Volg ons op facebook
|
< terug
Alleen
Mijn papa was altijd lief voor me. Misschien te lief.
Andere vaders kunnen soms roepen tegen hun kind. Mijn vader niet, hij verhief zijn stem zelfs nooit tegen me. Of toch, één keer.
Het was de dag waarop mama negen dagen weg was. Hij zat op te bank, te huilen. Ik ging naast hem zitten, wist niet wat te zeggen tegen mijn vader. Een grote, sterke man. Het voelde zo vreemd aan hem te zien wenen. Zijn tranen raakten mij, diep in mijn ziel. Ik gaf hem een knuffel. Hij verstijfde.
'Waarom deed je dat?', vroeg hij.
'Omdat ik van je houd'
'Knuffels geef je als je plannen smeedt.'
'Maar neen, papa. Ik zie je graag.'
'Zoals je moeder?' Hij sprak nu luider, op roepen af, en toch... Toch trilde zijn stem. Hij wou zich duidelijk harder tonen dan hij was. Het jaagde me angst aan. Hij voelde het.
'Sorry, Feline. Ik ga nu.'
'Papa, naar waar ga je?'
'Je ziet wel wanneer ik terug ben'
Hij stond op en nam zijn jas van de kapstok. Er hing nog een jas van mama. Op de één of andere manier wou geen van ons de jas weghalen. Alsof dat zou betekenen dat ze echt weg was. En dat ze nooit meer terug zou komen.
Mama had papa verlaten voor een andere man.
'Je papa is te zacht voor me', zei ze me ooit.
Hoe kan een man nu te zacht voor je zijn? Alle vrouwen zoeken naar een man als papa. Carmant, zorgzaam, attent. Papa was een knappe, vriendelijke man, had mama me altijd verteld.
Ze had hem leren kennen in het park. Hoe cliché, dacht ik altijd. Tot ik wist hoe hun ontmoeting precies verlopen was...
Ze was flauw gevallen. Dieetgekte. Ze had al 1,5 maand heel weinig gegeten, en die dag was de hitte ondraaglijk geweest. Papa had haar zien vallen, ze was hem net voorbij gelopen aan hardloperstempo. Hij had de ambulance gebeld en geholpen mama de ambulance binnen te dragen en nadien eistte hij dat hij bij haar mocht blijven in de ambulance. Vanaf die dag kwam hij elke dag even binnenlopen in het ziekenhuis om te kijken hoe het met haar ging. Ook toen ze weer thuis was bleef hij langskomen, met bloemen en andere attenties. Hij nodigde haar oneidig veel uit vooruit voor etentjes en uitjes, en nooit verveelden ze zich.
Ze waren verliefd.
Een paar maanden later was mama zwanger. Ze waren allebei verrukt. Toen ik geboren was, gingen ze samenwonen. Het perfecte gezin.
Tot nu toe dus. Mama was weg. Ik bleef hopen, maar ik voelde dat papa opgaf.
Die avond kwam papa laat thuis. Hij maakte zijn koffers gereed. Hij was klaar om te vertrekken.
Ik had niks gehoord, ik sliep. Maar toen ik de volgende dag wakker werd, was papa weg...
feedback van andere lezers- ivo
droevige mooie helase realiteit ...
fallendreamz: dank, voor deze en je andere fb
en ik ga even van deze fb genieten voor je anderen minder goed bevindt:)
groeten - Ghislaine
Helemaal eens met ivo.
fallendreamz: realiteit is droevig,
kijk ??n keer naa rhet nieuws en je weet genoeg,
onze wereld gaat erop achteruit.
groetjes - muis
Droevig en schrijnend voor de kinderen...
groetjes
fallendreamz: het gaat vooral om wat er NIET staat,
denk ik,
groetjes - gono
Charmant hé, niet carmant.....
Voortreffelijk,biezonder triestig verhaal, ik heb hetzelfde meegemaakt, met dat verschil dat ik het huis moest verlaten.
Ik was toen amper 8 jaar toen de jeugdbrigade mij van de schoolbanken plukte.........
fallendreamz: jeugdtrauma's roepen kunst op,
zo heeft alles een positieve kant
x - SabineLuypaert
papa weg??? en felientje dan??????? helemaal alleen???????
fallendreamz: jap,
en wat haar dan overkomt moet je er bij denken.
x - Henny
Triest, en dat laat zeker lidtekens achter...
fallendreamz: bedankt vor de fb!
x - Lo_Ha
heel mooi.
Komt hier ook een vervolg op?
Ik hoop van wel.
greetz
fallendreamz: hmmmz
we zullen zien:)
x - thijl
Droevig stemmend dit. Mooi geschreven.
Vrijblijvende tip:
hij verhefte -> hij verhief
fallendreamz: het is aangepast
x - bellehelene
cHarmant de H vergeten
Goed geschreven, maar ik hou er niet van.
xx
fallendreamz: nou, dank je.
x
|
