|
< terug
In this World *
Vandaag gingen we de toekomst van ons land eens tonen dat het nog altijd erger kan dan op school en we trokken naar de voormalige gevangenis van Tongeren. Daar ontdekten ze in 1844 dat eenzame opsluiting gegarandeerd tot bezinning en inkeer zou leiden. Wisten ze toen veel dat de overbevolking en de wetenschappelijke evolutie er als snel anders over zouden beslissen. De leerlingen wilden allemaal wel eens uittesten hoe het aanvoelde om met z'n drieën in een kleine cel opgesloten te zitten en vonden het best grappig eens glas- of tafelcontact met een schaarse bezoeker te simuleren. Ze vergaapten zich aan graffiti op de celmuren en trokken hun neus op voor de ingesleten stank van uitwerpselen en uitzichtloosheid. De eenzaam achtergebleven pornoprentjes wekten een gelach op met hoog testosterongehalte terwijl enkele stoere meiden de vrouwencellen wel eens wilden inspecteren op moois van het andere geslacht aan de muren. Stoere vragen ook over verkrachtingen en geweld in de cellen, want in Prison Break gebeurt het ook allemaal, toch? Stiller werd het toen hoop, wanhoop, spijt, frustratie de revue passeerden in de cellen en in hun inleving. De scheepsbel- veel harder dan op school- kondigde het einde van het bezoek aan. En net als de vrijgelaten gevangenen van weleer , stapten we naar buiten, andere tralies tegemoet.
Later die dag was het de beurt aan een asielcentrum. Onze pseudo-hardvochtige bende viel meteen ten prooi aan een diep medelijden met de bewoners , die niet alleen arme allochtone sukkels waren, maar ook- op een zeldzame uitzondering na- nogal zwaar gehavende gezichten hadden. Het bleek een handicap van zeer tijdelijke aard te zijn, de 'chickenpox' had epidemisch gewoed en de eosine was met liters op lijf en ledematen gedept… Verbazing alom dat het 'zakgeld' van deze mensen 6.5 euro per week bedroeg, terwijl ze zelf meestal een veelvoud van dit bedrag wekelijks in hun zakken laten glijden Dat privacy en eigenwaarde er op de bon zijn, net zoals zeep en 2 stuks ondergoed. Dat de geur van curry het heimwee ondraaglijk heet maakt. Dat hier geen tralies zijn van ijzer, maar van armoede, juridische jungle en politieke willekeur.
In de bus naar huis was de kiem van betrokkenheid al bijna verdord, want staanplaatsen en de hitte wierpen ons weer terug op ons eigen lot.
( naar de gelijknamige film van Michael Winterbottom)
feedback van andere lezers- ivo
sterk mooi beschreven. mooi mooi mooi - muis
Soms moeten we al eens op de harde feiten gedrukt worden, om te beseffen hoe goed we het hebben.
Nu ja, veel compassie met gevangenen heb ik niet. Toen was straf nog straf. Maar toch: hoe eenzaam zouden ze zich gevoeld hebben en tot wat dreef de wanhoop in vrijheidsberoving? Hoe zouden ze zich gevoeld moeten hebben om een bepaalde tijd maar "geliefden" op bezoek te hebben?
Hoe sterk zou de eenzaamheid gewogen hebben, zowel lichamelijk als geestelijk?
Dat zijn toch vragen om even bij stil te staan.
Prachtig beschreven!
groetjes - Henny
Inderdaad, mensen beseffen vaak niet hoe goed ze het hebben. Zeker de jeugd niet. - jbrouns
met de neus op feiten gedrukt worden, even bij stilstaan, om vervolgens weer gewoon door te gaan, zo gaat dat ja. Groetjes - ERWEE
Prima stuk!
louisaatje: blij dat je het goed vindt!!! - thijl
-En net als de vrijgelaten gevangenen van weleer , stapten we naar buiten, andere tralies tegemoet.
Wat een prachtige zin, met die achterliggende betekenis. En precies beschrijvend wat er gebeurde en gebeuren gaat. Een kortverhaal op zich, die ene zin!
louisaatje: hmm - Francis
Goed stuk ik ga meer van je lezen
Gr Francis xx
louisaatje: hmmm!
|
