Volg ons op facebook
|
< terug
Buikpijn (1/2)
In mijn achtste levensjaar, kreeg ik veel en hevig last van aanhoudende buikpijnen. De norse huisarts stond voor een raadsel, hij betichtte me zelfs van histrionische veinzerij, waarschijnlijk om zijn gebrek aan voldoende kennis op het gebied van buikpijnen te verdoezelen. In die dagen geloofde men een arts op zijn woord, zo ook mijn moeder. Een arts was niet zomaar iemand en als hij zegt dat het toneelspel is, zal dat ook wel zo zijn.
Geconfronteerd met het samenspannen tussen huisarts en mijn eigen moeder, was ik toegewezen op mezelf en de pijn niet meer te melden maar proberen te verbijten. Ik werd stil, at maar mondjesmaat en regelmatig lag ik 's avonds in bed zo stil mogelijk te huilen met mijn kop in de kussens. Terug naar de huisarts - want een en ander was mijn moeder niet ontgaan - die, zonder het woordelijk te hebben toegegeven zich moet hebben afgevraagd misschien iets over het hoofd te hebben gezien. Hij kwam er niet uit en mijn moeder kreeg een verwijsbrief die mij naar een internist in Goes zou brengen. De brief werd dichtgeplakt en voorzien van een paraaf van de arts op de rand van het vastgeplakte gom, als zijnde een zegel wat onder geen beding mocht worden geopend. Had men het al gewild, dan kon men waarschijnlijk met geen mogelijkheid een metanalyse toepassen.
De oversteek naar een ander eiland in Zeeland, diende te worden uitgevoerd met de veerboot 'Emma,' genoemd naar de oud-vorstin met een portret in de passagiersruimte. Eenmaal aan de overkant moesten we met de bus verder om uiteindelijk bij het ziekenhuis 'Bergzicht' aan te komen.
Een kamer van de kinderafdeling op de vierde verdieping met een bed aan het raam zou mijn aandacht geruime tijd afleiden, maar in de nacht kreeg heimwee de overhand. Door de tocht met boot en bus leek het een onoverbrugbare afstand tot mijn woonplaats die in feite maar twintig kilometer verder was gelegen. Slapen kon ik nauwelijks en mijn buikpijn was erger dan ooit, ik voelde me onbegrepen en was bang op wat komen ging.
Toen de nachtzuster de kamer kwam controleren hield ik me slapende, ik hoorde het geruis van haar uniform en het schuren van haar panty's wat even stopte, er deed in de tussentijd een lichtbundel schijnen op mijn slaaploze gezicht. Ik zal met mijn ogen hebben geknipperd want ze kwam onder hevig geruis en geschuur naar mijn bed gelopen en fluisterde angstig of er misschien iets scheelde. Ik weigerde pertinent over mijn heimwee te spreken, dus stak ik alles maar op mijn buikpijn, ik zag haar verzinnen wat ze met me aanmoest.
Waarschijnlijk was afleiding het sleutelwoord, ik mocht uit bed als ik de andere kinderen niet wakker zou maken. Ze nam me mee naar de zusterpost waar veel werd gerookt en waar ik aan een tafel wel wat mocht tekenen. Een andere zuster met zware mascara en met donker haar dat ter hoogte van haar hals naar buiten krulde, vertelde me dat morgen een poppenkastvoorstelling in de speelzaal zou zijn en dat, wanneer ik straks op bed lag, daar maar aan moest denken en dat ik dan snel in slaap zou vallen, ze bleek gelijk te krijgen. De volgende dag miste ik de voorstelling want er werden onderzoeken gedaan op mijn jonge fragiele lijf, mijn moeder was in geen velden of wegen te bekennen. Voor mijn gevoel werden honderden - het zullen er een stuk of tien zijn geweest - röntgenfoto's gemaakt en ik hoorde herhaaldelijk het woord blindedarm vallen.
