naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Logboek van een huwelijksreis (deel3)

door RolandBergeys

Beste lezer, het zou fijn zijn, mocht u eerst delen 1 en 2 lezen, anders kan u dit verhaal niet volgen.

xxx


We krijgen van Donald en zijn lieve vrouw nog cassettes met zijn fairy poems mee - als wedding-present nota bene - en dat is pas leuk: anders neemt geen mens thuis het verhaal van onze ontmoeting voor waar. Verschijningen, schreef ik, ik zou bijna in de mystieke kracht van het woord gaan geloven. We hebben het er nog over terwijl we in een Opeltje door het eiland trekken, de schoonheid waar de Brit het over had, is meer dan werkelijkheid. Schaduwen glijden in ijltempo over almaar wisselende landschappen, de goden en de wind bepalen vorm en kleur. Chios wordt ook The island of the winds genoemd, en in de bergen voel je zo waarom: bomen en struiken waaien naar alle kanten, hij jaagt en zingt tussen kloven en dalen, en krult er grillig om de toppen heen. Prachtige bergen zijn het, sommige begroeid met fris groen gras, andere lijken net kale schedels met plukjes pijnboom, weer andere zijn woest - westernbergen, steile wanden vormend tussen dorpjes waarvan je de naam vergeet eens ze achter je liggen. Rozen en magnolia's staan er in bloei, en de Grieken leven er zoals in de oudheid: ze worden geboren als visser of huisvrouw, huwen en krijgen kinderen, maken enkele geboortes, communies, trouw- en dorpsfeesten mee, en zullen bij hun heengaan weet hebben van tijd, noch evolutie. Het mooie is: ze hebben overschot van gelijk. Zelfs de soldaten ogen sympathiek: hun helmen liggen diep tot voor hun wenkbrauwen, en ze lopen hun wacht tussen de heuvels wat gelaten - schapen in wolvenvacht lijken ze me. Tal van hun voorgangers stortten zich gezamenlijk te pletter van hun burchten, uit vrees voor de vijand uit Turkije, dat als een dreigende vlek voor het eiland drijft. Die massale zelfmoorden zijn eeuwen geleden gebeurd, doch ik denk dat de angst hier nog zeer leeft.

Terug aan de kust, maar nog steeds in the middle of nowhere, hossen we voorbij een verlaten taverne - de ramen rammelen, de deuren klepperen, op het terras bengelt een rouwkrans aan een paal, en de strandstoelen aan de zeezijde zijn nog slechts geraamtes met her en der een lapje stof - de uitbater is niet meer, en de natuur neemt terug wat haar toekomt, dag na dag. Dat doet ze eveneens met de kloosters in verval - je vindt er op vele plaatsen, en je mag er slechts in, in lange broek en met bedekte schouders. Gisteren nog, heeft één van die gitzwarte geestelijken ons uit zijn kerk gejaagd omwille van te weinig textiel, in de bergkloosters zouden we gegarandeerd het zelfde beleven - we zijn naakt geboren, maar de Schepper mag dat niet meer weten.
Ach, so what?... We bollen en bollen en genieten intens, tot we voor we het beseffen, over de autovrije dijk van een dorpje rijden. Grinnikende vissers staren ons na, maar een grijsaard met een wandelstok roept ons halt toe.

"Where are you going to?"
"Back, to Chios-city."
"I come with."

Sjonge, ki-lo-me-ters lang zit hij zwijgend op de achterbank, en het is een ware opluchting, wanneer hij plotseling gebiedt: "Stop, stop here!"

Midden in de heuvels stapt hij uit, en zegt dan: "To the right."

Meer niet. Daarop verdwijnt hij, een huisje in - deurtje dicht, floep, weg!

Er zijn geen woorden voor.

Die vinden we evenmin, wanneer we op zo'n twee kilometer van het hotel lek rijden, en we slechts hobbelend thuis geraken. We mogen er niet aan denken, mocht dat enkele uren eerder gebeurd zijn. De autoverhuurder grijnst echter: "No problem, I'll just put some air in it."

De grijsaard heeft ons juist op tijd de goeie richting uit gestuurd - toeval, geluk, charme en hartelijkheid, we vinden ze hier in overvloed, en wanneer we de dag daarna een deel van de tocht herdoen op een gammele scooter, krijgen we van geitenhoeders schouderklopjes en sinaasappelen, alleen maar omdat we de weg vragen. Het moet zijn, ja, dat oude, wijze mannetjes ons hier leiden en beschermen - gezanten van Zeus, die jonggehuwden per definitie een warm hart toe dragen.

We houden van dit eiland, zijn landschappen en zijn bewoners, en we voelen dat de liefde wederzijds is.


- wordt vervolgd -

feedback van andere lezers

• Ghislaine
  Mooi reisverslag.
  RolandBergeys: Dank je, Ghislaine!
• ivo
  idd de reis vordert en het is net of ik zit achter je mee te kijken, mooi hoor ..
  RolandBergeys: Dank je, Ivo!
• remy
  Benieuwd hoe je ons tot het eind van deze voortreffelijke vakantie mee neemt.
  RolandBergeys: Nog even wachten :))
• muis
  Heerlijke huwelijksreis Roland, en dat dat ginder zo maar kan dat een man plots je wagen instapt en meerijdt:)
  groetjes
  RolandBergeys: Vreemd h?, 't was hallucinant eigenlijk!
• sabineluypaert
  ik zag prachtige zichten en heerlijke landschappen (smile)
  RolandBergeys: Dank je, Sabine, dat was ook zo :))
• ERWEE
  Tijdens het lezen twee wafels verorbert. Wacht op het vervolg. Zal eerst om nieuwe wafels moeten.
  Leuk en deels herkenbaar allemaal. other times, other places namelijk.
  RolandBergeys: Dank je, Erwee :))
• Lucky
  mooi ... mooie beelden
  RolandBergeys: Nogmaals, van harte!
• littlefairytale
  Zucht een mens heeft niet meer nodig dan een allesrakende liefde en de zon. Meer moet dat leven niet zijn...tine
  RolandBergeys: Klopt, dank je. Morgen 't vervolg.
• Henny
  Mooie beschrijvingen. een huisje in - deurtje dicht, floep weg! Om die zin moest ik smakelijk lachen!
  RolandBergeys: Dank je, Henny!
• narundi
  zie alles zo levendig voor mij. Prachtig geschreven
  RolandBergeys: Thx!
• koyaanisqatsi
  Kalispera!!!
  RolandBergeys: Haha, thx!