Volg ons op facebook
|
< terug
klantvriendelijk
Boodschappen doen
"Zullen we boodschappen gaan doen", vraag ik mijn vriendin om ons dagelijkse ritme op te pakken.
Meestal gaan we naar de supermarkt waar we iedere dag voor dezelfde vraag komen te staan: Wat eten we vandaag?
We lopen langs de vakken en vaak gebeurt het dat we een paar dingen inladen die we eigenlijk niet nodig hebben omdat anders het mandje zo leeg blijft.
We hebben niet zoveel nodig en stellen niet zo'n hoge eisen.
Vergeleken bij de overvolle winkelwagens die we langs zien komen maakt het maar een schamele indruk.
Het is echter niet zo druk in de winkel en gelukkig is er een kassa waar een juffrouw haar nagels zit te bestuderen en verder niets omhanden heeft.
Soms roept ze iets naar een van de andere meisjes die even verderop achter de balie van de sigaretten staan.
We zetten onze boodschappen op de band en wachten geduldig tot deze in beweging zal komen om onze artikelen te kunnen betalen.
Na, toch wel, een lange tijd kijkt de juffrouw onze kant uit met een gezicht van "Wat moet dat nou? Kun je dat niet ergens anders gaan doen?", maar zet dan toch de band in beweging om de artikelen te scannen.
Ik haal mijn pas door de pinautomaat en toets mijn code in.
"Mag ik 50 euro bijpinnen ?,vraag ik beleefd. "dat is 12,50.Wilt U een kassabon?', is de wedervraag.
"Nee, maar ik wil graag 50 euro erbij", zeg ik voor de tweede maal.
Ze slaat 50 euro aan en zegt, na een blik op de kassa, "dat wordt dan 62,50". En nadat ik op de bevestiging heb gedrukt geeft ze me 50 euro en de kassabon.
"De bon mag weg", zeg ik en neem de 50 euro aan.
Ik wil me omdraaien om weg te lopen( mijn vriendin heeft ondertussen de boodschappen ingeladen) en nadat ik één stap heb gedaan hoor ik achter me, "Meneer , je vergeet je kassabon!" Ik ben zevenenzestig jaar en vind dat ik me door JE niet erg meer aangesproken voel.
Lichtelijk verstoord kijk ik om en vertel haar , nog steeds vriendelijk , dat ze die mag weggooien. Maar dat hoort ze al niet meer omdat ze alweer in gesprek is met een collegaatje.
Volgens mij heeft ze compleet gemist dat ik ooit aan haar kassa heb gestaan.
We lopen naar de balie met de rookartikelen omdat mijn vriendin nog steeds de tekst op de shagverpakkingen niet serieus neemt en wachten op een verkoopster.
Er staan er drie.
Het gesprek gaat over jongens, mannen, of anderszins interessante personen waar men zijn toekomst eventueel mee kan delen of wat dies meer zij.
Ze moeten ons hebben zien staan want enkele malen kijkt een van de meisjes mij recht in het gezicht en gaat dan, zonder een spier te vertrekken , door met het gesprek.
Ik kijk mijn vriendin aan en kijk of ze terugkijkt om te controleren of we misschien op slag onzichtbaar zijn geworden maar ik zie haar toch duidelijk en , aan haar gezicht te zien, zij mij ook.
Na enige tijd zegt mijn vriendin, die wat vlugger geïrriteerd is dan ik, "Kunt U misschien even helpen?.
"Als je zegt wat je moet hebben, wel", is het nogal botte antwoord (maar mijn vriendin is ook pas drie en vijftig en ziet eruit als ,minstens,twee en vijftig) en zowaar maakt een van de dames aanstalten om naar ons te luisteren, niet van harte maar toch.
"Mag ik van U een pakje shag en een pakje vloei? Oh, en doe er maar een KPN beltegoed bij van 20 euro".
De juffrouw kijkt me boos aan want er hangen kaartjes bij de kassa en die moet je zelf pakken als je een beltegoed wilt maar loopt dan toch naar het rek en pakt een kaartje.
Ze blijft bij de kassa staan en maakt op haar gemak eerst het gesprek af dat door ons zo wreed werd onderbroken.
De band met artikelen staat stil. De rij wachtenden wordt gestaag langer en het gesprek loopt traag door.
Na enige tijd hebben ze het eind bereikt en je ziet de juffrouw denken:"Oh ja, er stond een klant die een beltegoed wilde", en schuift mij een HI beltegoed van 20 euro toe.
Ik heb dus een KPN telefoon.
Ik word steeds vriendelijker en vertel haar voorzichtig, om haar toch maar niet het idee te geven dat ik niet zo erg val op blond, dat ik gevraagd had om een KPN beltegoed.
"Die hebben we niet", zegt ze lichtelijk nijdig omdat ik zo lastig ben, "Die hebben we alleen van tien euro".
Het leermoment in zo'n situatie moet je nooit onderbreken omdat dan de clou verloren gaat, dus kijk ik haar afwachtend aan.
Niet begrijpend blijft ze staan tot ze tot het besef komt dat ik toch iets van haar verwacht.
"Misschien kan ik er ook twee van tien geven", zie ik haar plotseling verlicht concluderen.
"Dat zou best eens een oplossing kunnen zijn", ondersteun ik haar ontdekking.
Trots loopt ze weg en komt vervolgens terug met twee kaartjes van tien euro die keurig voor mij gescand worden waarna ik de kassabon krijg toegeschoven.
"Dat wordt dan 25 euro en 5 cent ", zegt ze na een blik op de kassa.
"Daar was ik al bang voor", zeg ik glimlachend waarna ze een enigszins verschrikte blik op de kassa werpt in de veronderstelling dat ze toch nog iets verkeerd had gedaan .
Maar nadat ze het bedrag werkelijk op het schermpje had gezien begreep ze dat ik akkoord was.
Ik kreeg nog net de tijd om haar het geld te overhandigen.
Een goede middag wensen is allang uit de mode want ze was alweer bezig met haar collega's en , waarschijnlijk, haar toekomstige levenspartner waar ze grote plannen mee had die beslist niks met haar werk te maken hadden.
"Zullen we maar een kop koffie gaan drinken", zei ik troostend tegen mijn vriendin die met lichtelijk rood aangelopen wangen en een enigszins hijgende ademhaling naast me stond.
Het enige antwoord was een diepe zucht die de opgehoopte spanning, gelukkig losliet.
Arme meid.
F.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
gelukkig waren jullie gezellig samen aan't winkelen he ;) 'toch ene vriendelijke verstaander bij de hand
elrond: gelukkig wel. bedankt - vlinderke
hihi
elrond: stond er bij en keek ernaar. bedankt - ivo
wat een mens op een gewone saaie dag allemaal kan overkomen ..
je zou voorgoed binnenblijven ... maar dat is ook geen feest ..
elrond: porberen om vervelende dingen op een feestelijke manier te beleven helpt nog wel eens , dank je :) - Draakje
Als medewerkster in een supermarkt kan ik me aan zulk gedrag ook doodergeren - ik had al lang met mijn klikken en klakken buitengelegen mocht ik mijn werk zo doen :)
Mooi geschreven!
elrond: blij om te horen :)dank je
|