Mijn darmen zijn altijd van slag wanneer ik ergens anders verblijf dan in mijn vertrouwde omgeving, ik kan namelijk moeilijk naar een onbekend toilet. Dat had ik als kind al en deze malle vertoning doet zich nu nog steeds voor. Ik vond het bewonderenswaardig dat men dat via een fotocamera kon vaststellen.
Ik lag nu twee dagen in het ziekenhuis en was nog niet naar het toilet geweest voor een grote boodschap.
Na de fotosessie moest ik op een stoel wachten naast de deur van een andere spreekkamer waar een ander onderzoek zou plaatsvinden. De foto's deden geen pijn dus zou het volgende onderzoek ook wel meevallen, maakte ik mezelf wijs. Het wachten duurde erg lang en ik besloot naar een toilet op zoek te gaan die me van mijn buikpijn af kon helpen, zodat ik misschien vandaag nog terug naar huis kon.
Het lukte me niet, de buikpijn bleef en ik had het vermoeden dat ik voor lange tijd in het ziekenhuis zou moeten verblijven. Ik ging terug naar wat ik dacht de stoel waar ik op had gezeten van voor mijn toiletbezoek, maar dat was niet juist. Een verpleegster kwam langslopen en vroeg me waarom ik juist dáár zat. Ik had er geen notie van, mij werd duidelijk verteld dat ik op deze stoel moest gaan zitten en ik had dat trouw gedaan. De zuster, met een opvallend bruine huid, een zeer platte neus en kroeshaar, raadpleegde de kaart die met een paperclip aan mijn pyjama was bevestigd en liep een kantoor binnen. Na enige tijd zette ze me onder gepuf en gesteun op de stoel waar ik klaarblijkelijk op had moeten zitten voor en na mijn toiletbezoek.
Artsen waren in die tijd superieur aan het volk en zeker aan kinderen. Een oude man met strak achterover gekamd grijs haar en een bril met jampotglazen, riep me op een denigrerende wijze de behandelkamer binnen. Een verpleegster, ook met een witte jas en een rood hoofd zei me dat ze me ging kietelen. Dat kietelen beviel me niet erg en bleek gegrond. Ik moest op een behandeltafel plaatsnemen die met dun papier was bekleed. Mijn pyjamabroek en onderbroek werden op een handige maar grove manier verwijderd en er kwam een apparaat tevoorschijn waar ik niet veel vertrouwen in had.
Het bleek een holle naald te zijn die mijn geminimaliseerde penisje zou worden ingebracht. Niks kietelen, dit deed zo veel pijn, dat mijn kleine geslacht zich in mijn buikholte wilde terugtrekken. Kenners onderons zullen een nieronderzoek hebben herkend, voor degenen die een dergelijk onderzoek nimmer hebben ondervonden, hoop ik van harte, dat men van een dergelijk ongerief verschoond zullen blijven. Na het onderzoek bleef mijn piemeltje nog drie dagen bloeden en schrijnen met plassen. Mijn vader en moeder kwamen 's avonds op bezoek en ik viel in een hopeloos depressieve aanstellerij, ik wilde naar huis maar dat bleek niet te kunnen.
Vier dagen moest ik nog blijven om het resultaat van het medische onderzoek af te wachten, maar mijn ouders zouden iedere avond op bezoek komen. Op zich was dit een geruststellende gedachte, er stonden geen onderzoeken gepland en bovendien hoefde ik voorlopig niet naar school. De vier dagen die ik moest blijven werden een soort van avontuur, want ik sjeesde het hele ziekenhuis door om van alles en nog wat te ontdekken. Op de laatste dag had ik weliswaar nog steeds buikpijn, maar mocht ik eindelijk weer in mijn eigen bed slapen, de artsen hadden niets kunnen ontdekken. De terugtocht naar mijn woonplaats ging gepaard met een hevige wind dat de 'Emma' heftig deed dobberen. Ik voelde me al in een slachtofferrol en dat werd door de harde wind nog eens extra bevestigd, ik denk dat ik me flink heb aangesteld tijdens de oversteek.
