|
< terug
Het feest deel drie. Gezelschap.
De klap was echt gigantisch.
"Precies goed!" klonk het nog door in mijn gedachten. Weer zag de sterrenhemel er heel anders uit. De ruimtewind was hier veel sterker en ik voelde hoe er aan Dagpauwoog werd gesjord.
"Het gaat toch wel goed Dagpauwoog?"
"Ja hoor, ik ben erger gewend. Weet je Rob, ik wou het tot de volgende sprong bewaren maar ik wil het eigenlijk nu al kwijt. In de parallelle ruimte vlieg ik zonder jou maar wel met iemand anders. En ik kan en wil die twee ruimtes weer tot een maken zodat ik weer helemaal mijzelf ben. Maar dan moet je wel met haar overweg kunnen. Zal ik je die reis laten zien vanuit haar perspectief?"
"Ik vraag het niet. Dat kun je. Laat maar zien!" Ik stond nog te wankelen aan de tafel maar hield me groot.
Ik sta op het terras en kijk naar de sterren, vroeger knipoogden ze naar mij, nu zijn ze koud en kil. Tranen trekken zilveren lijnen op mijn wangen. Als ik kon ging ik nu weg, hoe mooi zou het zijn als mijn leven uitgewist kon worden, alsof ik nooit bestaan had, dat ik van voor af aan kon beginnen, een nieuwe kans kreeg.
"Ik wil je die kans geven, als je met ons meegaat." Een stem in mijn hoofd, ik herken ze bijna, herinneringen aan die vreemde droom, toen ik met Rob over de rand van het zeil ging kijken. Die droom die zo echt leek dat ik bij het opstaan een buil op mijn voorhoofd voelde.
"Schip?" vraag ik twijfelend.
"Nee, bijna goed hoor, ik ben Dagpauwoog, ik ken Schip goed." Een zachte aangename stem in mijn hoofd, ik voel meer wat ze zegt dan dat ik het hoor.
"Meegaan? Naar waar?" vraag ik. Beelden in mijn hoofd, sterren die fonkelen met ongekende kleuren, Huisgeest, Schip en Rob. Mooie herinneringen uit mijn toekomst.
"En mijn familie?" vraag ik.
"Geen zorgen, alles komt goed, voor iedereen, niemand wordt ongelukkig." Meer uitleg krijg ik niet, hoeft ook niet, ik geef me over aan Dagpauwoog, maak mijn hoofd leeg, en laat me meevoeren.
Kleuren in mijn hoofd, licht dat lijkt door te dringen tot in het diepst van mijn ziel, emoties en indrukken, tijd lijkt geen belang meer te hebben, dit duurt eeuwig en is in een oogwenk voorbij. Ik zie Rob staan, hij wankelt en houdt zich vast aan de tafel.
"He, hallo!" zeg ik nog, en dan wordt alles zwart.
Terwijl ik op de tafel steun en Dagpauwoog de besturing overneemt kijk ik naar de Elf die voor me in de sneeuw ligt. Ik ken haar. Zat zij niet met mij op de rand van het zeil?
"Rob, ik ben weer een. Maar wees voorzichtig met haar. Ze was minder sterk dan ik dacht maar ze is in orde hoor." Ik voel geruststelling bij Dagpauwoog.
"Hoi!" zeg ik verlegen.
"Piep" zegt zij.
Het firmament verschuift, een toegift van Dagpauwoog schat ik.
feedback van andere lezers- ivo
een mooi lief verhaal met zeer mooie beelden, haast een sprookje in een sprookje ..
rob: Dit keer gaat de dank ook naar Elf. Zij is verantwoordelijk voor de sprookjessfeer.;-)) - Ghislaine
Mooi sprookjesachtig neergezet.
rob: DankU, maar de eer gaat naar Elf. ;-)) - Vansion
Wil jouw verhaal ooit in de diepte en zorgvuldig lezen ... maar kan mij nu niet inhouden.
Dit is zo goed!
rob: Zorgvuldig en in de diepte lezen moet U zeker doen om Elf en mij te doorgronden. Vooralsnog bedankt voor Uw lovende woorden. - thijl
Uitstekend vervolg!
rob: En dit keer zonder opvallende fouten.;-))
|
