|
< terug
Onbegrepen talent
Zonder te glimlachen nam de man van het viskraam het geld van haar aan. Hij staarde naar het muntgeld in de palm van zijn hand en telde het bliksemsnel. Balde zijn hand in een vuist, rammelde even met de muntjes en stak ze in zijn broekzak.
De zon had het marktplein al in zijn greep maar voor verse vis moest je vroeg zijn, anders waren de vliegen te talrijk en te gretig. Hannah wist dat de vis in de loop van de dag goedkoper zou worden maar met eten moest je oppassen. De vis gewikkeld in een krant trok de aandacht van twee katten, miauwend liepen ze met opgestoken staart achter Hannah aan.
'Ksst,' siste ze en met haar versleten slipper maakte ze een schopbeweging naar de bedelende beestjes die van geen wijken wilden weten. De Via Stagioni, de steeg waar Hannah woonde was koel maar muffig en het stonk er naar urine. In het weekend hadden de cafés vol gezeten met mannen die hun laatste restje loon hadden verzopen.
De forellen werden op het aanrecht schoongemaakt en gevuld met rozemarijn, laurier en citroen uit haar eigen kleine binnentuintje om ze vervolgens in de koele kelderkast te bewaren voor de avondmaaltijd. Het huishouden stond haar tegen, liever wilde ze iets creatiefs doen. Tekenen of wie weet ooit nog eens teken en schilderles nemen aan de academie in Florence, de bakermat van schone kunst. Een nobele gedachte, maar niet weggelegd voor een eenvoudige huisvrouw die iedere lire drie keer moest omdraaien eer het werd uitgegeven aan een voedzame maaltijd.
Haar man die zich krom werkte als metselaar om hun gezin met vijf kinderen te onderhouden zou het nooit goedkeuren.
'Stel je voor, mijn vrouw een beetje kliederen met verf en ik me kapot werken in de bouw, ha... dat zou ik ook wel willen.' Ze hadden twee weken ruzie gehad toen ze haar diepste wens aan hem kenbaar had gemaakt. 'Mijn vrouw hoort thuis te zijn als ik van mijn werk kom. Dan moet een glas chianti klaar staan en de kinderen met schone kleren aan tafel zitten te wachten voor de klaargemaakte maaltijd van mijn zuur verdiende geld.'
'En ik zeker iedere zondag wachten totdat je ladderzat thuiskomt en dan ook nog mijn lichaam aan je vulgaire lusten moet aanbieden?' Ze was het zat maar kon geen kant uit. Er was geen enkel begrip voor wat ze echt wilde. Ze had haar verlangens in vertrouwen aan haar schoonzus verteld maar dat had ze beter niet kunnen doen. Haar man was de volgende dag al woest tijdens werktijd thuis gekomen om haar duidelijk te maken dat dergelijke ideeën direct overboord gezet moesten worden.
Ze tekende met potlood in de kantlijnen van de krant landschappen, vergezichten en kleine portretten van haar kinderen die ze uitknipte en bewaarde op een plaats waar hij ze niet kon vinden. Onderin haar kledingkast had ze op deze manier stapels met langgerekte kleine tekeningen bewaard, die ze op zondag tevoorschijn haalde en met haar kinderen bekeek, dan verzon ze er verhaaltjes bij. De kinderen droomden dan weg naar een andere wereld, een mooie, vreedzame wereld.
Naarmate de jaren verstreken was Hannah blijven tekenen. Soms kreeg zij een vel papier in handen en iedere vierkante millimeter benutte zij dan om schetsen te maken die in haar ogen toch een dimensie mistten, kleur. Wekenlang spaarde ze enkele lires om kleurpotloden te kunnen kopen. Met de kolen uit de kachel kon Hannah mooie donkere details aanzetten en met de as van de verbrande kolen schaduwpartijen aanbrengen.
De kinderen waren de deur uit en Hannah werd ziek. Ziek ook van gemiste kansen, ze werd depressief. Haar man was altijd de deur uit om zich te vermaken met zijn vrienden, hij merkte haar verdriet niet. Ze voelde zich zo alleen en onbegrepen dat ze zelfs het tekenen opgaf, ze kon het tot haar eigen verdriet niet meer opbrengen. Het was tenslotte zinloos geweest zich een toekomst als kunstenares te dromen, het bleef bij dromen.
Hannah was nog maar een schim van de mooie vrouw die ze was geweest, met een rechte rug en lange benen waar mannen naar hadden omgekeken. Ze kon op een ochtend niet meer uit bed, haar man begreep het niet, hij had gevloekt en haar verweten lui te zijn. Hannah had het opgegeven ze wilde dit zinloze bestaan niet meer leven. Met haar laatste krachten had ze haar tekeningen uit de kast gehaald en op het bed uitgespreid. De tranen lieten het houtskool vlekken, het kon haar niets meer schelen.
Haar man vond haar laat in de avond toen hij dronken uit het café was gekomen. Eerst had hij haar nog vervloekt.
'Hé lui wijf, ruim die rommel op.'
Na de begrafenis was het de notaris, die in een hoek van haar huisje de stapel tekeningen had gevonden en een uur lang met verwondering had gebladerd.
'Neem die rommel maar mee dan ben ik er vanaf.'
'Weet u wel wat u zegt mijnheer,' had de notaris geantwoord.
De notaris had connecties in Florence door wie hij het werk van Hannah liet beoordelen, de reacties waren lovend.
Twee maanden na het overlijden van Hannah, werd een expositie ingericht in het Palazzo Pitti in Florence en daarna in Rome, Milaan en Venetië. Daarna gingen de tekeningen de hele wereld over, de man van Hannah werd rijk, heel rijk.
feedback van andere lezers- aquaangel
heel mooi verhaal..
de zin over het rijk worden aan het einde had ook wel weg kunnen worden gelaten, immers als tekeningen de hele wereld over gaan is de optelsom snel gemaakt en duidelijk dat hij rijk wordt
liefs x
remy: Veel dank voor het lezen aqua!! - Henny
Eigelijk een heel intriest verhaal. Tja en de andere gaat met de eer strijken...
remy: Dank voor het lezen Henny! - SabineLuypaert
arme hannah en wat een kloothommel van een man zeg brrr
remy: Ja t'is nogal tragisch geworden. thx! - ivo
zeer mooi verhaal ... intriest en heel menselijk vertelt
remy: hartelijk dank voor het lezen ivo! - Gaya
Hi,
W!M, wat zijn langgerekte tekeningen?
Wat een mooi en intriest verhaal. Subtiel geschreven, met veel gevoel. Ben weer trots op je!:):):):)
H.gr.
remy: Kantlijnen van de krant Karin, dank je voor het lezen!
gr
|
