naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Onzeker

door bellehelene

Ik smeek je, wereld, zeg me dat er meer is. Niets is zeker, en dat is niet genoeg. Dwing me te zwijgen, weiger mijn denken, ik kan het zelf niet. Ik zou zo graag conservatief zijn, niet denken, niet willen denken, niet echt leven, niet echt sterven, gewoon "mens" zijn. Ik wandel langs een hangende muur, zeg die mijn woorden, ik wens mee te hangen. Verdeeld in stenen, langzaam versmelten tot mijn denken verhard tot een gedachte en ik ook mijzelf niet meer hoor gillen. Ik voel iets, even ontwaakt iets, mijn hoofd kan zich niet bewegen, ik wacht, bijna te veel spanning. Ik wacht uren, dagen, weken. Tot de kriebel zich naar boven verplaatst had, het dwaze zicht wordt bedekt met een groen waas, bladeren klimmen op me, leven glipte weer weg. Ik zie weer, de muur draait zich weg en heel alleen staar ik naar de overkant van de weg, waar een duif een peuk vooruit duwt over de kinderkopjes. De wereld beneemt me, maar niet is zeker, ik hou van je, maar niets is zeker, ik schrijf graag, maar niets is zeker. Ik sta, leef, loop, draai, zit, zie, hoor, voel, heb lief, haat, maar niets is zeker. Ik loop tegeneen paal, die daar niet zeker staat, over stenen die misschien bestaan. Vanbinnen brand de waanzin, maar niets is zeker, en ik schreeuw, misschien. We moeten geloven en ik kan het niet, ik wil een god, een idool,één zekerheid, ik smeek je wereld. Dien me, in al je onzekerheid, overtuig me van je zijn, ik smeek je, red me, van het denken, van mezelf.
Ik smeek je, vermoord me.

feedback van andere lezers

• ivo
  Een pracht verhaal qua stijl en verzorgd schrijven
  
  qua inhoud:
  dit is wel heel zwart he ... angstaanjagend hard en zwart waar alle realiteit in vraag werd gesteld.
  
  Een psychologisch spel (dat ook sekten gebruiken) is om de realiteit in vraag te stellen. Hierdoor komt er een psychische reactie vrij waardoor de mens afhankelijk wordt van de leider, want de leider kent de weg om door al die onzekerheid terug stabiel te worden, want de leider is de stabiele weg. En omdat de leider de twijfel kon laten zien, wil het ook automatisch zeggen dat de leider weet wat de uitkomst is.
  
  In uw verhaal wordt door een soort van logica ook de realiteit in vraag gesteld, met een argumentatie die logisch lijkt, maar als je er beter of nadenkt noch kant noch wal raakt. Ik lees een psychologisch fatalisme dat afrekent met het eigen oordeelsvermogen. Door deze wijze van denken wordt het kompas compleet waardeloos, omdat de naald doordraait ..
  
  
  bellehelene: Bedankt
  Je hebt gelijk, denk ik, maar wat doe je er aan h?.
  xxxxxxxx