|
< terug
Een onbeschreven blad (een sprookje uit het Waterman tijdperk) - deel 11 -
Cynthia leed. Het was al drie dagen geleden dat ze nog iets van Jochem gehoord had. Ze had geprobeerd zelf contact met hem op te nemen. Tevergeefs. Er werd niet opgenomen. Tussen duizenden bruingebrande toeristen op het witte strand voelde ze zich eenzaam en in de steek gelaten. 'Zou er iets gebeurd zijn?' Het was een van de vele vragen die haar tergden. 'Heeft hij dit weekend al een nieuw lief opgescharreld? Uit het oog uit het hart? Neen, onmogelijk, Jochem niet, of? Zo goed ken ik hem niet.'
Ze wist niets, giste des te meer. De onwetendheid verpestte het vakantiegevoel waarvan ze afgelopen week nog zo genoten had.
'Meisje, geniet toch eens, we zijn in het zonnige Zuiden.'
Moeder was reeds ingelicht over de oorsprong van haar hartzeer.
'Hij zal heus wel een goede reden hebben. Misschien belt hij je vanavond wel?'
'Ach ma, ik weet het niet. Ik denk dat hij me niet meer wil zien.'
'Onzin. Hoe kom je erbij?'
'Misschien heeft iemand aan het zwembad gekletst over mij, roddels.'
'Kind, wat voor slechts zou men dan wel over jou kunnen vertellen?'
'Weet ik veel. Verzinsels. Misschien uit afgunst. Ja, het is me enkele malen opgevallen hoe Isabelle naar ons keek.'
'Cynthia! Hou nu op! Je maakt jezelf gek met je verzinsels. Zelfs al was er iets van waar, dan nog denk ik, na wat je me allemaal verteld hebt over je vriend, dat hij niemand zou geloven.'
'Denk je?'
'Zeker weten, en hij zou je dan zelf wel vertellen wat men hem gezegd heeft. Vanavond zal hij wel opbellen, je zult het zien.
Opbeurende woorden. Ze hadden zo goed als geen effect op Cynthia's gemoed. Ma meende het goed, maar zij had geen zin meer in conversatie, dus legde ze zich achterover op de handdoek en las ostentatief verder in een boek waarvan de inhoud haar compleet ontging.
Terwijl ze in mijmeringen verzonken was, haar bedroefde gezicht achter het opengeslagen boek, leek het ineens alsof ze vanuit de verte haar naam hoorde roepen. 'Ben ik nu echt gek aan het worden, zoals ma al zei?'
'Cynthia! Waar ben je? Cynthia! Ik ben het! Cynthia!'
'Maar, … neen, … dat kan niet waar zijn.'
'Cythia! Ik ben het, waar ben je?'
Ze ging rechtop zitten, keek even verdwaasd naar haar moeder, en ging vervolgens staan. Het was de stem van Jochem. Maar dat kon toch niet. Of wel?
'Cynthia, waar zit je? Zeg toch iets!'
Opgewonden speurde ze de omgeving af, op zoek naar de oorsprong van het geroep. Toen zag ze hem plotseling, waardoor ze even wankelde in het zand.
'Maar dat is niet te geloven. Hoe is dat mogelijk? Ma, kijk dan, daar is Jochem.'
Zonder een reactie van ma af te wachten sprong ze op en neer met haar armen zwaaiend in de lucht.
Hier! Hier ben ik! Jochem! Hier!'
Vervolgens rende ze zo snel als haar benen haar dragen konden naar hem toe. Kleine zandhozen. Toeristen vloekten. Als ze het al opmerkte deerde het haar niet. Ook Jochem zette het op een rennen toen hij haar waarnam en zo vlogen ze enkele tellen later elkaar met ongegeneerde hartstocht in de armen.
feedback van andere lezers- ivo
mooi mooi ...
jbrouns: Bedankt. - Henny
Goed van Jochem. Groot gelijk dat hij haar achterna ging. (y)
jbrouns: Go Jochem go! Bedankt alweer voor het lezen. - muis
:) Voor zoiets heb je veel moed nodig. Je eigen leven gaan zonder rekening te houden met meningen van anderen
groetjes
jbrouns: Idd. nogmaals bedankt voor het blijven lezen, nog enkele deeltjes volgen, gr - Ghislaine
Kijk met genoegen uit naar het vervolg.
jbrouns: Bedankt Ghislaine, ik hoop tijd te vinden om het volgende deel dit weekend af te werken, gr - thijl
Het gaat nu ineens in sneltreinvaart. Wel een tikje clichematig, dat op elkaar afrennen ;-)
jbrouns: Daar heb je een punt ja, nogal een clich? ja, ik moet er eens over denken of dat niet anders kan. Grts.
|
