Volg ons op facebook
|
< terug
Een onbeschreven blad (een sprookje uit het Waterman tijdperk) - deel 9 -
Omstreeks tien uur arriveerden druppelsgewijs de eerste gasten. Hij ontving ze hartelijk, zoals een goed gastheer betaamt, maar keek zoals u begrijpt maar naar één speciaal iemand uit. Ze kwam een kwartiertje later. Ze droeg een zwarte minirok met erboven een licht oranje topje. Ze was opgemaakt, niet te fel, maar net genoeg. 'Wat een pracht van een meid' dacht hij, terwijl ze vrolijk naar hem toe kwam gelopen.
'Hoi Jochem, sorry dat ik wat laat ben' verexcuseerde ze zich.
'Oh dat geeft niet. Wat zie je er mooi uit.'
'Ja, vind je? Dank je wel.'
'Zullen we wat te drinken halen?'
'Ja is goed, laten we dat maar doen.'
En zo was de toon gezet voor een dolle avond van muziek, dans en lach waarbij hij nauwelijks van haar zijde week. Maar toen de maan reeds ver over haar hoogste punt in de hemel heen was en verscheidene gasten, de een al dan niet zatter dan de ander, afgedropen waren, bekroop hem een verontrustend angstig gevoel. 'Dadelijk gaat ze ook', dacht hij hetgeen hij niet kon verdragen, 'zal ik haar ooit terug zien?'
Cynthia bemerkte aan zijn bedrukte gezichtsuitdrukking dat de jongen gekweld werd door zorgen.
'Is er iets Jochem?' vroeg ze.
'Neen, neen hoor, niets. Er is niets.'
'Maar jawel, ik zie het toch. Je kunt het mij vertellen, je kent me toch.'
'Ach Cynthia, weet je, ..., ach, niets, er is niets. Laat me maar.'
'Is het omdat ik morgen vertrek?'
Jochem hield het niet meer uit. Hij riep met overslaande stem: 'De gedachte dat jij morgen weg zult zijn, Cynthia, ik kan niet meer, ik voel me zo alleen. Ik, …, ik hou van je.'
Het was eruit. Hij schaamde zich enorm, maar het was eruit. Lichtjes geschokt keek ze hem aan. Ze was niet geschokt door zijn woorden, want ze had al sinds die eerste dag dat ze met elkaar gesproken hadden door hem heen gekeken, neen, ze was geschokt door de emotionele intensiteit waarmee hij zijn woorden er als het ware bijna uitgebraakt had.
'Sufferd. Daar moet je toch niet zo somber van worden' zei ze. 'Of weet je dan nog altijd niet dat ik hetzelfde voor je voel?'
Ze omhelsde de rillende jongen onhandig. Hij lachte nerveus. Haar vingers trokken cirkels in zijn kastanjebruine haren, zijn handen zochten voorzichtig haar taille. Enkele tellen later vonden hun lippen elkaars gezelschap om de resterende tijd die ze nog tezamen hadden nauwelijks van elkaar te wijken, verkennend.
feedback van andere lezers- ivo
het verhaal duikelde een beetje al watertrappend terplaatse, maar het blijft een meeslepende soap, leuk om te blijven volgen ..
jbrouns: Bedankt voor het volgen, dus als ik het goed begrijp is het te langzaam, gebeurt er maar gestaag iets, zoals in een soap? Kan zijn hoor, ik plaats het hier om via fb iets bij te leren. Gr. - Ghislaine
Hoewel het inhoudelijk wat soapachtig overkomt blijft het mooi geschreven. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
....... zijn handen zochten voorzichtig haar taille (middel mag weg)
jbrouns: Bedankt voor de goede reactie, ga het nu veranderen. Gr. - Henny
Van mij had dit deel iets langer gemogen, maar ik houd ook van lange verhalen. Eindelijk hebben ze toch hun gevoelens kunnen uiten.
jbrouns: Heel andere reactie dan ivo, zo zie je maar weer, ieder zijn smaak. Er komen nog wat delen hoor, nog bedankt. Gr. - muis
En wat gebeurt er nu?
groetjes
jbrouns: door naar het volgende deel, gr - thijl
Ik blijf graag volgen, hoewel ik neig naar de mening van Ivo.
jbrouns: Hopelijk krijgt het geheel weer wat meer inhoud voor jou in de volgende delen. Grts.
|
