burka van een passante.
Van schrik had ze er met haar vlijmscherpe klauwen een heel leuk en luchtig modelletje van weten te creëren.
Bij het afrekenen aan de bar slaakten beiden een diepe zucht en vertrokken in de richting van het parkeerterrein.
Er was genoeg vertier geweest voor Elisen en Kopke. Ze kletsten nog wat alvorens in te stappen en ieder weer hun eigen weg te gaan.
Sylvie had ze vanachter de bar zien wegrijden en dacht: je moet ze kennen, ze vallen eigenlijk reuze mee.
feedback van andere lezers- ivo
de wijnvlekhumor is zo cynisch en bizar dat ik moest lachen ...
je kan het wel intrigerend schrijven, mooi mooi
Elisen: Hahaha.....thnx ivo... - Mistaker
Mooi!
Groet,
Greta
Elisen: Hartelijk dank voor je reactie Greta - muis
Weet je, ik heb iets met katten, heb er zelf drie. Daarom dat de belevenissen in dit verhaal over Klotekat me zo aanspreken:) Ik zie het al voor me:)
Zou je er geen verhaal apart van kunnen maken over Klotekat?
Enorm graag gelezen en op naar het vervolg
groetjes
Elisen: Haha, leuk. Bedankt voor je reactie.
|
