Volg ons op facebook
|
< terug
Een onbeschreven blad (een sprookje uit het Waterman tijdperk) - deel 7 -
twee weken lang was hij, van 's morgens vroeg tot valavond, trouw naar het zwembad gegaan. Onbezorgde tijden, een ervaring die volkomen nieuw voor hem was. Hij was volkomen open gebloeid, hij dronk het nieuwe leven. Zij was het frisse water in een oase van vrijheid.
De eerste avonden in het grote lege huis had hij nog in stilte doorgebracht, daarna hoorden de buren meer en meer vrolijke geluiden van popmuziek en af en toe een poging tot meezingen. Het leek wel alsof hij zijn blanco vriend vergeten was, laat staan nog vragen aan hem te stellen had.
'Ik moet je iets zeggen.'
Hij wreef zachtjes zonnebrandolie over haar rug. Dat deed hij inmiddels dagelijks met steeds minder terughoudendheid.
'Ja? Wat is er?'
Ze waren inmiddels zo goed als onafscheidelijk en het viel hem op dat ze zich lichamelijk ook steeds nader waren gekomen. Althans, zo voelde hij het aan. Er was regelmatig een 'toevallig' contact zoals de dag tevoren nog, toen zij geplaagd door de brandende zonnestralen op haar buik zich had verlegd en heel even zachtjes met haar been het zijne geraakt.
'Morgen ben ik er niet.'
De blos op zijn wangen verdween meteen. Zijn handen stopten abrupt. Ze keek hem medelevend recht in de ogen.
'Ja, ik had het je eerder moeten zeggen. Ik vertrek met ma naar Lorette Da Mar. Je gaat me twee weken niet zien.'
Lap! Het sprookje was uit. Het was mooi geweest, te mooi om waar te zijn. Zijn ouders keren eerder terug dan haar en dan herbegint het saaie leven dat hij voor eventjes vergeten was.
'Wat is er Jochem? Kijk niet zo naar me.'
'Kun je niet hier blijven?', smeekte hij bijna.
'Het spijt me, dat gaat echt niet. Geloof me, als het kon zou ik niet gaan.'
Hij zag dat ze meende wat ze zei. Haar veranderde houding sprak voor zich, haar vochtige ogen vertelden hem dat bij het vooruitzicht van een reis naar Spanje hij niet de enige was die ermee verveeld zat. Het stemde hem hoopvol. 'Haar droefenis kan alleen maar betekenen dat ze hetzelfde voelt voor mij als ik voor haar. Ach, nam ze me maar in haar armen. Drukte ze haar volle lippen maar tegen de mijne. Weet ze niet dat ik de eerste stap nooit zal durven zetten?'
'Waarom zeg je niets Jochem? Je bent toch niet kwaad op me?'
'Neen, neen. Het is alleen, eu, …, ik, eu, … ik ga je missen, ik ben zo gewend aan jou.'
Ze kon haar tranen niet meer bedwingen en klopte met troostende tikjes op zijn bovenbeen.
'Och, het is maar voor twee weken. Je doet net alsof we ons nooit meer gaan zien. Je wilt me toch wel terug zien hè?'
'Natuurlijk wel', antwoordde hij, maar zijn gedachten namen een andere bocht. 'Twee weken! Dat is het nu net. Ik ga haar nooit meer zien. Ze moet nog een jaar op het College, ik ga naar de Universiteit. En al was dat niet het geval, pa en ma zouden me nog meer opsluiten als ze wisten dat ik een vriendin had.'
'Trek het je niet aan Jochem' zei ze. 'Kom, we maken er nog een leuke dag van.' Ze kuste hem verlegen op de wang, waarna ze snel opstond en naar het zwembad rende. Ze dook met een hevig bonkend hart op zoek naar verkoeling.
feedback van andere lezers- ivo
een meeslepend verhaal dat veel zegt en weinig vertelt daarom ook zo goed, het is nu aan de lezer om het verhaal af te maken ..
jbrouns: Bedankt, oei, moet ik dan stoppen ;-) er komen nog wat delen hoor. Gr. - Ghislaine
Mooi luchtig deel.
jbrouns: Bedankt. Tof dat ge nog volgt. Gr. - Henny
Wat sneu voor hem. Hij moet gewoon mee gaan lijkt mij zo.
jbrouns: Ja, maar durft hij, en heeft heeft hij de middelen daartoe? Bedankt voor het lezen. Gr. - muis
Boeiend, de spanning loopt in dit deel weer op
groetjes
jbrouns: Amai, erg positieve reactie alweer, dadelijk denk ik nog dat ik kan schrijven :-) gr - thijl
Goed geschreven, de vertwijfeling slaat weer toe.
jbrouns: Weerom dank.
|