Eenmaal thuis aangekomen werd ik gemaand tot een ernstig gesprek met mijn ouders aan de eettafel. De artsen in Goes hadden niet kunnen ontdekken wat ik mankeerde en hadden besloten me te laten opnemen in het kinderziekenhuis 'Juliana' in Den Haag. Den Haag was voor iemand uit Zeeland - en zeker voor een jongen van acht jaar - zo'n beetje aan de andere kant van de wereld. Mijn ouders gaven toen al aan dat het voor hen onmogelijk was iedere dag op bezoek te komen, maar dat de moeder van de buurvrouw mij gezelschap zou houden wanneer dat mogelijk was. Ze was een dame uit het Haagse, ik kende haar niet en de dame kende mij niet, dus was het alleen maar bedoeld als doekje voor het bloeden en diende als geruststelling voor mijn ouders.
(morgen het slot)
feedback van andere lezers- ivo
dit is zo herkenbaar, zelfs nu nog doen sommige artsen of ze goddevader zijn en tonen ze enkel hoe onbekwaam ze zijn door het niet toe te geven, dat ze het niet weten!
pracht verhaal ..
remy: Heel veel dank, soms komt het inderdaad nog wel voor ja, dat autoritaire gedrag. Gelukkig niet op iedereen van toepassing. - Henny
Spijtig genoeg gaat het nog vaak zo, eigen ervaring. Ik wacht morgen het volgende deel af. Daarin zal je vooral heel eenzaam en bang geweest zijn vrees ik.
remy: Onderandere eenzaam en bang, maar toch... - muis
Heel herkenbaar. Het is erg, pijn hebben en men kan niets vinden. Alles wat niet kan worden gedefinieerd, wordt al snel aanstellerij genoemd. En zeker bij kinderen.
Het moet heel erg geweest zijn voor jou als kind, zo ver van huis en zonder het dagelijks vertrouwde bezoekje van ouders.
Ik ben benieuwd naar het vervolg:)
groetjes
remy: Veel dank voor het lezen!! - Gaya
Met mijn handen voor de mond zitten lezen. Weet er alles van... God, wat doet dat pijn...en dan zo klein zijn en ook nog zonder ouders erbij. Kietelen...pfffff.
Wat heb je dit mooi beschreven. Ik ga snel het volgende deel lezen
gr Gaya
remy: Heel veel dank voor het lezen Karin. - thijl
De artsenij en hun arrogantie herken ik zeker. En vind ik zeer goed beschreven. Zelf afkomstig uit een voormalig klein gehucht herken ik ook het avontuur om naar een andere plaats te gaan, en (hoe spannend!) zonder de vertrouwde aanwezigheid van de 'ouwe lui' erbij. Toentertijd gaf men niks om de tere kinderziel als het om zeer belastende onderzoeken ging.
Vrijblijvende tipjes:
-histrionische aanstellerij --> tautologie, wellicht wil je overwegen om aanstellerij te vervangen door bijv.: veinzerij. Dat acht ik wel passend in je woordbeelden.
(mooi woord trouwens, histrionisch, ik moet bekennen dat ik niet eerder gelezen had, laat staan dat ik ervan gehoord had.
-In die dagen geloofde men een arts op zijn woord, zo (+komma)
-als hij zegt dat het toneelspel is, zal (+komma want twee persoonsvormen na elkaar)
-riep me op een degenerererende wijze --> denigrerende wijze. (degenerend is 'Langzaam achteruitgaan in levensvatbaarheid.')
-die mijn geminimaliseerde penisje --> dat 'geminimaliseerde' snap ik niet. Dat bij een volwassen man die zo'n martelinstrument aanschouwt de penis tot deerniswekkende afmetingen ineenschrompelt, kan ik me voorstellen. Bij een kind kan ik dat niet.
-met een hevige wind die (dat=die)
remy: Heel veel dank voor het lezen, het zal inderdaad herkenbaar zijn voor veel mensen.
Ik zal een en ander aanpassen, dank voor je correcties!!
|
