|
< terug
That day that binds us II
De brandweervrouw liep richting uitgang. Ze gaf het kind aan aan haar collega, John.
Hij leek even te stoppen met ademen toen hij het kind zag, oogverblindend mooi was het meisje. Gewoon prachtig.
Maar hij moest verder met het ontruimen van het gebouw. Hij kon toch niet buiten staan wachten tot het zou instorten? Omdat er niet beter in hem opkwam gaf hij het kindje aan een omstaander, met de mededeling het kind naar het ziekenhuis te brengen.
De vrouw nam het kindje aan en reed ermee naar het ziekenhuis.
Een vriendin van haar was er hoofddokter op de spoedafdeling.
'Brenda?Wat doe jij hier nog zo laat op de avond? Ben je iets vergeten bij mij thuis deze morgen?'
'Neen hoor, ik kom dit kindje brengen. Ze is uit de brand gehaald.'
'Oh, wat een schatje. Hoe heet ze?'
Brenda moest het antwoord schuldig blijven.
Na een grondig onderzoek van het meisje bleek dat alles in orde was.
Brenda nam het meisje in haar armen. In haar achterhoofd zag ze het meisje al spelen in haar tuin, over en jaartje of vier was ze oud genoeg en dan zouden ze... Neen, dat was belachelijk. 'Vergeet het' zei ze tegen zichzelf. 'Dit meisje heeft ouders en zusjes en broers en je gaat haar nu meteen terugbrengen.'
Brenda had nu al maanden gezocht naar de ouders van het baby'tje, maar er was nog steeds geen spoor van wie het meisje was en of ze al dan niet familie had. En stilaan begon Brenda te overwegen te doen alsof het haar eigen kindje was.
Nora moet zo'n 7 jaar geweest zijn toen ze zich voor het eerst afvroeg waarom ze geen papa had. Ze amuseerde zich perfect met haar mama, dat was het niet. Maar ze vroeg zich toch af of ze een papa had en wat er met hem gebeurd was.
'Mama, waarom woont papa hier niet?'
'Je papa is dood, liefje' antwoordde Brenda.
Het was dan ook geen leugen, omdat ze dit wel degelijk vermoedde. En omdat Nora niet naar meer informatie vroeg, wou Brenda die ook niet geven, omdat ze aannam dat ze waarschijnlijk onnodige vragen bij Nora zou teweegbrengen. Ze hield het kind beter in de waan, ze was te jong om het aan te kunnen.
Sinds toen was er nooit meer een vraag gesteld over familie en dergelijke. Tenslotte had ze een paar lieve nichtjes, een leuk klein neefje en een liefhebbende moeder.
Tot op een dag, haar 16de verjaardag (de dag waarop Brenda haar uit de brand haalde), een man belde.
'Hallo? Heb ik Brenda Frederickson aan de lijn?'
'Neen, dit is Nora'
'Oh, is Brenda thuis?' zei de zware stem, duidelijk ongeduldig.
'Neen, ik vrees van niet. Kan ik een boodschap doorgeven?'
'Neen, dank U. Ik bel later wel terug.'
George was al 16 jaar op zoek naar zijn nichtje. Het kindje van zijn zus. Op de één of andere manier miste hij haar, hoewel hij haar nauwelijks gekend had. Hij wist dat het zijn plicht was haar te zoeken, hij wist dat het de laatste wens zou zijn van zijn zus, Joan, om haar kindje te vinden. Dus hij maakte er zijn werk van. In het begin was het een full-timejob. Hoe langer, hoe minder intensief hij ermee bezig was. Hij had ook een leven te leiden, een leven naast zijn nichtje, Eva.
Hij keek naar de papieren die voor hem lagen. De getuigenissen van alle mensen die de brand hadden gezien, en het waren er véél. Op een keer was zijn oog erop gevallen dat een vrouw zei dat ze een kindje aan een omstaander had gegegeven. De politie had de vrouw herondervraagd. Maar het was al zo lang geleden en er was zoveel chaos, dat ze zich niks herinnerde. George was de zoektocht in de ziekenhuizen begonnen. Nergens was er een teken van zijn nichtje. Ondertussen had hij aangenomen dat ze dood was, maar hij voelde zich zo schuldig dat hij de zoektocht herbegonnen was. Zo kwam het dat zijn vrouw op een dag tegen hem zei:
'Het klinkt misschien belachelijk, maar stel nu dat iemand haar ontvoerd heeft?'
'En wat dan? Dan is er toch geen spoor meer?'
'Misschien wel, antwoordde zijn vrouw. 'Als ze het kind nu hebben ingeschreven als eigen kind? Om een zoektocht te vermijden?'
'Ja, misschien... Dat is nog zo dom niet. Dank je, schat!'
'Is graag gedaan.' antwoordde ze.
George drukte een kus op haar wang en vertrok naar het gemeentehuis.
Hij had elke domme gemeente al om een geboorteakte gevraagd, en elk meisje wat ongeveer even oud was als zijn nichtje gaan opzoeken. En geen één was erbij. Of hij werd niet toegelaten in het huis, uiteraard.
Toen zocht hij naar kinderen ingeschreven binnen de week na de brand. En zo kwam hij op Nora. Of Eva, uiteraard. Iets zei hem dat zij het was. Hij plande een ontvoering.
feedback van andere lezers- ivo
droevig mooi
fallendreamz: dank je
x - Ghislaine
Mooi. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
Even de zetduivel met zijn velletje nemen en hem kastijden.
fallendreamz: Ik heb geen idee wat je bedoelt,
maar toch bedankt.
x - fenk
Ghislaine bedoelt het volgende:
* regel 1: brandweervrouw
* regel 5: niets beter, an -> aan
* regel 9: je iets
* regel 26: meer
* regel 38: later
* regel 41: zou zijn
* regel 43: leven leiden
* regel 49-50: plaats van "zei"
* voorlaatste regel: overbodige "de"
blijven schrijven!
fallendreamz: dank je,
de verbeteringen zijn aangebracht
groetjes - Henny
Goed vervolg. Fenk gaf je de foutjes al aan. Ook is het beter om cijfers onder de 20 voluit te schrijven. Ik blijf wel volgen
fallendreamz: dank je voor de hint
x - Lo_Ha
kvind het heel erg mooi.
Laat me weten waneer het vervolg er is :D
fallendreamz: dank je voor het compliment
x - Thomas
heel mooi!
fallendreamz: dank je
w
|
